مقدمه و اهداف: مالاریا یکی از تاثیر گذارترین بیماریهای عفونی در تاریخ جهان بوده است. مالاریا عبارت از بیماری حاد یا تحت حاد تب داری است که به دنبال تلقیح انگلهای تک یاخته ای از جنس پلاسمودیوم توسط نیش پشه آنوفل ماده به بدن ایجاد و رشد و تکثیر آنها در سلولهای کبدی و سپس گلبولهای قرمز بوجود می آید و از علائم آن لرز و تب دوره ای، هپاتومگالی، اسپلنومگالی و کم خونی است. هدف از انجام این تحقیق بررسی شیمی دارویی ترکیبات طبیعی موجود در عصاره گیاه درمنه بومی ایران artemisia sieberi و تاثیرات ضد مالاریایی آن بر plasmodium berghei در مدل درون تنی می باشد. این مطالعه نخستین پژوهش از این نوع در ایران می باشد. مواد وروش تحقیق: گیاه artemisia sieberi در فصل گلدهی (مهرماه) از شمال استان سمنان جمع آوری شد. به منظور استخراج عصاره گیاهی موجود در گیاه، ابتدا اندام هوایی گیاه در شرایط محیطی خشک و سپس به قطعات کوچک تقسیم شد. در مرحله اول اندام هوایی در حلال متانول خیسانده شده سپس محلول توسط قیف بوخنر صاف، در دستگاه تبخیرکننده چرخان حلال از عصاره خارج شد. بررسی اثر سمیت عصاره گیاهی بر روی چهار گروه از موشهای سالم nmri انجام شد بطوری که بر موشهای شاهد، حلال دارویی و بر روی موشهای آزمون غلظت های high، average و low تزریق شد. سمیت دارو با بررسی عوارض فیزیو پاتولوژیک شامل تغییرات وزن، فعالیت فیزیولوژیکی، اسپلنومگالی و هپاتومگالی ادامه یافت. بررسی اثر ضد مالاریایی عصاره گیاهی بر روی دو گروه از موشهای شاهد و آزمون انجام شد که مورد تزریق انگل مالاریا (plasmodium berghei) قرار گرفته بودند. به گروه شاهد، حلال دارویی و به گروه آزمون، عصاره گیاهی با غلظت high تزریق شد. و در نهایت با بررسی تغییرات درصد پارازیتمی و عوارض فیزیوپاتولوژیک شامل تغییرات وزن بدن، فعالیت فیزیولوژیکی، هپاتومگالی و اسپلنومگالی پایان یافت. بررسی اثرات ضد مالاریایی عصاره های اتری و کلروفرمی بر روی چهار گروه از موشهای nmri انجام شد که مورد تزریق انگل مالاریا (plasmodium berghei) قرار گرفته بودند. بطوری که دو گروه به عنوان شاهد و دو گروه به عنوان آزمون (کلروفرمی و اتری) انتخاب شد، به گروههای شاهد حلال دارویی و به گروههای آزمون به ترتیب عصاره کلروفرمی و اتری تزریق شد. و در نهایت با بررسی تغییرات درصد پارازیتمی و عوارض فیزیوپاتولوژیک شامل تغییرات وزن بدن، فعالیت فیزیولوژیکی، هپاتومگالی و اسپلنومگالی پایان یافت. نتایج: نتایج این تحقیق در بررسی اثرات ضد مالاریایی عصاره گیاهی شامل کاهش معنی دار در درصد پارازیتمی، کاهش غیر معنی دار هپاتواسپلنومگالی و افزایش غیرمعنی دار وزن بدن می باشد. و همچنین در بررسی اثرات ضد مالاریایی عصاره های کلروفرمی و اتری شامل افزایش معنی دار وزن بدن در هر دو گروه (کلروفرمی و اتری)، افزایش معنی دار هپاتومگالی، افزایش غیر معنی دار اسپلنومگالی و عدم تغییر محسوس درصد پارازیتمی در گروه عصاره اتری، کاهش غیر معنی دار هپاتواسپلنومگالی و افزایش معنی دار درصد پارازیتمی در گروه عصاره کلروفرمی می باشد. بحث: بررسی نتایج فوق نشان میدهد که گیاه artemisia sieberi با کاهش علائم بیماری همراه بوده و بنابراین بر روی بیماری مالاریا موثر می باشد. و با بررسی عصاره های اتری و کلروفرمی معلوم شد که این اثر مربوط به ترکیبات موجود در عصاره کلروفرمی می باشد.

