با آغاز موج چهارم دمکراسی خواهی در کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا از اواخر سال 2010 میلادی مفهوم دمکراسی به گفتمان غالب در تحولات بین الملل تبدیل شده است. گذار به دمکراسی در کشورهایی که طی دهه های متمادی، سلط? دیکتاتوری خودکامه را تحمل کرده اند، به مهمترین آرمان تبدیل شده که مردم این منطقه مجدانه درصدد دستیابی به آنند. در این میان عراق که قرار بود بعد از حمل? آمریکا و نیروهای ائتلاف در سال 2003 به مدل دمکراسی برای کشورهای خاورمیانه تبدیل شود، احزاب و جریان هایش هنوز نتوانسته اند از خلال کارکردهای دمکراتیک، ساختار منسجم سیاسی در این کشور را شکل دهند. به طوری که بعد از انتخابات پارلمانی سال 2010، تشکیل دولت دوم نوری مالکی، نخست وزیر عراق، 9 ماه به درازا کشید و در این مدت هر یک از احزاب و جریان ها مشغول چانه زنی و مذاکره بر سر سهم خواهی خود بود. ناهمگونی در بافت و ساختار سیاسی- اجتماعی، فرهنگ استبدای و مطلقه حاکم بر جریان ها و همچنین عدم شکل گیری صحیح روند دولت - ملت سازی و شکل و ماهیت اقتصادی عراق از مهمترین چالش های دمکراسی سازی در عراق است.تحقیق حاضر قصد دارد با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی بحران و چالش دمکراسی سازی در عراق طی سال های 2003 تا 2010 و همچنین دلایل تأخیر 9 ماهه در تشکیل دولت عراق بعد از انتخابات پارلمانی سال 2010 را مورد بررسی قرار دهد.