بررسی و تحلیل حضور تکنیک ها ، مواد و اسلوب ها در نقاشی ، از موضوعات مطروحه در هنر دهه های اخیر بوده است . نقاش امروزی برای بیان تازه ، در کنار راه های مختلف، به دنبال کشف مواد، تکنکیها و اسلوب هاست. این کشف های جدید ، با تاثیرگذاری بر بیان هنری ، راه های جدیدی را می پیماید. این پایان نامه تلاش می کند تا مسیر و جریان تجربه گرایی در هنر سی سال اخیر ایران را بررسی کند. و در این راستا به دو سوال پاسخ دهد: 1 . در نقاشی های ایرانی سال های 57 تا 90 از چه فنون ، اسلوب و موادی بهره گیری شده است؟ 2. کدامیک از جریان ها یا گرایش های هنری در سی سال اخیر در ایران مبتنی بر بهره گیری خلاقانه از فنون، اسلوب ها و مواد بوده است ؟ در راستای پاسخ گویی به این دو سوال ابتدا ریشه ی نوگرایی در بهره گیری از تکنیک و مواد را در جریان های هنری در اوایل قرن بیستم بررسی کردم . (در حین همین بررسی بود که به تئوری تقلیل و ارتباط آن با آثار موندریان و سزان پی بردم که در زمانی دیگر آن را بررسی خواهم کرد.) سپس ، به بررسی چگونگی ورود این جریان های نوگرا به هنر ایران ، از اوایل دهه 1320 پرداختم و بخشی از جریان های هنری آن روز را بررسی کردم. در ادامه ، بررسی کوتاهی درباره ی هنر انقلاب انجام شد و به دنبال آن آثار نقاشان معاصر ایران را مورد بررسی قرار دادم . برای این بررسی از مصاحبه ، منابع مکتوب و منابع الکترونیک استفاده کرد