مقدمه: درمان ها و مداخلات روانی جزء ضروری و لازم گرایش های درمانی موجود در اسکیزوفرنیا است. اما تصمیم گیری در مورد اینکه کدام نوع درمان روان شناختی موثرتر است، هنوز با مشکل مواجه است (فامتر، یونگهان و برنر، 2006). گرچه پژوهش های قبلی به اثربخشی در حوزه های خاص پرداخته اند، درمان های حاضر این محدودیت را دارند که تمام نشانه ها و علایم را در بر نمی گیرند. به منظور دستیابی به شیوه ای با اثر بخشی بالاتر پژوهش حاضر درمانی با تلفیق دو رویکرد بازتوانی شناختی و شناختی- رفتاری و مقایسه اثر تقدم و تأخر درمان بازتوانی شناختی و شناختی- رفتاری و ایجاد تلفیقی از این دو درمان به دنبال دستیابی به شیوه ای کارآمدتر برای کمک به بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا با سیر طولی بود. روش پژوهش: مطالعه حاضر از نوع پژوهش های تجربی با طرح پیش آزمون – پس آزمون چند گروهی و اندازه گیری مکرر بود. جامعه آماری شامل کلیه بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا بستری در مرکز آموزشی درمانی روان پزشکی رازی بود. بیماران همگی تشخیص نهایی اسکیزوفرنیا را داشته، بین 25 تا 50 سال سن داشتند، حداقل 5 کلاس تحصیلات داشتند، حداقل یک سال از شروع بیماری شان گذشته بود و در مقیاس علایم مثبت و منفی نمره ای بالاتر از نقطه برش آزمون داشتند. از بین جامعه آماری 70 نفر به عنوان افراد گروه نمونه در نظر گرفته شدند که در سه گروه (دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل)به صورت تصادفی جای گرفتند. گروه آزمایشی اول درمان تلفیقی شناختی با تقدم بازتوانی شناختی – تأخر شناختی- رفتاری بود. موقعیت دوم درمان تلفیقی شناختی با تقدم شناختی رفتاری – تأخر بازتوانی شناختی بود. هر دو گروه به مدت 32 جلسه به صورت گروه های 4 تا 5 نفره دو بار در هفته و هرجلسه 45 دقیقه درمان دریافت کردند. هر دو گروه در طی دوره مداخله درمان معمول که برای آنها درمان دارویی بود، دریافت می کردند. موقعیت سوم گروه کنترل بود که مداخله ای دریافت نکردند و تنها درمان معمول را می گرفتند. قبل از اجرای درمان از مقیاس های علایم منفی و مثبت، عملکرد رفتاری و آزمون شناختی کاگنیستات برای ارزیابی استفاده شد. در جلسه 8، 16، 24 و 32 ابزارهای پژوهش مجدداً اجرا شدند. داده ها با استفاده از روش آماری اندازه گیری مکرر چند طرفه تحلیل گردید. یافته ها: تحلیل های اندازه گیری مکرر اثر بخشی درمان های تلفیقی شناختی را نشان می دهد. مقایسه اندازه اثر درمان ها حاکی از قوت درمان تلفیقی شناختی با تقدم بازتوانی شناختی و تأخر شناختی- رفتاری در مقیاس های شناختی نسبت به سه درمان دیگر است ولی در آسیب شناسی کلی درمان تلفیقی با تقدم شناختی رفتاری موثرتر است. این درمان اثربخشی بالایی در مورد علایم مثبت و منفی اسکیزوفرنیا و عملکرد رفتاری داشته است. نتیجه گیری: درمان شناختی- رفتاری که اجزایی از درمان بازتوانی شناختی را در خود بگنجاند می تواند به عنوان درمانی موثر علاوه بر درمان دارویی در درمان بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا به کار برده شود.

