هدف اصلی این تحقیق، باز نمایی نمادهای شعری در گستره ی ادب فارسی بوده است و این نمادها نیز در بستری از زبان شکل پذیرفته اند، لذا شمّه ای از زبان ارتباطی و هنری نیز بازنموده شد و از آن جا که نظریّه پردازان هنری و زیبایی شناسان در موارد عدیده ای هنر و زیبایی را در کنار هم قرار داده و شناخت یکی را منوط به شناخت دیگری دانسته اند، پای زیبایی شناسی نیز به عنوان حلقه ی واسط بین زبان و هنر به وسط کشیده شد. در ادامه، برای تبیین هرچه شفّاف تر زبان، هنر، زیبایی شناسی و ارتباط این سه با هم، نخست به زبان و کاربردهای عادی و هنری آن پرداخته شد؛ سپس با ارائه ی تعاریفی از نمادها بر اساس فرهنگنامه ها، نشان داده شد که نه هنرشناسان و زیبایی شناسان توانستند بر سر تعریف جامع و مانعی از هنر و زیبایی به توافق برسند و نه فرهنگ نویسان در ارائه ی تعریف واحدی از نمادها؛ امّا با این همه زیباترین و سرزنده ترین کاربرد نمادها در زبان هنری شاعران مشاهده گردید. مطلب دیگر مورد بررسی در رساله ی حاضر، توجّه به اصل گیاه تباری انسان به ویژه در شعر معاصر است. گیاه تباری انسان مضمون بکری است که جای پای آن در دل فرهنگ های شرق و غرب به وضوح دیده می شود و سپهری نوپرداز نیز در موارد متعدّدی از شعر خود به این مضمون اشاره نموده است. پس از این مقدّمات، به ذکر اسامی گیاهان به ویژه گیاهان نمادین به ترتیب حروف الفبا پرداخته شد و هر چند که هدف اصلی رساله، بازنمایی مفهوم ادبی گیاهان در قالب کنایات و تشبیهات و استعارات و خصوصاً شکل فشرده ی آن ها یعنی نمادها بوده است، در عین حال، مجملی از توصیف علمی هر گیاه نیز از فرهنگنامه های غیر تخصّصی ارائه گردید و به دنبال مفهوم علمی، به توصیفات ادبی آن ها از فرهنگنامه های تخصّصی و همچنین ارائه ی شواهدی متنوّع از اشعار منوچهری، سعدی، صائب و سپهری پرداخته شد.

نسخ خطّی نگارش های فارسی یکی از راه های انتقال فرهنگ و دانش بشری از نسلی به نسل دیگر وپشتوانه و نمودار هویّت و حیثیّت ایرانی و فارسی زبانان جهان است و احیای هر اثر مخاطبان امروز را به این پیشینه هویّتی پیوند می دهد. درمقابل،بی توجّهی به احیا و تصحیح این متون ارزشمند منجر به بی اعتنایی به بخشی از تمدّن گرانقدر اسلامی خواهد شد.باتأکید بر این سخنان و با تورّقی در آثارادبی به جا مانده از پیشینیان با انتخاب مثنوی منبع الانهاربر آن شدیم تا به تصحیح انتقادی آن پرداخته و با قبول این مهم بهره ای اندک در ماندگاری میراث گرانبهای ادبی داشته باشیم .منبع الانهار اثر ملک قمی از شاعران قرن دهم و یازدهم هجری با محتوای حکمی اخلاقی است که به پیروی از مخزن الاسرارنظامی سروده شده و به عادلشاه ابراهیم ثانی پادشاه دکن تقدیم شده است.تصحیح این اثر به شیو? انتقادی و بنا بر دو نسخه موجود در ایران انجام گرفت و اختلاف نسخه ها و معنی برخی واژه ها در پانوشت درج گردید.محتوای این پژوهش علاوه بر متن مصحَّح شامل مقدّمه و کلّیات،مقایسه با مخزن الاسرار نظامی و در نهایت فهارس می باشد.

