بتن خودتراکم، نخستین بار در سال 1986 میلادی در کشور ژاپن مورد استفاده قرار گرفت و به سرعت در کشورهای دیگر گسترش یافت. مهم ترین ویژگی بتن خودتراکم که آن را از بتن های معمولی متمایز می کند، روانی زیاد آن است که موجب می شود بتن خودتراکم به راحتی تحت اثر وزن خود جاری شده و بدون نیاز به هیچ گونه انرژی اضافی متراکم شود. روش های نوین اجرای سازه ها و گاهی ضرورت های اجرا، منجر به رویکرد مهندسین به استفاده از بتن خودتراکم شده است. مواد پودری مورد استفاده در بتن خودتراکم در مقایسه با سایر انواع بتن بیشتر است، بنابراین تأثیر جنس و عملکرد این مواد بر خواص تازه و سخت شده این بتن حائز اهمیت است. باوجود مزایای زیاد بتن خودتراکم، باید توجه کرد که روانی زیاد این بتن ممکن است باعث مشکلاتی مانند ناپایداری گردد که به معنای ناهمگنی در توزیع مصالح تشکیل دهنده بتن می باشد. درصورتی که ناپایداری به طور مناسب کنترل نشود، می تواند بر کارایی بتن خودتراکم تازه و نیز، مشخصات مکانیکی و دوام بتن خودتراکم سخت شده تأثیر منفی بگذارد.