مقدمه: چون روش درمانی کلاسیک و دیگر درمانهای رایج در مورد لیشمانیوز کارآمد و موثر نبوده اند و علاوه بر آن مقاومت دارویی و عوارض سوء درمانهای رایج مشکلاتی را برای بیماران با لیشمانیوز جلدی (cl) پیش آورده است نگرش بر روی اهداف نوینی می باشد که قادر به ایجاد تغییر در روند بهبودی زخم بوده و توانایی لازم در کنترل و مهار انگل داشته باشند. نیتریک اکساید (no) یکی از مهمترین ترکیبات شیمیایی ضد انگلی تولید شده بوسیله ماکروفاژها در طی پاسخ های ایمنی ذاتی می باشد. بعلاوه تولید no در نوتروفیلها، لمفوسیت ها و ماکروفاژها، قسمتی از عملکرد سایتوتوکسیک این سلولها به شمار می آید. نقش ضد انگلی no در in vivo و in vitro در انگل لیشمانیا دارای اهمیت است، بطوری که no می تواند انگل داخل سلولی لیشمانیا ماژور را مورد هدف قرار دهد. تنظیم no می تواند علائم کلینیکی بیماری را تغییر داده و روی تکثیر آماستیگوت ها درون ماکروفاژها، اندازه زخم، میزان بقا، هپاتو/ اسپلنومگالی و درصد آماستیگوت ها داخل گسترشهای زخم، کبد، طحال و غدد لنفاوی، اثرگذار باشد. l-arginine از جمله پیش سازهای تولید no می باشند که می توان از آن در این مطالعه استفاده درمانی کرد، به علاوه l-arg سوبسترای فیزیولوژیکی برای آنزیم nos که برای تولید no ضروری است می باشد. هدف: هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر ضد لیشمانیایی داروی l-arg بر لیشمانیا ماژور در موشهای حساس balb/c، از طریق نقش آنتی اکسیدانی آن با القای واسطه های ایمنی همچون no در میزبان، ارزیابی ممانعت از احشایی شدن انگل در اندامهای هدف چون کبد، طحال و غدد لنفاوی و تاثیر آن با التیام زخم لیشمانیا و همچنین تاثیر دارو بر میزان تکثیر انگل در ماکروفاژها است. نوآوری طرح حاضر را می توان در جامع بودن یک مطالعه بر روی موارد کاربرد l-arg در همه اشکال دارویی آن بصورت خوراکی، موضعی و تزریقی بر روی یک سویه واحد بومی از انگل لیشمانیا در یک میزبان واحد با ساختار یکسان ژنتیکی عنوان کرد تا تمامی فاکتورهای مداخله گر در تنوع پاسخهای متفاوت ایمنی میزبان را به حداقل رساند. ضرورت رویکرد به انجام تحقیقی از این دست، و بکارگیری l-arg برای بررسی چگونگی تغییرات پاتولوژیک در میزبان لیشمانیایی با بکارگیری این دارو در پروسه بهبودی لیشمانیازیس بیش از پیش احساس می شود. مواد و روشها: در مطالعه حاضر، برای اولین بار در ایران، منطقه و جهان صورت گرفته است و تاثیرات ضد انگلی l-arg بر روی لیشمانیا ماژور سویه ایران (l. major mrho/ir/75/er) در مدل موشهای حساس balb/c مورد ارزیابی قرار می گیرد. پروماستیگوت های لیشمانیا ماژور که از محیط کشت برداشت می شوند، شمرده شده و برای آلوده سازی موشها بصورت زیرپوستی استفاده می شود. شش هفته بعد از آلودگی ندول کوچکی در محل تزریق ظاهر می شود که به زخم بزرگی منتهی شده و احشایی می شود. تأثیرات l-arg از نظر تغییرات فیزیوپاتولوژیکی، اندازه و تأخیر در تشکیل زخم، تکثیر آماستیگوت ها درون ماکروفاژها و ردیابی آنها در اندامهای هدف مورد بررسی قرار می گیرد.

