با افزایش بی رویه ی جمعیت به ویژه جمعیت شهرنشین در چند دهه ی اخیر در کشور ایران مسأله فضا و توسعه پایدار فضایی از اهمیتی قابل توجه برخوردار گردیده است. در ایران رشد جمعیت شهری با توسعه ی ناموزون افقی شهر و از بین بردن منابع کشاورزی و طبیعی اطراف شهرها همراه بوده است. این در حالی است که بسیاری از شهرها دارای منابع فضایی با ارزش اما فرسوده ای هستند که راهگشای بسیاری از مشکلات بوجود آمده ی شهرها در حال حاضر می باشد. از همین جا مسأله بهسازی و نوسازی این فضاهای با ارزش مورد توجه قرار گرفته است. در این راستا رویکرد رشد هوشمند که در ایالات متحده امریکا به عنوان مدل مدیریت رشد تعریف شده، توجه ویژه ای به ظرفیت های درونی شهر دارد. در این رویکرد اصول و ابزارهایی برای مدیریت زمین تعریف شده و در نظام برنامه ریزی شهری این کشور اعمال می شود. بر این مبنا، ایده ی اصلی تحقیق حاضر؛ توسعه ی درونی شهر با تأکید بر توسعه ی مجدد بافت های فرسوده می باشد. بنابراین در این پژوهش با استفاده از مدل منطقه-بندی فرم محور که یکی از ابزارهای اجرایی رویکرد رشد هوشمند می باشد، با پهنه بندی شهر برازجان در مناطق شش گانه از لحاظ توان و استعداد توسعه، به بررسی پتانسیل بافت های فرسوده جهت توسعه ی درون زای شهر برازجان، پرداخته شده است. این تحقیق از نظر هدف جزء تحقیقات کاربردی- پژوهشی بوده و از نظر روش جزء تحقیقات توصیفی- تحلیلی و اسنادی- میدانی می باشد. در روند تحقیق تعریف و اصول و راهکارها مورد بررسی قرار گرفته و به انجام مطالعات بر روی بافت فرسوده در زمینه های جمعیتی، کاربری، کالبدی و دسترسی پرداخته شده است. طبق مدل منطقه بندی فرم محور، مشخص گردید بافت های فرسوده شهر برازجان از پتانسیل لازم جهت توسعه ی درونی شهر برخوردار هستند و در نهایت طبق این مدل، دو الگوی (tnd) و (rcd) برای توسعه ی بافت های فرسوده مشخص گردید.