چنین بنظر میرسد که مرحله جدیدی در بیمارستان سازی آغازشده است و آن توام نمود بهداشت و پیشگیری امراض است .ازاین پس به مرحله ای می رسیم که بیمارستانها به اجزای پراکنده در شهر مشاهده نمی شوند، بلکه تمام امراض جسمی و روحی دریک مرح و باهم مداوا می شوند.مرحله های پیشگیری و بهداشت و مسائل مربوط به کهولت و غیر همه دریک محیط خود رابرای تامین احتیاجات بهداشتی اجتماع آماده می کنند.این فضاها محیط تعلیم پزشکان آینده خواهند بود.جمع آوری تمام قسمتهای بهداشتی دریک محل و تبدیل آن به یک محیط زیست تربیتی مزایای فراوانی دارد . اشخاصی که امراض روحی یا مغزی دارند می توانند مانند دیگر بیماران پذیرفته و درمان شوند ودیگر این ناراحتی که بیماری آنها غیراز سایرین است وجود نخواهد داشت درضمن، نزدیکی آنها به محیطهای علمی و تحقیقاتی گشایشی خواهد بودکه بتوانند سریعتر درمان شوند.بیمارانی که بعداز مرخص شدن احتیاج به گذراندن دوره نقاهت دارند یاباید تعلیماتی بگیرند، می توانند در همین محل تعلیم داده شوند.افرادی که بابهداشت و بیمار سروکار دارند تشویق خواهند شد که این مسئله را خیلی سریعتر از جنبه طبی آن مطالعه کرده و امکانات اجتماعی پزشکی را به نحوی واضحتر مشاهده کنند هرقسمت و هربخش از این مجموعه بهداشتی می تواند طبق احتیاجات خود طرح شده،امکان توسعه آن در آینده با فضای کافی وجود داشته باشد. از همه مهمتر آنکه رابطه بیشتری بین افرادی که در قسمتهای مختلف بهداشتی یک اجتماع کار می کنند به وجود می آید و دیگر جدایی بین بیمارستان و پزشکان و موسسات بهداشتی و غیره وجود نخواهد داشت .البته این روش جدید خالی از اشکال نیست اداره کردن این مجموعه بسیار دشوار است ، چون باید به قستمهای کوچکتری تقسیم شود و اداره هرقسمت به عهده گروهی خاص گذاشته شود .