چکیده هدف: این پژوهش میزان تأثیر پرازوسین بر روی علائم کلینیکی اختلال استرس پس از سانحه جنگ را درموارد مزمن این اختلال بررسی میکند روش پژوهش: این مطالعه از نوع مداخله ای تک گروهی از نوع قبل وپس از آزمون می باشد و نمونه گیری آن نیز بصورت تصادفی ساده بوده است و بر روی 20 نفر از کسانی که در معرض حادثه جنگ قرار گرفته بودند تأثیر دا روی پرازوسین که یک داروی آنتاگونیست آلفا یک آدرنرژیک است رابر روی علائم اختلال استرس پس از سانحه مورد مطالعه قرار داده است،آزمودنی ها تحت درمان با روزانه 5 میلی گرم(1-2-2 میلی گرم)پرازوسین به مدت 6 هفته قرارگرفتند وقبل وپس از مداخله داروئی شدت علائم بطور کلی ودر سه دسته علائم تجربه مجدد،اجتناب/کرختی وبیش برانگیختگی توسط چک لیست (ptsd)چک لیست ptsd (pcl ) اندازه گیری شدونتایج توسط آزمون t زوجی تحلیل شد. نتایج :با مقایسه بین دو میانگین علائم تجربه مجدد پیش از مصرف و پس از مصرف دارو برابربا (45/2-) اختلاف معنی داری وجود دارد. (p=0/008) همچنین میانگین علائم اجتناب /کرختی پس از مصرف دارو نسبت به قبل از آن 4/2 کاهش یافت واین اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (p=0/004). بین دو میانگین بیش برانگیختگی پیش از مصرف و پس از مصرف دارونیز اختلاف(05/3-) وجود دارد،که معنی داری میباشد (p=0/004).همچنین با مقایسه میانگین شدت کلی علائم قبل وپس ازمداخله، 9/7 کاهش یافته بود،که این مقدار نیز از نظر آماری معنی دار میباشد(p=0/002 ) بحث :باتوجه به نتایج این پزوهش داروی پرازوسین 5میلی گرم روزانه در سه قسمت منقسم میتواند شدت علائم کلی اختلال استرس پس از سانحه راوهمچنین شدت هر سه دسته علائم تجربه مجدد،اجتناب/ کرختی وبیش برانگیختگی را در مبتلایان به اختلال سانحه پس از جنگ کاهش دهد کلیدواژه: اختلال استرس پس از سانحه جنگ ،پرازوسین، چک لیست ptsd (pcl )

نابسامانی شخصیت مرزی و نابسامانی دوقطبی نوع ii از مهمترین تشخیص های افتراقی یکدیگر می باشند. مبهم بودن معیارهای تشخیصی نابسامانی شخصیت مرزی و شباهت بین نشانه های این دو نابسامانی باعث ایجاد مشکلات تشخیصی برای روانپزشکان شده است و چه بسا بیماران را از درمان های مورد نیاز محروم کرده است. برخی از پژوهش گران این دو نابسامانی را از یک طیف و برخی آنها را دونابسامانی کاملاً مجزا می دانند و در مورد شباهت نشانه های آنها نیز نظرات گوناگونی مطرح شده است. در پژوهش حاضر در مرکز آموزشی درمانی روانپزشکی رازی، 77 بیماری که تنها با تشخیص نابسامانی شخصیت مرزی توسط روانپزشک اورژانس بستری شدند، از نظر مطابقت با معیارهای نابسامانی دوقطبی نوع ii بر مبنای dsm-iv-tr مورد بررسی قرار گرفتند و سپس رابطه بین تک تک نشانه های آنها با یکدیگر بررسی شد. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار spss و آزمون همبستگی فی انجام شد. نتایج نشان داد که این دو نابسامانی از تشخیص های افتراقی مهم یکدیگر می باشند و ممکن است در طیف یکسانی از بیماری ها قرار داشته باشند، اما یک تشخیص یکسان نیستند. از میان نشانه های نابسامانی دوقطبی نوع ii، خلق بالا، اعتماد به نفس اغراقی، کاهش نیاز به خواب، پر حرفی بیش از معمول، انحراف پذیری فکر، افزایش فعالیت معطوف به هدف و پرش افکار کمتر از سایر نشانه ها و نشانه های بی قراری روانی حرکتی و پرداختن به امور لذت بخش با عواقب خطرناک بیش از سایر نشانه ها بین این دو نابسامانی مشترک بودند. خلق بالا، اعتماد به نفس اغراقی، پر حرفی بیش از معمول و افزایش فعالیت معطوف به هدف دارای ارتباط معنادار منفی با نابسامانی شخصیت مرزی بودند و جهت تمایز بین دو نابسامانی می توانند به کار روند. ارتباط معنادار مثبت بین بی قراری روانی حرکتی با بی ثباتی عاطفی و تکانش گری، پرداختن به امور لذت بخش با عواقب خطرناک با تکانشگری ، خلق تحریک پذیر با بی ثباتی عاطفی و تکانشگری بدست آمد که نشان می دهد این نشانه ها بیش از سایرین در تشخیص اشتباه دو نابسامانی موثرند.

