هدف: هدف اصلی این پژوهش توسعه مدل پذیرش فناوری اطلاعات (tam) از طریق سنجش میزان تأثیر باورهای خودکارآمد و ناکارآمد کاربران (اعضای هیأت علمی) بر پذیرش سامانه اطلاعات پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی مشهد (پژوهان) مبتنی بر نظریه شناختی- اجتماعی بود. روش ها: این پژوهش کاربردی به روش پیمایشی انجام شد. حجم نمونه 248 نفر از اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال تحصیلی 93-92 بودند که به روش نمونه گیری طبقه ای نسبتی تعیین شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه بود که ضریب کلی آلفای کرونباخ آن 95 درصد محاسبه شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری توصیفی و استنباطی و نرم افزارهای spss و lisrer استفاده شد. یافته ها: متغیرهای جنسیت، سابقه کاری، مرتبه علمی و دانشکده محل خدمت اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد تأثیری بر میزان متغیرهای مورد مطالعه نداشتند. پذیرش سامانه پژوهان با باورهای خودکارآمد کاربران رابطه مثبت و معنی دار و با باورهای ناکارآمد آنان رابطه منفی و معنی داری داشت. رابطه باورهای خودکارآمد و ناکارآمد کاربران با استفاده واقعی از سامانه پژوهان با خذف اثر متغیرهای درونی معنی دار نبود. سهولت استفاده از سامانه با سودمندی آن همبستگی معنی داری داشت. پذیرش سامانه از سوی اعضای حوزه پزشکی غیربالینی بیش تر از گروه بالینی بود. سازه سهولت استفاده در پذیرش سامانه پژوهان دارای بیش ترین میزان تأثیر بود. در نهایت نتایج به دست‏آمده نشان داد که روابط پیش‏بینی‏شده در مدل پیشنهادی و مفهومی پژوهش حاضر مثبت و معنی‏دار و در نتیجه مدل ارائه‏ شده از برازش کافی برخوردار بود.