بحث باروری ابرها که بعنوان شاخه ای از علم تعدیل آب و هوا شناخته می شود، نوعی رفتار هوشمندانه با سیستمهای ابری و در جهت افزایش بارش در ابرهایی است که فرایندهای بارش در داخل آنها در حال شکل گیری و اجرا است. یکی از حساسترین مراحل کار پروژه های افزایش بارش پاسخ به سوال میزان راندمان باروری یا مقدار آب اضافی استحصالی در اثر اجرای پروژه باروری ابرهاست. در این تحقیق جهت ارزیابی پروژه باروری ابرها در استان اصفهان در سال آبی 88-87، از دو روش کنترل شناور و کنترل ثابت استفاده گردیده و این دو روش با هم مقایسه شده اند. در روش کنترل شناور مناطق هدف در هر ماه ترسیم می شوند، سپس منطقه کنترل مشخص می شود و با داشتن آمار بلند مدت بارندگی ماهیانه ، یک معادله رگرسیون بین ارتفاع بارش ایستگاههای منطقه کنترل و حجم بارش در منطقه هدف در هر ماه تعیین می گردد و حجم بارش قابل انتظار در منطقه هدف تخمین زده می شود. تفاضل حجم بارش واقعی در ماه عملیاتی جاری و حجم بارش قابل انتظار، حجم آب اضافی در دوره عملیاتی را نشان می دهد که به نتایج اجرای پروژه باروری ابرها نسبت داده می شود. اما در روش کنترل ثابت به جای ارتفاع بارش ایستگاههای منطقه کنترل، حجم بارش این ایستگاهها در نظر گرفته می شود. نتایج به دست آمده برای استان اصفهان در سال آبی 88-87 به این ترتیب می باشد: در ماه ژانویه در روش کنترل ثابت هیچ گونه تغییری در روند بارش دیده نشد. در روش کنترل شناورکاهش درصد بارش را نشان می داد. در ماه فوریه و مارس در هر دو روش افزایش بارش و در ماه آوریل در هر دو روش کاهش درصد بارش مشاهده شد. با توجه به اینکه ارزیابی با روش کنترل ثابت تنها در سال 2009 صورت گرفته است، لازم است تا برای اثبات برتری یک روش چندین بار برای پروژه های مختلف این دو روش ارزیابی در کنار هم مورد استفاده قرار گیرند و یکی از این دو روش به عنوان بهترین روش انتخاب گردد.