توکسوپلاسموزیس عفونت ناشی از یک انگل تک یاخته ای داخل سلولی اجباری به نام توکسوپلاسما گوندی می باشد که یکی از شایع ترین عفونت های انگلی انسان و سایر حیوانات خونگرم با انتشار جغرافیایی بسیار گسترده است در این مطالعه تاثیر ضد انگلی عصاره ی گیاه درمنه بومی ایران بر توکسوپلاسموزیس حاد در مدل موشی مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور پس از تهیه عصاره متانولی از گیاه جهت بررسی سمیت 40 سر موش سفید سوری در 4 گروه 10 تایی تقسیم شدند و به ترتیب غلظت های mg/ml1، mg/ml10 و mg/ml100 از عصاره الکلی درمنه و به گروه شاهد حلال دارویی به مدت 5 روز خورانده شد. نتایج نشان داد که از نظر هپاتوسپلنومگالی و وزن بدن تفاوت آشکاری بین گروه های مختلف وجود نداشت ولی از نظر زمان ها، گروه دریافت کننده غلظت mg/ml 100 به میزان و به 30% در روز آخر کاهش یافت. به همین خاطر غلظت mg/ml10 به عنوان بالاترین غلظت با کمترین سمیت جهت بررسی اثرات دارویی آن انتخاب گردید. بدین منظور 30 سر موش سفید سوری با 104 تاکی زوایت سویه rh توکسوپلاسما گوندی از طریق داخل صفاتی آلوده و در 3 گروه 10 تایی تقسیم بندی شدند. به 2 گروه به ترتیب غلظت mg/ml10 از عصاره فوق و حلال دارویی 24 ساعت پس از آلودگی به مدت 7 روز خورانده شد و یک گروه هم به عنوان شاهد بیمار در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد از نظر مدت زمان بقاء شاخص وزن, هپاتوسپلنومگالی و تعداد تاکی زوایت های مایع صفاقی تفاوت آشکاری بین گروه های مختلف وجود نداشت. چنانچه همگی در انتهای روز هشتم تلف شدند. این نتیجه نشان داد که غلظت mg/ml10 از عصاره الکلی گیاه درمنه بومی ایران بر توکسوپلاموزیس کاملاً بی اثر است.

توکسوپلاسموزیس از عفونت های انگلی انسان و دیگر حیوانات خونگرم می باشد. این بیماری به طور عمده در انسان های سالم بدون علامت است ولی در افراد با نقص سیستم ایمنی مانند مبتلایان به ایدز و یا در دوران بارداری با توجه به انتقال این بیماری از مادر به جنین از اهمیت بالایی بر خوردار است. زیرا در جنین ممکن است موجب عوارضی چون کوریورتینیت یا هیروسفالی گردد.داروهای درمان کننده این بیماری معمولا به صورت ترکیبب سینرژیستیک از پریمتامین و سولفادیازین می باشد که علاوه بر عوارض بالا، متاسفانه قادر به درمان کامل بیماری نبوده و عمدتا فرم بیماری را از فرم حاد به مزمن تبدیل می نماید. به این دلیل یافتن ترکیبی که به طور قویتری بتواند بیماری را مهار کند و عوارض کمی داشته باشد (زیرا مبتلایان به نقص ایمنی باید دارو را در تمام عمر دریافت کنند)ضرورت به نظر می رسد.گیاه آرتمیزیا از گذشته به عنوان داروی ضد انگل به کار می رفته و امروزه نیز درمان کمکی در درمان مالاریا به شمار می رود.عامل بیماری مالاریا پلاسمودیوم است که مانند توکسوپلاسما از رده اپی کمپلکسا استت و بنابر این انتظار می رود آرتمیزیا بتواند تاثیرات ضد توکسوپلاسما نیز از خود نشان دهد. به همین منظور از گیاه آرتمیزیا تورانیکا که فلور بومی ایران بوده ودر مناطق اطراف خراسان رشد می کند، استفاده شد.