هدف از مطالعه بررسی شیوع اختلال عملکرد جنسی و عوامل مرتبط با آن در زنان مراجعه کننده به کلینیک های مادروکودک شهر تهران است . بدین منظور به شیوه نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای 405 نفر از زنان مراجعه کننده به کلینیک وارد پژوهش شدند و با پرسشنامه دموگرافی و پرسشنامه ارزیابی عملکرد جنسی مورد بررسی قرارگرفتند . تحلیل داده ها بر مبنای آزمون های آماری میانگین دو گروه مستقل ، بررسی قرارگرفتند . تحلیل داده ها بر مبنای آزمون های آماری میانگین دو گروه مستقل تحلیل واریانس یک راهه و آزمون ضریب همبستگی انجام شد . نتایج تحلیل داده ها نشان داد که :1.شیوع اختلال کمبود میل جنسی 33% می باشد. 2.شیوع اختلال انگیختگی جنسی 5/16 % می باشد. 3.شیوع اختلال ارگاسم 25 % است. 4.شیوع مقاربت دردناک 5/45 % است. 5.سن ، مدت زمان تاهلی، مصرف داروهای روانپزشکی و سابقه اختلالات روانپزشکی ، سابقه سوء استفاده جنسی بر عملکرد جنسی زنان مراجعه کننده به کلینیک های مادرو کودک شهر تهران اثر دارد.

: تعیین روایی و پایایی پرسشنامه های مقیاس فاصله اجتماعی و مقیاس خطرناک بودن جهت شناسایی نگرش شاغلین حرف بهداشت روان نسبت به انگ بیماریهای شدید روان پزشکی در ایران روش کار: مطالعه به صورت مقطعی و با استفاده از نمونه گیری تصادفی بر روی 200 نفر از شاغلین حرف بهداشت روان (روانپزشک، دستیار روانپزشکی، پرستار، مددکار اجتماعی، روانشناس و کاردرمانگر) شاغل در بیمارستان روان پزشکی رازی انجام شد. تحلیل آماری: روایی این دو پرسشنامه به دو روش بررسی روایی محتوایی و تحلیل عوامل و پایایی استفاده از روش آزمون- بازآزمون و محاسبه آلفای کرونباخ اندازه گیری شد. نتایج: هر دو پرسشنامه از روایی محتوایی بالایی برخوردار بود. با محاسبه تحلیل عوامل مجموعه آیتم های هر دو پرسشنامه دارای اعتبار بوده و می توانند با هم پدیده مورد نظر را (نگرش نسبت به انگ بیماریهای روان پزشکی) بسنجند. هر دو پرسشنامه دارای همسانی درونی بالایی بود. آلفای کرونباخ برای پرسشنامه مقیاس فاصله اجتماعی 92/0 و برای پرسشنامه مقیاس خطرناک بودن 96/0 محاسبه شد. در راستای آزمون – بازآزمون نشان داده شد هر دو پرسشنامه در دو زمان متفاوت برای سنجش یک پدیده ((نگرش نسبت به انگ بیماریهای روان پزشکی) دارای پایایی می باشد. نتیجه گیری: پرسشنامه های مقیاس فاصله اجتماعی و خطرناک بودن دارای روایی و پایایی بالایی در جامعه ایرانی مورد پژوهش است و می تواند جهت سنجش نگرش شاغلین حرف بهداشت روان نسبت به انگ بیماریهای شدید روان پزشکی مورد استفاده قرار گیرد.

