این تحقیق از نوع تحقیقات توصیفی- تحلیلی است؛ که به بررسی تطبیقی دیدگاه های سیّد عبدالحسین شرف الدّین عاملی و شیخ محمود شلتوت، در باره ی وحدت اسلامی می پردازد؛ روش استفاده شده در این پژوهش، روش کتابخانه ای است؛ ازکلّ یافته های تحقیق می توان نتیجه گیری کرد؛ که هریک از این بزرگان، نگاهی خاصّ به موضوع وحدت اسلامی داشته اند. نظریه ی تقریبی و وحدت گرایانه ی سیّد شرف الدّین، بر گفت وگو و مناظره ی علمی، به منظور کشف حقیقت بنا نهاده شده، و او این رویکرد را در چارچوبی مشخصّ و با هدفی خاصّ پی گرفته است؛ وی پس از تبیین کلیّات و شرایط حاکم بر گفت وگوهای درون مذهبی در کتاب «الفصول المهمّه فی تألیف الامّه»، نظریه ی گفت وگوی بین مذاهب اسلامی را از جنبه ی عملی، در کتاب «المراجعات» بررسی کرده، و خود برای کشف و نمایاندن حقیقت، و برطرف شدن سوء تفاهم ها ی به وجود آمده در بین فرقه های مختلف اسلامی، به سبب برخی شایعات بی پایه و اساس در مورد اعتقادات و اعمال حسّاسیت برانگیز پیروان مذاهب علیه یک دیگر، به مناظره و مباحثه ی علمی پرداخته است؛ تقریب بر محوریت اهل بیت (ع)، تقریب بر اساس مشترکات مذاهب اسلامی، و تقریب گرایی عملی، ویژگی های نظریه ی تقریبی شرف الدّین می باشند؛ وی با بحث علمی و مستدّل در موضوعات اختلافی بین شیعه و اهل سنت، رویکرد معتدلی را که در آن، هم وحدت اسلامی، و هم دفاع از مبانی مکتب اهل بیت(ع)، لحاظ شده باشد؛ دنبال کرده است. شیخ محمود شلتوت نیز با پیوستن به جریان تقریب، توانست حلقه ی ارتباطی میان علمای مذاهب اسلامی را فراهم نموده، و با رویکرد مناظره ای و گفت وگوی علمی به امر وحدت و تقریب بین مذاهب اسلامی، حرکت تقریبی را شتاب بخشد. تفسیر قرآن بر اساس دیدگاه تقریبی و وحدت گرایانه، نوشتن مقدّمه ای ارزشمند بر تفسیر مجمع البیان طبرسی، مشارکت در طرح بزرگ علمی «جمع آوری احادیث مشترک مذاهب اسلامی» موسوم به «طرح علمی شلتوت- قمی»، تأسیس کرسی فقه مقارن و تدریس فقه مذاهب شناخته شده ی اسلامی (اعمّ از مذاهب اهل سنت و شیعه) در دانشگاه الازهر، صدور فتوای تاریخی جواز پیروی از فقه شیعه، و نیز به رسمیت شناختن مذهب شیعه به عنوان یکی از مذاهب اصیل اسلامی و ... نمونه هایی از اقدامات تقریبی شلتوت است. این دو بزرگوار در برخی از اندیشه ها و اقدامات وحدت گرایانه، مواضع مشابه، و یا نزدیک به هم، ودر مواردی نیز، مواضع مختصّ به خود داشته اند. هدف از این تحقیق، بررسی تطبیقی اندیشه ها و عملکردهای تقریبی این دو عالم بزرگ، به عنوان نمایندگانی از علمای تقریبی و وحدت گرای شیعی و اهل سنت در جهان اسلام، و در نتیجه، تبلیغ و ترویج اندیشه ی تقریب بین مذاهب و وحدت اسلامی، در بین مسلمانان؛ به ویژه در میان علمای مذاهب مختلف اسلامی است.

با بررسی اجمالی از تاثیر مجموعه نمایشی و نقش آن در اعتلای فرهنگ یک جامعه می توان گفت سینما با ریشه ای نو پا و تئاتر با یک حالت بومی فراموش شده در ایران متظاهر می شود. تئاتر ایرانی هر چند که در دربار پادشاهان بصورت تغذیه و قبل از اسلام بصورت مجالس سرور سابقه طولانی دارد و در کنار آن پرده داری و معرکه گیری نیز تظاهر کرده است با این حال در زمان حاضر فاقد هر گونه محتوای لازم تئاتر مناسب زمان است . در تئاتر اکنون ایران هیچگونه مشخصات لازم یک نمایش خوب را نمی توان دید آنچه امروز بعنوان تئائر در ایران مطرح است خالی از هر گونه رابطه با زندگی مردم است تکنیک ، محتوی و کارآمدی افراد تنها چیزهای هستند که در تئاتر ایران دیده نمی شود و این مسئله چیزی جز خواست تماشاگر نیست که خیلی زود در اثر کمبود فرهنگ داخلی قانع می شود. بنابراین هم باید کادر لازم جهت پرداخت محتوای بوجود آورد که این مسئله با ایجاد مدارس تئاتر و سینما برای تربیت معلم تئاتر در مدارس خواهد بود و هم باید شروع به شناخت مسائل اجتماعی قدیم تئاتر در ایران و جهان نمود و جهت مشخصی برای تئاتر در کشور جستجو کرد. تئاتر هر نقطه ای از دنیا به دلیل اینکه گردآورنده گروهی از افراد برای مطرح کردن موضوعی واحد است بعنوان مرکزی اجتماعی نیز قابل توجه است و در ایران نیز به عنوان یک مرکز دسته جمعی بمنظور بیان مسائل فرهنگی و تفریحی نقش ایفا می کند و می تواند بعنوان یک عامل کمک دهنده در این راستا مورد توجه قرار گیرد. سینما در ایران همانطور گفته شد یک صنعت نوپا و خالی از هر گونه محتوا و فرم است و جهت مشخصی در این صنعت و هنر دیده نمی شود این عامل در کشور ایران بعنوان یک عامل صنعتی مورد توجه قرار گرفته است که قادر باشد در مسائل اقتصادی کشور موثر باشد و اگر چه جنبه هنری ندارد با این وجود نمی تواند منکر این مهم شد که سیل افراد شایق و به سینما رو مراتب بیشتر از سایر تفریحات دسته جمعی می باشد و به همین نسبت فضاهای مورد نیاز به خصوص در مرکز بیشتر از سایر فضاهای همسو می باشد.