پدیده ترمیم در اعصاب محیطی یکی از موضوعات مورد بحث در سالهای اخیر بود و تعداد زیادی از محققین با استفاده مختلف ، پدیده های دژنراسیون و رژنراسیون در فیبرهای عصبی را مورد مطالعه قرار داده اند. در این بررسی تعداد 24 rat سفید آزمایشگاهی انتخاب و به چهار گروه تقسیم شدند. بعد از بیهوشی باکتامین 87mg/kg + زایلوزین 13mg/kg عصب سیاتیک در ناحیه سراستخوان ران expose شده و به وسیله پنس قفل دار با فشاری معادل 625mmhg در گروه a و 1250mmhg در سه گروه دیگر (بمدت 15 ثانیه در b، 60 ثانیه در c و 120 ثانیه در d) تحت فشار قرار گرفت . محاسبه فشار با استفاده از قانون فیزیکی (طول بازوی بزرگ × نیروی وارد شده بر دسته پنسطول بازوی کوچک × نیروی وارد شده بر نوک پنس) صورت می گرفت . سپس با استفاده از متد الکترومیوگرافی با ایجاد تحریک (stimulation electromygraphy)، ثبتهای الکتروفیزیولوژیک بدست آمده از فلسورهای انگشت شست پا در در ناحیه پلانتار داخلی، برای تجزیه و تحلیل های بعدی، در حافظه کامپیوتر ذخیره شد. نتایج آمده نشان می دهند که در گروه a و گروه کنترل تفاوت قابل ملاحظه ای از نظر زمان تاخیر (delay time) و سرعت سیر وجود ندارد. در سه گروه دیگر اگر چه در چهار هفته اول بعد از کمپرسیون پاسخی دریافت نشد ولی از هفته پنجم تا هشتم زمان تاخیر بطور مشابهی در هر سه گروه کاهش یافت (میانگین زمان تاخیر در هفته پنجم تا هشتم زمان تاخیر بطور مشابهی در هر سه گروه کاهش یافت (میانگین زمان تاخیر در هفته پنجم معادل با 10ms و در هفته هشتم معادل با 4ms بود). (زمان تاخیر در گروه کنترل معادل با 2ms بود). در مجموع احتمالا این چنین می رسد که در گروه a کمپرسیون خفیف اگر چه موجب بروز آسیب خفیف گردیده است ولی دژنراسیون فیبرهای عصبی نگرفته است (ضایعه نوع اول). در عوض در سه گروه دیگر اعمال کمپرسیون شدید، دژنراسیون فیبرهای عصبی را بدنبال داشته است (ضایعه وع سوم).