ابتدا 25سرموش سوری سالم در 5 گروه تقسیم بندی شدند. سپس یک گروه به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. به یکی از گروهها نیز فقط از حلال دارو (شامل 1/0الکل اتانول 96% و9/0سرم فیزیولوژی) گاواژ شد. سه گروه باقیمانده به ترتیب با محلولهایی از گیاه با غلظتهای1، 10 و100 میلی گرم بر میلی لیتر گاواژ شدند. این مطالعه 7 روز به طول انجامید. نتایج حاصل از تغییرات وزن و اسپلنومگالی و هپاتو مگالی نشان دهنده وجود مقداری سمیت در دوز بالای عصاره بود . سپس در مطالعه بعدی40 موش سوری در 4 گروه 10تایی تقسیم شدند یک گروه به عنوان کنترل سالم در نظر گرفته شد.30 موش دیگر به انگل توکسوپلاسما گوندی آلوده شدند. یک گروه کنترل بیمار (فاقد درمان)، یک گروه بیمار دارای درمان با دوزمیانگین محلول گیاهی وگروه آخربیمار دارای گاواژبا حلال دارویی بودند. پس از 7 روز فقط گروه سالم باقی مانده بودند. موشها پس از مرگ از لحاظ وزن اسپلنومگالی وهپاتومگالی بررسی شدند گیاه فوق نتوانست به طور معنا داری مانع رشد تاکی زوایت ها شود ولیکن اسپلنو مگالی و هپاتو مگالی که از عوارض توکسوپلاسموزیس است در گروه درمان شونده با عصاره گیاهی اندکی کاهش یافته بود. بهتر است با روش های تزریقی مثل روش تزریق داخل صفاقی نیز آزمایش گرددو نیز به منظور دست یابی به نتایج بهتر می تواناز گونه های دیگر آرتمیزیا مانند آرتمیزیا خوراسانیکا هم در این مطالعه استفاده نمود.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

یکی از دلایل آمار بسیار بالای موارد ابتلا و مرگ و میر ناشی از بیماری مالاریا مقاومت انگل پلاسمودیوم به داروهای کلاسیک مانند کلروکین بوده و بنابراین تهیه ی داروهای جدید و تعیین هدف های نوین دارویی در این بیماری بسیار حائز اهمیت می باشد. یکی از ترکیبات جدید در این زمینه ماده ی رنگی "ائوزین b" می باشد که پیشتر در شرایط in vitro در انگل های مقاوم اثرات ضد مالاریایی خوبی نشان داده است و در این تحقیق تأثیر آن در شرایط in vivo و برروی آنزیم gst انگل مورد بررسی قرار گرفته است. بدین منظور ابتدا میزان سمیت ائوزین b در موش مورد مطالعه قرار گرفت. در مرحله ی بعد موش های آلوده به انگل پلاسمودیوم موشی با ائوزین b و داروهای کلروکین و arteether تحت درمان قرار گرفتند. سپس میزان فعالیت آنزیم گلوتاتیون-s-ترنسفراز (gst) در نمونه های انگل خون موش های تیمار شده باحلال دارو و داروهای ائوزین b و arteether مورد سنجش قرار گرفت که نتایج آزمایش نشان دهنده ی تأثیر ضدمالاریایی ائوزین b در شرایط in vivo در انگل مقاوم به داروی کلروکین می باشند. همچنین ملاحظه گردید که میزان فعالیت آنزیم گلوتاتیون-s-ترنسفراز (gst) در انگل پلاسمودیوم موشی در حضور داروی ائوزین b کاهش قابل ملاحظه ای داشته است. نتایج یاد شده و پتانسیل بالای ائوزین b در سرکوب مالاریای موشی در انگل مقاوم به کلروکین و همچنین تأثیر آن بر روی آنزیم gst اولاً مثبت ضرورت تحقیق بیشتر جهت استفاده از ائوزین b در مالاریای انسانی بوده و ثانیاً آنزیم gst را به عنوان یک هدف دارویی جدید و موثر در درمان مالاریا مطرح می سازد که البته به مطالعات تکمیلی در این زمینه نیاز می باشد.

