مفهوم هویت ملی به عنوان فراگیرترین و مهم ترین سطح هویت جمعی که از مفاهیم جدید علوم اجتماعی به شمار می رود و بر وحدت ملی و انسجام اجتماعی یک کشور تأثیرگذار است و موجب ثبات و امنیت آن کشور می شود امروزه بسیار مورد توجه قرار گرفته است. تحقیق حاضر با هدف بررسی تطبیقی هویت ملی در ایران ولبنان و عوامل موثر برآن در میان دانشجویان دانشگاه تهران و دانشگاه بیروت انجام شد. متغیر وابسته که به عنوان مسأله اصلی تحقیق در نظر گرفته شده بود بررسی هویت ملی دانشجویان بود که در شش بعد اجتماعی، تاریخی، جغرافیایی، زبانی، سیاسی و فرهنگی سنجیده شده و با متغیرهای مستقلی هم چون هویت قومی، فرهنگ تساهل و تسامح، جهانی شدن و عوامل فردی چون جنس، سن، ... در ارتباط و مقایسه گذاشته شده است.برای توصیف و تبیین هویت به طور کلی چارچوب مفهومی نظریه کنش متقابل نمادین که از سوی جرج هربرت مید مطرح شده است استفاده گردید. حجم نمونه آماری شامل 800 نفر دانشجویان دانشگاه تهران و بیروت است که نمونه ی هر کشور400 نفر از میان چهارقومیت عمده ایران(فارس، ترک، کرد و لر) و لبنان(شیعه، سنی، مسیحی مارونی و دروزی) به روش سهمیه ای انتخاب شدند. روش تحقیق حاضر از نوع پیمایشی است و گردآوری داده ها به وسیله پرسش نامه انجام شده است.در این بررسی برای تعیین روایی از اعتبار صوری و برای تعیین پایایی سوال ها از ضریب آلفای کرونباخ استفاده گردید.

چکیده ندارد.

موضوع رساله حاضر بررسی جامعه شناختی ضمائر خطابی اول و دوم شخص مفرد و گونه های آنها در میان ساکنین شهر تهران است . در این بررسی تعداد 34 زن و 41 مرد همکاری داشته اند. این افراد متعلق به سه گروه سنی زیر 20 سال، 20-40 سال و بالای 50 سال در سه گروه تحصیلی زیر 6 کلاس سواد، بالای دیپلم و فاصله بین ایندو بودند که از ده سال قبل می بایست در تهران اسکن شده باشند. ضمائر خطابی مذکور، در پنج سبک خودمانی، صمیمی، عادی، رسمی و خیلی رسمی منظور گشته اند. نتایج حاصله از این پژوهش بشرح زیر می باشد: 1) میزان درصد استفاده از ضمیر "من" در بین مردان بسیار بالاتر از زنان است . 2) کاهش میزان درصد استفاده از ضمیر خطابی "من" از موقعیت خودمانی به خیلی رسمی در مردان بسیار سریع تر از زنان صورت گرفته است . 3) گونه "بنده" هنوز کاملا انحصاری نشده و رنگ جنسیت بخود نگرفته است .استفاده زنان از این گونه با شاخص های اجتماعی همچون سن و میزان تحصیلات ارتباط مستقیم دارد، استفاده این گونه در زنان زیر 20 سال با هر درجه تحصیلی مورد پسند نیست . 4) حوزه عملکرد ضمیر "تو" در مردان بسیار وسیع تر از زنان است . 5) افزایش میزان استفاده از گونه "شما" از موقعیت های خودمانی به موقعیت خیلی رسمی در زنان بسیار شدیدتر از مردان است . 6) استفاده از گونه های "جنابعالی" و "حضرتعالی" بیشتر در بین زنان بالای 50 سال و گروه سنی 20-40 که دارای تحصیلات بالای دیپلم بوده اند، مشاهده گردید. 7) هر چه به نسل جدید نزدیک می شویم کاربرد گونه های مختلف ضمیر خطابی کمتر و جهت بسوی یکدست شدن گفتار گروهی مردم است . 8) در سطح خانواده استفاده از ضمیر "تو" که در حوزه "انسجام" فعالیت می کند، افزایش و استفاده از ضمیر "شما" که در حوزه "قدرت " فعالیت می کند کاهش یافته است .