موتیف (بن مایه) از اصطلاحات رایج در حوزه هنر و ادب است. مهم ترین ویژگی آن تکرار شوندگی، معنی افزایی، معنی آفرینی و ... است. به کمک موتیف می توان جنبه های صوری و محتوایی آثار ادبی را نقد و تحلیل نمود. تأثیر قرآن کریم در شعر فارسی از مباحث مهمی است که تاکنون از این دیدگاه بررسی نشده است. در میان شاعران ادبیات فارسی، مولوی، سعدی و حافظ بسیار تحت تأثیر قرآن کریم بوده اند که این تأثیر در تلمیحات قرآنی آنان نمود بارزی یافته است. در این پژوهش موتیفهای تلمیحی قرآنی در غزل این شاعران بررسی شده است. بدین منظور در فصل اول از بخش اول پایان نامه موتیف، تعاریف ، عناصر و کارکردهای آن، ارتباط آن با ناخودآگاه، موتیف تلمیحی و ... به طور کامل بررسی شده است. در فصل دوم نسبت ویژگیهای هنری شعر شاعران با موتیفهای تلمیحی قرآنی تحلیل شده است. فصل سوم به کارکردهای معنایی موتیفهای تلمیحی قرآنی در غزل سه شاعر به طور مستقل پرداخته و در فصل چهارم این کارکردها در شعر شاعران مذکور مقایسه شده است. در بخش دوم تمامی موتیفهای تلمیحی قرآنی سه شاعر مبتنی بر قصص قرآن بصورت الفبایی تدوین شده است. نگاه این شاعران به موتیفهای قرآنی، نگاه تلمیحی صرف نیست و هر یک از این شاعران بسته به مقصودی که در ذهن دارند، آگاهانه یا ناخودآگاه در جهت بیان اندیشه های خود از این موتیفها استفاده می کند. نگاه مولوی به موتیفها نگاهی عرفانی است. او هر یک از شخصیتهای قرآنی و حوادث زندگی آنان را به صورت نمادین در جهت بیان اندیشه های خود به-کار گرفته است. سعدی شاعر عشق و زندگی است. او موتیفهای قرآنی خود را در همین راستا برای بیان احوال شخصی خود در موضوع عشق(انسانی و گاه آسمانی) به کار می گیرد و از این جهت نگاه او به موتیفهای قرآنی با مولانا تفاوت اساسی دارد. حافظ نیز تلفیقی از دیدگاه سعدی و مولوی را در موتیفهای قرآنی مدنظر قرار داده است. او به موتیفهای خود نگاه چندجانبه و منشورگونه دارد؛ گاهی او را در کسوت عاشق می بینیم و گاه عارف. زمانی او منتقد اجتماعی است و اندیشه اش را با طنزی تلخ بیان می کند و گاه نیز به اقتضای شرایط، او را شاعری مداح خواهیم یافت که این امر نشان از اثرپذیری او از اوضاع روزگار خود دارد. واژگان کلیدی: غزل مولوی، سعدی و حافظ، موتیفهای تلمیحی قرآنی، کارکردهای معنایی، اندیشه های شاعران.

بحث تطور فرهنگی و میزان اثرگذاری عوامل بومی و غیر بومی از جمله مهمترین مسائلی است که در ارتباط با فرایند دگرگونی های فرهنگی به ویژه در مناطقی با گستره ی جغرافیایی فلات مرکزی و تنوع راه های ارتباطی منتهی به آن قابل طرح می باشد. تنوع کمی و کیفی راه های ارتباطی و قرار گرفتن این منطقه در میانه ی مسیرهای تجاری و همچنین جغرافیای خاص منطقه، ویژگی های فرهنگی منحصر به فردی را منجر شده که با توجه به پیشینه ی مطالعات انجام شده، از میانه ی هزاره هفتم ق.م تا اواخر هزاره چهارم ق.م، اگر چه با فراز و نشیب های گاه و بیگاه و اختلافاتی چند در زمینه ی تحلیل پدیده های مختلف فرهنگی آن تقریبا بدون انقطاع تداوم یافته و همواره آنقدر فعال و پویا بوده است که دچار رکود و انفعال نشده باشد. در حالی که مسئله ی ظهور پدیده های جدیدی چون گسترش اروک و رواج فنون مدیریتی یکسان از بین النهرین تا شهر سوخته در جنوب شرق، قبرستان در شمال و گودین در غربی ترین نقطه ی فلات مرکزی ایران در مقطع زمانی اواخر هزاره ی چهارم ق.م (مس و سنگ جدید) به ویژه سیلک iva توجهات بسیاری را به خود معطوف ساخته، به نظر می رسد نقش مراحل پیشین همچون سیلک iii6 و iii7، تحت الشعاع این مسئله مورد کم توجهی قرار گرفته است. با این دیدگاه و شناخت هر چه بیشتر تحولات هزاره چهارم کاوش در محوطه میمنت آباد در جنوب غربی رباط کریم در دو برجستگی شمالی(کارگاه1) و جنوبی(کارگاه2) به سرپرستی دکتر روح اله یوسفی صورت گرفت. مطالعه ی یافته های کاوش اطلاعات تازه ای در مورد چگونگی شکل گیری پیچیدگی ها و تحولات هزاره چهارم دارد. این اطلاعات شامل دو مرحله و دو زیر مرحله استقراری متشکل از ساختارهای معماری و نهشته های استقراری متعددی می باشد می توان حداقل سه گونه سفالی مختلف را مورد شناسائی قرار داد. این در حالی است که با نگاهی به فرایند تحولات سفالی کارگاه2 و مقایسه ی آن با یافته های کارگاه1 که در پائین ترین لایه ها حاوی یافته های قابل مقایسه با سیلک iii7 می باشد، می توان شواهد بارزی از تداوم سبک ها و سنت های سفالی و تغییرات مداوم آن ها را شناسایی کرد که حکایت از تحول ساختارهای تولید سفال از تولیدات خانگی به سمت کارگاه های تخصصی سفال گری، تحت استاندارد های تزئینی و تکنیکی یکسان از شرق تا غرب و شمال تا جنوب فلات مرکزی دارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.