مالاریا معضلی است که سابقه آن از طول حیات بشر در کره خاکی فراتر می رود. این بیماری به وسیله تک یاخته ای از جنس پلاسمودیوم در گلبولهای قرمز ایجاد شده و از طریق نیش آنوفل آلوده منتقل شده و باعث تب و لرز دوره ای می شود. تا کنون داروهای فراوانی برای این بیماری پیشنهاد و مصرف شده ولی معروفترین و جدیدترین آنها دسته آرتمیزینین است. هدف از انجام این مطالعه بررسی شیمی شیمیایی ترکیبات طبیعی موجود در عصاره artemisia khorassanica ، گیاه بومی از ایران و تاثیرات ضد مالاریایی آن بر plasmodium berghei در مدل درون تنی می باشد. این مطالعه نخستین پژوهش از این نوع در ایران و جهان می باشد. گیاه a. khorassanica در فصل گلدهی (مهر ماه) از شهرستان شاهرود واقع در استان خراسان جمع آوری شد. به منظور استخراج عصاره گیاهی موجود در گیاه، ابتدا اندام هوائی گیاه را درشرایط محیطی خشک و سپس به قطعات کوچک تقسیم شد. در مرحله اول اندام هوایی در حلال متانول خیسانده شده سپس محلول توسط قیف بوخنر صاف، در دستگاه تبخیر کننده چرخان حلال را ازعصاره خارج شد. عصاره حاصله توزین شده و سپس به منظور چربی زادیی، آنرا مجددآ در متانول حل کرده و برای ادامه جدا کردن چربی ها از عصاره، از کاغذ صافی چین دار استفاده کرده و سپس توسط متانول سرد شستشو داده شد. به محلول زیر صافی، آب مقطر اضافه شده و سوسپانسیون حاصل را با نرمال هگزان شستشو داده شد. فاز نرمال هگزان را جدا کرده، سپس مجددآ با دستگاه تبخیرکننده چرخان، حلال از عصاره جدا شد. شناسایی ترکیبات تشکیل دهنده عصاره با استفاده از طیف های جرمی حاصل از دستگاه gc-ms انجام پذیرفت، سپس مقایسه و تأئید آنها با طیف های جرمی استاندارد موجود در مرجع هشت پیک بانک اطلاعاتی دستگاه gc-ms صورت گرفت که برای تأئید شناسایی های انجام شده از اندیس کواتس استفاده شد. بررسی اثر سمیت عصاره گیاهی بر روی چهار گروه از موشهای سالم nmri انجام شد بطوری که بر روی موشهای شاهد، حلال دارویی و بر روی موشهای آزمون عصاره گیاهی با غلظتهای (low ,average ,high) تزریق شد. سمیت دارو با بررسی عوارض فیزیوپاتولوژیک شامل تغییرات وزن بدن، فعالیت فیزیولوژیکی، اسپلنومگالی و هپاتومگالی ادامه یافت. بررسی اثر ضد مالاریایی عصاره گیاهی بر روی دو گروه از موشهای شاهد و آزمون که مورد تزریق انگل مالاریا(plasmodium berghei) قرار گرفته، و با بررسی تغییرات درصد پارازیتمی و عوارض فیزیوپاتولوژیک شامل تغییرات وزن بدن، فعالیت فیزیولوژیکی، هپاتومگالی و اسپلنومگالی انجام شد. در این مطالعه، تاثیرات عصاره تزریقی گیاه a. khorassanica بر روی انگل مالاریا بصورت درون تنی (in vivo) در موشهای حساس nmri از دو جنبه ضد مالاریایی و درمان علایم بالینی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این بررسی با توجه به تنوع علائم پاتولوژیک در میزبان آلوده به مالاریا نشان داد که گیاه مذکور، در هفته اول موثر بوده است و عصاره گیاه ارتیمزیا خراسانیکا اثر کمی در کنترل و مهار بیماری داشته باشد و فقط عوارض فیزیوپاتولوژیک ناشی از روند بیماری را کاهش داده است در حالی که در بررسی قبلی گونه آرتیمزیا در ایران (a. diffusa) اثرات ضد مالاریایی آن به اثبات رسیده است. ولی با توجه به این که، تا کنون هیچ گزارشی از تحقیق بر روی انواع عصاره های گیاه a. khorassanica بر روی مالاریای جوندگان در دنیا به دست نیامده است، اهمیت این تحقیق را دو چندان می کند.