ادبیات داستانی و از آن میان رمان در نگرش کارکرد گرایانه به بازآفرینی حقایق جامعه می پردازد و آنچه را در پیرامون زندگی فردی و جمعی انسان وجود دارد به تصویر می کشد و در انتقال هرچه سریع تر مسائل نقش دارد. درون مایه اندیشه، احساسات و عواطف انسانی ا ست که از طریق داستان ها منتقل می شود. درون مایه به شکل فراگیری در کلّ اثر ادبی وجود دارد و نویسنده را در پیشبرد ایده هایش یاری می رساند و هماهنگ کننده اجزا و عناصر مختلف داستان است. آشنایی با ایده نویسنده رمان و پی بردن به دل مشغولی اصلی ای که درصدد بازتاب آن است ما را به سوی مسائل مهمّ جامعه امروزی رهنمون می سازد. در این پایان نامه درون مایه رمان های برگزیده زنان ایرانی در دهه هشتاد مورد تحلیل قرار می گیرد تا به این پرسش ها پاسخ داده شود که مضمون غالب این رمان ها و مهم ترین دغدغه های نویسنده زن این رمان ها چه بوده است؟ آن ها از چه راه هایی برای نمودار کردن اندیشه درونی خود بهره جسته اند این پژوهش بر آن است با روش توصیفی ـ تحلیلی درون مایه مسلط رمان ها را تحلیل نماید و شیوه هایی را که نویسندگان زن از آن برای بازگویی مضمون های خود استفاده کرده اند، معرفی کند. نویسندگان زن در نگاه کلّی از سویی به مسائل خانوادگی و اجتماعی زنان در جامعه و بازتاب امیال و خواسته ها و فردیّت زنانه می پردازند و از سویی دیگر به مسائلی توجه دارند که به همه افراد جامعه مربوط است. اظهارنظرها و تفسیر های راوی و شخصیت ها، لحن روایت، زاویه دید، عنوان داستان، طرح، صحنه پردازی، تأکیدهای نمادین، انگاره های تکراری و هم کناری کنایی و چگونگی ترکیب و تلفیق این عناصر سر نخ دستیابی به مضمون این رمان هاست.

متون ادبی بر ساخت های فرهنگی و اجتماعی استوارند. در پس روساخت زیبایی‎شناختی آثار ادبی، فرآیند پویایی فرهنگی در جریان است. بخش اعظمی از نظام‎های فکری، بن مایه های فرهنگی و سنت‎های دیرین، در طی این فرآیند، حفظ، ارزش‎گذاری و منتقل می‎گردند. از این رو ادبیات، بخشی از فرازبان اجتماعی و روایتگر خلاق تفکرات مردم شناختی و مؤلفه های فرهنگی یک ملت است. از این منظر، ادبیات، در رابطه ای این همانی با علم انسان شناسی قرار می گیرد. انسان شناسی، علم شناخت قاعده مند فرهنگ مادی و معنوی انسان و راوی جهانی است که وی در آن معنا می یابد. مطالعة تلفیقی آثار ادبی با رویکردهای انسان‎شناختی، امکان شناخت بهتر و عمیق‎تر نظام‎های فکری و فرهنگی و عناصر مشترک میان این دو علم را فراهم‎ می‎آورد. به همین منظور از میان آثار فاخر ادبیات ایران، دیوان اشعار خاقانی شروانی، شاعر گرانسنگ قرن ششم، انتخاب شده و سه مبحث اصلی انسان شناسی: سیاست، اقتصاد و خانواده با رهیافت انسان شناسی ادبی و برمبنای دو نظریة کارکردگرایی ساختی و تحلیل انتقادی گفتمان، در اشعار وی مورد بررسی قرارگرفته است. هدف آن است تا با تحلیل متن ادبی منتخب و نشان‎دادن ظرفیت آن در به‎تصویرکشیدن مفاهیم و مؤلفه های مردم‎شناختی و فرهنگی، شناخت درستی از زیرساختارهای اندیشگانی و اجتماعی دوران شاعر و گفتمان های فرهنگی رایج در آن روزگار ارائه گردد. نتایج این پژوهش، جامعة دوران شاعر را جامعه ای بسته، بحران زده، مبتنی بر نظام سلسله مراتبی و تک ساحتی با شکاف طبقاتی فاحش و دارای فرهنگی ایستا نشان می دهد. گفتمان آمریت و فاصله گذاری در همة ساختارهای اجتماعی آن روزگار جاری بوده و با ایدئولوژی ای نهادینه و طبیعی شده، بازتولید و استمرار می یافته است.

چکیده ندارد.