رساله حاضر به بررسی مقابله ای دو زبان انگلیسی (گویش آمریکایی) و فارسی (گویش تهرانی) از نقطه نظر آوایی پرداخته است . در این بررسی ابتدا توصیف هر دو زبان بطور جداگانه صورت گرفته، آنگاه موارد تشابه و اختلافات آنها ذکر گردیده است . با توجه به مشخصات معتبر و غیرمعتبر واکه ها و همخوانها در دو زبان ملاحظه می شود که اشکال فارسی زبان در سطوح فونولوژیک ، فونتیک و فونتیک توزیعی متمایز است . اشکالات فونولوژیکی برخلاف اشکالات فونتیکی که فقط سبب بروز لهجه خاصی می شوند، اشکالاتی هستند که به امر تفهیم و تفاهم لطمه می زننند. این اشکالات در مورد مقایسه واکه های فارسی و انگلیسی بدین قرارند: واکه های / /، / / و / / در زبان انگلیسی وجود دارند که معمولا فارسی زبان آنها را /a/ یا /ae/ تلفظ می کند. دیرش واکه ها (duration) در زبان انگلیسی عامل فونولوژیک و در فارسی عامل فونتیک است . درجه بازی و بستگی در هر دو زبان جزء مشخصات معتبر افتراقی هستند. با این تفاوت که در زبان انگلیسی قائل به پنج درجه بازی و بستگی هستیم و در زبان فارسی قائل به سه درجه . دیفتونگها فقط در انگلیسی وجود دارند و فارسی زبان در تولید آنها دچار اشکال می شود و در نتیجه تمایز معنایی بوجود می آید. اشکالات فونولوژیکی در مقایسه همخوانهای فارسی و انگلیسی بدین قرار می باشند: بسیاری از همخوانهای بستی سایشی انگلیسی غیر از /j/ و /c/ در زبان فارسی وجود ندارد، لذا فارسی زبان آنها را با معادل بستی یا سایشی شان تعویض می کند، و یا خوشه دو همخوانی را بوسیله واکه ای می شکند و این امر سبب بوجود آمدن تمایزات فونتیک و فونولوژیک هر دو خواهد شد. همخوانهای سایشی /a/ و / / در زبان فارسی وجود ندارد و فارسی زبان معمولا بجای همخوان سایشی بستواج یا سایواج معادل آنرا بکار می برد و این امر نیز موجب بروز اختلافات فونتیک و فونولوژیک خواهد شد. عدم رعایت قواعد واج آوایی واکه ای در زبان انگلیسی از سوی فارسی زبانان سبب بوجود آمدن تمایزات فونتیک و فونولوژیک می شود. در مورد خوشه های همخوانی ساختمان هجاهای cv یا cvcc برای فارسی زبان تولید اشکال نمی کند ولی در مورد ساختمان هجاهای بزرگتر از cvcc فارسی زبان برش هجایی را در محلی غیر از آنچه که باید قرار می دهد و این امر تولید اشکالات فونتیک و فونولوژیک می کند. در مقایسه خصوصیات زبر زنجیری نوای گفتار در دوزبان انگلیسی و فارسی مشاهده می شود که جزء اصلی سازنده تکیه در این دو زبان زیر و بمی است . واحد تکیه بر در فارسی هجا و در انگلیسی تک واژه است . در انگلیسی تکیه نقش تقابل دهندگی، نحوی و عاطفی دارد. در زبان فارسی تکیه در مورد شمار معدودی از کلمات می تواند نقش تمایزدهندگی برعهده داشته باشد. تکیه در این زبان نقش صرفی نیز برعهده دارد. گواینکه نقش عاطفی برعهده آهنگ صداست ولی تغییر جای تکیه اکثرا" با تغییر آهنگ همراه است و نقش عاطفی نیز برعهده دارد. در هر دوزبان گروه واژه هایی که تشکیل یک گروه معنایی می دهند و زیر یک منحنی زیر و بمی قرار می گیرند واحد آهنگین می باشند.