چکیده ندارد.

رساله حاضر ترجمه بخش دوم از کتاب "زبانشناسی و خواندن" اثر چارلز فریز می باشد. این بخش تاریخچه کوتاهی از علم زبانشناسی را دربردارد که خود تحت عنوان "زبانشناسی : مطالعه علمی زبان" به چاپ رسیده است . در این مقاله علم زبانشناسی در چهار مقطع از سالهای 1820-1875، 1875-1925، 1925-1950 و ده ساله آخر یعنی 1950-1960 بررسی شده است . در هر یک از سه دوره اول رشد و گسترش علم زبانشناسی نوین چندین ویژگی مهم زبان بشر روشن شده که بعدها کار زبان شناسی برپایه آنها قرار گرفته است . تا سال 1925، پایان دومین دوره پنجاه ساله دیدگاههای زبانی زیر برای زبانشناسان به صورت فرضیات عمومی درآمد که مطالعات علمی خود را برآن بنا نهند: 1) مهمترین ویژگی این دوره بررسی ممیزه های آوایی یک زبان حتی زبانهای غیرمکتوب یا زبانهای افراد بی سواد می باشد. از تحولات آوایی نه می توان جلوگیری نمود و نه می توان با ممیزه های معنایی و یا انتخاب آگاهانه افراد به آن کمک کرد. نظم این تحولات آوایی این امکان را بوجود می آورد که بتوان قبل از اینکه نمونه های اصلی واژگان را پیدا کنیم شکل دقیق آنها را در یک گونه زبانی پیش بینی کنیم . 2) چندمعنایی واژگان امری طبیعی است نه عجیب . 3) همه کیفیتهای نهفته آواها و لهجه های زبانها را می توان از روی انواع ارتعاشاتی که ویژگیهای اگوستیکی آنها را می سازد تجزیه و تحلیل کرد. در سالهای بعد از 1925 یعنی سومین دوره رشد و گسترش علم زبانشناسی دیدگاههای جدیدی به قرار زیر بوجود آمد: 1) زبان دارای ساخت است . 2) تفاوتهای آوایی مشابه معمولا از یک زبان به زبان دیگر ارزش ساختاری کاملا متفاوتی دارد. 3) کودک در فراگیری زبان بومی اش نه تنها واحدهای تقابل دهنده و محدود زبان بخصوص الگوهای واژه و ساختهای دستوری را مشخص می کند بلکه می آموزد که باید همه ممیزه های عملی را که در تشخیص الگوی واژه ها و جمله ها نقشی ندارد نادیده بگیرد. 4) واحدهایی که در شناسایی الگوهای واژه و الگوهای جمله یک زبان مانند انگلیسی عمل می کنند از اجزاء و ممیزه های آوایی به یکدیگر چسبیده تشکیل نشده بلکه این واحدها مجموعه ای از تفاوتهای تقابل دار هستند. روانشناسی زبان، ماشین ترجمه و دستور زایشی از بحث های قابل عرضه در دهه 1950 تا 1960 بوده است .