هدف: هدف از این مطالعه بررسی تأثیر میرتازاپین بر علائم افسردگی و اضطراب بیماران مبتلا به اختلال افسردگی عمده با علائم اضطرابی و مقایسه آن با سیتالوپرام است. روش: در این پژوهش که یک کارآزمایی بالینی تصادفی دو سو کور است ؛ 64 بیمار مبتلا به اختلال افسردگی عمده بر اساس ملاک dsm-iv-tr با علایم اضطرابی در دو گروه تحت درمان با سیتالوپرام (20 تا 40 میلی گرم در روز) و میرتازاپین (15 تا 30 میلی گرم در روز ) قرار گرفتند. از مقیاس اضطراب و افسردگی بک در اولین ویزیت و سپس هفته های دوم ، چهارم و هشتم برای بررسی علایم استفاده شد. همچنین در هر ویزیت بیماران از نظر پذیرش درمان و تغییرات وزن و عوارض دارویی بررسی شدند. یافته ها: در شروع درمان مقیاس اضطراب و افسردگی بک بین دو گروه تفاوت معنی داری از نظر علایم افسردگی84/0 p = و علایم اضطراب 84/0 p = نشان نداد. تغییرات درون گروهی بین هفته صفر تا هشت در هر دو گروه کاهش معنی داری در علایم افسردگی و اضطراب را نشان داد ( 001/0p = ) . در مقایسه دو گروه در هفته های دوم و چهارم و هشتم کاهش علایم افسردگی و اضطراب معنی دار بود ( 001/0p = ) به طوری که میرتازاپین در کاهش علایم افسردگی و اضطراب از سیتالوپرام تاثیر بیشتری نشان داد. همچنین شروع پاسخ به درمان در گروه میرتازاپین سریعتر بود. در هر گروه از نظر عوارض جانبی، تغییرات وزن و خواب آلودگی در پایان 8هفته تفاوت معنی داری مشاهده نشد. (72/0p = ) نتیجه گیری: مطالعه ما نشان داد که میرتازاپین در مقایسه با سیتالوپرام در درمان علایم افسردگی و اضطراب از اثر بخشی سریعتری برخوردار بوده و در درمان نیز موثرتر بود . واژگان کلیدی: افسردگی، اضطراب، میرتازاپین، سیتالوپرام

هدف: هدف این پژوهش بررسی اثر درمانی لیتیوم همراه با توپیرامات، و لیتیوم همراه با پلاسبو، در بیماران بستری مبتلا به اختلال دوقطبی i در فاز مانیا می باشد. روش: در این پژوهش که یک کارآزمایی بالینی تصادفی دو سو کور است،46 بیمار مبتلا به اختلال دوقطبی یک در فاز مانیا، تحت درمان با لیتیوم ،آنتی سایکوتیک و توپیرامات یا لیتیوم،آنتی سایکوتیک و پلاسبو قرار گرفتند و پاسخ به درمان در بدو بستری و سپس هفتگی به مدت 8 هفته، با ymrs ارزیابی شد .در هر ویزیت بیماران در مصاحبه از نظر پذیرش درمان و اشتها و افکار خودکشی، عوارض توپیرامات و علایم مسمومیت با لیتیوم نیزبررسی می شدند و توزین هفتگی تا پایان 8 هفته انجام می شد. یافته ها: در زمان پایه ابزارymrs بین دو گروه تفاوت معنی داری نشان نداد (709/0=p).تغییرات درون گروهی بین هفته 0 تا 8 در هر دو گروه مداخله و شاهد کاهش معنی داری را نشان داد (001/0>p) یعنی این شاخص در هر دو گروه مداخله و شاهد در هفته 8 نسبت به هفته 0 کاهش معنی داری پیدا کرده است. تغییرات درون گروهی از همان هفته اول نسبت به هفته صفر کاهش معنی دار داشت که این کاهش در هفته 8 نسبت به 1 از همه بیشتر بود. پاسخ به درمان از هفته 2 آغاز شده بود و تا هفته 8 روند نزولی در عدد ymrs، ادامه داشت.