در بررسی هایی که پیرامون درمان 40 مورد سندرم نفروتیک که طی سالهای 68 الی 70 در مرکز آموزشی درمانی رازی کرمانشاه بستری و تحت آزمایشات لازمه و درمان قرار گرفته بودند مشخص شد که این بیماران بر اساس وزن و میزان ادم تحت درمان با دیورتیکهایی از قبیل rurosemide و spironolactone و hydrochlorothiazid قرار گرفته بودند که دیورتیکی که بیشتر از همه مورد استفاده قرار گرفته است furosemide بوده است بطوری که از 40 بیمار حدود 36 بیمار یعنی حدود 90 درصد موارد این نوع از دیورتیک را دریافت نموده و در 10 مورد یعنی 25 درصد موارد از درمان توام با spirono-lactone و در 6 مورد یعنی 15 درصد موارد از hydrochlorothiazid در درمان ادم استفاده شده است . هم چنین این بیماران بطور متوسط بمدت 10 روز تحت درمان با دیورتیک قرار داشته اند. همچنین در 5 بیمار به دلیل شدت ادم و هیپوآلبومینمی و کاهش حجم داخل عروقی و بروز علائم شوک ، آلبومین داخل وریدی برای بیمار تزریق کردیده بود. در مورد درمان با کورتیکواستروئیدها باید ابراز داشت که پس از تایید تشخیص سندرم نفروتیک توسط علائم بالینی و آزمایشات خون و ادرار، بیماران بر اساس وزن تحت درمان با پرونیزون قرار می گرفته اند و میزان پاسخ درمان بیمار به پرونیزون براساس زمان شروع درمان تا زمان پا شدن ادرار از پروتئینوری سنجیده می شد و بر این مبنا اکثر بیماران بستری در بیمارستان رازی بین روزهای 8 الی 16 پس از شروع درمان، ادرار این بیماران به تحالت نرمال و بدن پروتئینوری بازگشته که معیاری برای پاسخ به درمان محسوب می گردد نمودار شماره 4 بیانگر نحوه پاسخ بیماران مبتلا به سندرم نفروتیک به درمان با پردنیزون می باشد. همچنین در بررسیهای آزمایشگاهی که از این 40 مورد بیمار مبتلا به سندروم نفروتیک بعمل آمد میانگین کلسترول پلاسمایی در حدود 364 و میانگین تری گلیسرید در حدود 354 میلی گرم درصد بوده که بیانگر وجود هیپرلیدمی در سرم و در واقع بیانگر یکی از خصوصیات این بیماری است . همچنین در ارزیابی انجام شده از آلبومین و پروتئین کلی سرم این بیماران مشخص شد که آلبومین این بیماران در حدود 3ˆ1 میلی گرم درصد و پروتئین سرمی در حدود 5ˆ5 میلی گرم درصد بوده که در هر 2 مورد کاهش به چشم می خورد این در حالی است که حدود نرمال برای آلبومین (3-5) و برای پروتئین (6-8) می باشد. همچنین بررسی ادرار این 40 بیمار نشان داد که در 14 مورد یا بعبارتی 35 درصد بیماران میزان پروتئینوری (300-999 mg/d.1)+3 و در 17 مورد مورد یا بعبارتی5ˆ42 درصد بیماران میزان پروتئینوری (100-299 mg /d.1)+2 و در 9 مورد یا 5ˆ22 درصد پروتئینوری در حدود (30-99 mg/d.1)+1 بوده است . همچنین آزمایش ادرار این بیماران نشان داد که در 15 مورد کاستهای گرانولر و در 10 مورد کاستهای هیالن و در 5 مورد کاستهای اورات در ادرار وجود داشته است .