یکی از بیماریهای شایع پوستی که در بسیاری از نقاط دنیا از جمله مناطق وسیعی از ایران انتشار دارد بیماری لیشمانیوز می باشد این بیماری یکی از بیماریهای زئونوز می باشد و انتقال بیماری توسط نیش پشه خاکی آلوده صورت می گیرد که در ایران فلبوتوموس پاپاتاسی، فلبوتوموس سرژانتی و فلبوتوموس انصاری از ناقلین بیماری می باشند از نقطه نظر بالینی لیشمانیوز به سه نوع احشایی، جلدی و جلدی- مخاطی دیده می شود در ایران بیماری لیشمانیوز به شکل جلدی (سالک) و احشایی (کالاآزار) گزارش شده است. این بیماری بوسیله تک یاخته داخل سلولی اجباری از جنس لیشمانیا ایجاد می شود و در ماکروفاژها تکثیر می یابد. در ایران لیشمانیا اینفانتوم عامل لیشمانیوز احشایی و لیشمانیا ماژور و تروپیکا که هر یک دارای سویه های متعددی می باشند عامل لیشمانیوز جلدی می باشند .لیشمانیوز جلدی (سالک) با علائم پراکنده به صورت شایع هنوز یکی از مشکلات بهداشتی ایران محسوب می گردد. مکانیزم ایمنی لیشمانیا شامل موارد متعددی چون حضور سایتوکینها، سلولها و واسطه های ایمنی است. ماکروفاژهای آلوده به لیشمانیا سهم مهمی در کنترل ، مهار، تکثیر و بقای انگل دارند. بطور کلی برای درمان لیشمانیوز جلدی سه راه پیشنهاد میشود که شامل روشهای فیزیکی، داروهای موضعی و درمانهای سیستمیک میباشد. ترکیبات مختلفی در درمان لیشمانیوز مورد بررسی و استفاده قرار گرفتند که داروهایی چون آنتی موآنهای پنج ظرفیتی، پنتامیدین و آمفوتریسین b را میتوان نام برد، اما آنچه استفاده از این داروها را محدود میکند عوارض جانبی آنها و گزارشات مربوط به مقاومت دارویی میباشد. در مطالعات آزمایشگاهی، موشهای balb/c به leishmania major بسیار حساس بوده و زخم ایجاد شده و طول دوره آلودگی دراین موشها میتواند یک مدل قابل دسترس از نوع انسانی clتلقی گردد و سیر درمان در آنها براحتی قابل بررسی میباشد و از طرفی ایمن کردن آنها بر علیه انگل نیز به راحتی صورت میگیرد. از داروهایی که تاثیر آن درin vitro مشخص گردید از پارومومایسین میتوان نام برد که بصورت تزریقی در درمان لیشمانیوز جلدی در مدل in vivo در موشهای آلوده به لیشمانیا ماژور استفاده می گردد. لذا هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر ضد لیشمانیایی داروی پارومومایسین تزریقی بر لیشمانیا ماژور در موشهای حساس balb/c، ارزیابی ممانعت از احشایی شدن انگل و تاثیر آن با التیام زخم لیشمانیا (اندازه جوشگاه و طول دوره بیماری) و همچنین تاثیر دارو بر میزان تکثیر انگل در ماکروفاژها و اختلاف آن با گروه کنترل به منظور ارائه راهکارهای جدید برای درمان و ایمن سازی لیشمانیوز جلدی می باشد. مطالعه حاضر، نخستین طرح در خصوص بررسی گونه ایرانی لیشمانیا ماژور سویه ایران(l. major mrho/ir/75/er) و ارزیابی اثرات ضد لیشمانیایی ، پارازیتولوژیک، پاتوفیزیولوژیک و بیوشیمیایی داروی پارومومایسین و ارزیابی واسطه های نیتروژن فعال rni بر آن، در موشهای حساس balb/c می باشد. یافته های این تحقیق نشانگر آن است که تغییر در اندازه زخم، چگونگی التیام آن، طول دوره بیماری، تغییر ظاهری ماکروسکوپی زخم، تغییر میزان تکثیر انگل در ماکروفاژ و همچنین درصد آماستیگوت ها داخل گسترش های زخم، کبد، طحال و خون، غلظت میکروالمانهای cu , zn و آنزیمهای کبدی مانند آلکالین فسفاتاز (alp) ، آسپارتات آمینو ترانسفراز (sgot) ، آلکالین آمینو ترانسفراز (sgpt)، با تغییرات ایمنوبیوشیمیایی ایجاد شده بوسیله پارومومایسین در ارتباط بوده و قادر به کاهش تکثیر و توقف فعالیت انگل شده است.