تغییرات بین گروهی بین هفته های 0 تا 8 معنی دار نبود (419/0=p). تغییرات اشتهای درون گروهی در هفته های مطالعه تفاوتی با هم نداشته است. در گروه دریافت کننده توپیرامات اشتهای بیماران در مدت 8 هفته تفاوت معنا داری نداشت، همچنین در گروه دریافت کننده پلاسبو نیز اشتهای بیماران در مدت 8 هفته تفاوت معنا داری نداشت .میانگین وزن در ابتدای مطالعه در دو گروه تفاوت معنا داری نداشت) 948/0=p). در هر دو گروه، وزن بیماران در مدت 8 هفته در مقایسه با ابتدای مطالعه تفاوت معنا داری پیدا نکرده بود. (درگروه توپیرامات: 123/0p=، درگروه پلاسبو 944/0p= ).وزن بیماران در دو گروه نیز تفاوت معناداری نداشت(254/0p=) نتیجه گیری: در این مطالعه،درمان کمکی با توپیرامات با دوز 200 میلی گرم در روز در کنترل علایم حاد مانیا و کنترل اشتها و وزن بیماران بی اثربود.

هدف: این مطالعه به بررسی شیوع اختلال عملکرد جنسی و عوامل مرتبط با آن در مردان متأهل شهر تهران پرداخته است. روش پژوهش: با شیوه نمونه گیری تصادفی- خوشه ای 350 نفر از مردان متأهل شهر تهران وارد پژوهش شدند و با پرسشنامه متغیرهای زمینه نتایج: شیوع اختلال کمبود میل جنسی متوسط تا شدید 9/7 درصد بود. شیوع اختلال نعوظ متوسط تا شدید 5/5 درصد بود. شیوع اختلال ارگاسم متوسط تا شدید ?5/5 درصد بود. شیوع اختلال مقاربت دردناک 5/2 درصد بود. متغیرهای زمینه ای سن، مدت ازدواج، سطح تحصیلات، بیماری طبی، مصرف داروی طبی، بیماری روان پزشکی، مصرف داروی روان پزشکی، سوءمصرف مواد، منبع آموزش جنسی، سابقه سوءاستفاده جنسی، سابقه تهدید به جدایی، روش جلوگیری از بچه دار شدن، خود ارضایی، رابطه جنسی مقعدی، رابطه جنسی دهانی، رضایت مقاربت و رضایت کلی حداقل در یک متغیر عملکرد جنسی اختلاف معناداری داشتند. نتیجه گیری: عوامل متعددی با اختلالات عملکرد جنسی همراهی دارند. کلیدواژه ها: اختلال عملکرد جنسی، مردان متأهل، شیوع

مقایسه نگرش شاغلین حرف بهداشت روان درقیاس با سایر پرسنل بهداشتی نسبت به بیماریهای شدید روانپزشکی در بیمارستان های روانپزشکی و بیمارستان عمومی دارای بخش روانپزشکی و بیمارستان عمومی فاقد بخش روانپزشکی در این مطالعه پس از توزیع سیصد پرسشنامه فاصله اجتماعی وخطرناک بودن و بدست اوردن میانگین و واریانس برای هر مقیاس در هر بیمارستان بدست آمد. تعداد پرسنل بهداشتی 1457 نفر بود که حجم نمونه بدست امده در مجموع974 نفر بدست آمد.974 پرسشنامه در سه بیمارستان توزیع گردید.