رساله حاضر باب اول گلستان سعدی را مورد تحلیل سبکی قرار داده است . این تحلیل در سه بخش : آوایی، معنایی و دستوری انجام گرفته است . بررسی آوایی این پژوهش نشان داد که گرایش سعدی بیشتر به سوی استفاده از هجای cv و سپس cvc و cvcc می باشد. از میان همخوانها، بیشتر همخوانهای انفجاری و بعد سایشی ها، غنه ها و روان ها مورد استفاده قرار گرفته اند. از میان واکه ها، واکه های باز بیشتر از نیم بسته ها و نیم بسته ها بیشتر از بسته ها بکار رفته اند. از میان خوشه های دو همخوانی، خوشه های انفجاری - سایشی در درجه اول و سپس خوشه های روان - انفجاری وغنه - انفجاری قرار دارند. واژه های بسیط بیشتر از واژه های ترکیبی و مرکب بکار رفته اند. واژه های بسیط دوهجایی بیشتر و چهار هجایی کمتر هستند. تشبیه، استعاره، کنایه و کلمات مهجور و دور از ذهن در گلستان کمتر دیده می شود. آوردن حکایت های عبرت آموز و سرشار از پند و حکمت همراه با آیات قرآنی و احادیث نبوی از اختصاصات گلستان است . بررسی معنایی این کتاب نشان داد که سعدی جبری مذهب و پیرو آئین پراگماتیسم است .