کلستریدیوم دیفیسیل، باکتری گرم مثبت، بی هوازی و اسپور دار است. این باکتری عامل گاستروآنتریت و کولیت با غشای کاذب است. هنگامی که میکروفلور طبیعی روده، توسط فاکتور های خطر، مانند: درمان با آنتی بیوتیک ها، شیمی درمانی و ...، آشفته می شود، کلستریدیوم دیفیسیل، فرصت تکثیر یافته و باعث بیماری می شود. عوامل اصلی بیماری زایی این باکتری، دو توکسین a و b هستند، که توسط ژن های tcda و tcdb کد می شوند. بیماران سرطانی که تحت درمان با آنتی- بیوتیک ها و دارو های سرکوب کننده ایمنی هستند، در خطر بیشتری برای عفونت با کلستریدیوم دیفیسیل اند و شیمی درمانی، روده ی این بیماران را برای کلونیزاسیون کلستریدیوم دیفیسیل مستعد می سازد. در این مطالعه از dna های جدا شده از نمونه های مدفوع کودکان سرطانی تحت شیمی درمانی، تشخیص دو ژن tcda و tcdb و ژن tpi (triose phosphate isomerase)، کلستریدیوم دیفیسیل (سویه های توکسین زا و غیر توکسین زا)، به وسیله ی واکنش زنجیره ای پلیمراز چندگانه (multiplex pcr) صورت گرفت. multiplex pcr، روشی سریع است که قادر است چندین ژن را به طور همزمان و همچنین سویه های توکسین زا و غیر توکسین زا را در انواع پاتوژن ها تشخیص دهد. در این مطالعه کلستریدیوم دیفیسیل در 14/17% (105/ 18) از بیماران مورد مطالعه و در 8/7% (51/4) از کودکان سالم غیر سرطانی تشخیص داده شد. با توجه به تحلیل آماری، میزان جداسازی این باکتری در کودکان سرطانی نسبت به کودکان سالم، با 05/0 p value < بیشتر بود. 72% (18/ 13) از مواردی که کلستریدیوم دیفیسیل در آن ها مثبت تشخیص داده شد، توکسین زا و 27% (18/ 5) غیر توکسین زا بودند. در میان مواردی که توکسین زا بودند، 76/30% (13/ 4) a+b+ ، 53/61 % (13/ 8) a-b+ ، 7/7% (13/ 1) a+b- بودند. ما نتیجه گرفتیم که، شیمی درمانی و درمان آنتی بیوتیکی در کودکان سرطانی، میزان حضور کلستریدیوم دیفیسیل را در مقایسه با کودکان سالم غیر سرطانی، افزایش می دهد.