در این مطالعه از تحلیل واریانس یک راهه برای تحلیل اطلاعات استفاده شد. بهترین نگرش راشاغلین حرف بهداشتی در بیمارستان روانپزشکی نسبت به بیماریهای شدید روانپزشکی داشتندو شاغلین حرف بهداشتی در بیمارستان عمومی دارای بخش روانپزشکی نگرش بهتری نسبت به بیماریهای شدید روانپزشکی در قیاس با بیمارستان عمومی فاقد بخش روانپزشکی داشتند. شاغلین حرف بهدشت روان دیدگاه بهتری نسبت به بیماری های شدید روانپزشکی داشتند و بهترین نگرش مربوط به روانپزشکان و روانپرستاران بود. داشتن آگاهی از انگ بیماری های روانپزشکی و تماس بیشتر با بیماران روانپزشکی و سطح علمی بالاتر در بهبود نگرش شاغلین حرف بهداشتی موثر است. همچنین ایجاد بخش های اورژانس و بخش های بستری برای بیماران در کاهش انگ و تبعیض نسبت به بیماران روانپزشکی باید مد نظر قرار گیرد

با شیوع روزافزون بیماری های روانی و تغییر نظام سلامت به سوی موسسه زدایی و درمان های مبتنی بر اجتماع، بار مراقبت از بیماران روانی بیش از پیش بر دوش خانواده های آنان است که چنانچه این امر مورد توجه متخصصان قرار نگیرد، می تواند سبب بروز بیماری های جسمی و روانی در مراقبان گردد. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر الگوی سیستمی مداخله مددکاری اجتماعی با رویکرد مدیریت مورد بر کاهش بار مراقبت در مراقبان خانگی بیماران دارای اختلالات روانی مزمن بود. این مطالعه از نوع مطالعات آزمایشی با گروه آزمون و شاهد بوده که بر روی 70 نفر از مراقبین بیماران دارای اختلالات روانی مزمن بستری در مرکز روانپزشکی رازی انجام شد. نمونه های پژوهش به صورت تصادفی به دو گروه آزمون (35نفر) و شاهد (35) تقسیم شدند. گروه آزمون مورد مداخله 6 ماهه مدیریت مورد به شیوه یکپارچه قرار گرفت و گروه شاهد هیچ مداخله ای دریافت نکرد. پرسش نامه های دموگرافیک بیمار و مراقب و فشار مراقب (fbis) در زمان بدو ورود، 2 ماه و 6 ماه پس از شروع مداخله تکمیل گردید. داده ها بوسیله نرم افزار spss و با روش های آماری خی دو، یومان ویتنی و تحلیل واریانس مکرر مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج بدست آمده نشان می دهد که در مراحل دو ماه پس از شروع مداخله و پایان مداخله، میانگین نمرات بار کلی مراقبت در مراقبان خانگی بیماران دارای اختلالات روانی مزمن در گروه آزمون نسبت به گروه شاهد به طور معنی داری کاهش یافت. این الگوی مداخله در ابعاد بار عینی (000/0=p) و بار ذهنی (000/0=p) نیز معنادار بوده که به معنی ارتقای سطح این ابعاد پس از مداخله در گروه آزمون می باشد؛ به طوری که در مرحله پس آزمون نسبت به مرحله دو ماه پس از شروع مداخله کاهش بار بیشتری در هر دو بعد گزارش شده است. مراقبت از بیماران دارای اختلالات روانی مزمن در خانواده فشار زیادی را به مراقب اصلی وارد می کند. انجام مداخلات مددکاری اجتماعی با رویکرد مدیریت مورد می تواند در بهبود بار مراقبان موثر باشد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

مراقبتهای بهداشتی درمانی در مورد بیماران روانی از دیرباز به عنوان یک معضل اجتماعی پیش روی جوامع بشری بوده است. در مطالعه حاضر به بررسی عوامل موثر بر طول مدت بستری بیماران روانی پرداخته است.