رشد روز افزون کمی و کیفی فعالیتهای مرتبط با اطلاعات مکان مرجع ‏‎(geospatial information)‎‏ ، که نشات گرفته از نیاز گسترده جوامع در بکارگیری المانهای مکانی برای تصمیم گیری در سطوح مختلف می باشد ، سبب شده تا حجم عظیمی از منابع سرمایه ای جوامع به این فعالیتها تخصیص یابد و در همین راستا طیف گسترده ای از مجموعه های داده و اطلاعات مکان مرجع بصورت موردی و با عمر استفاده کوتاه ، تولید و بکار گرفته شوند . نتیجه طبیعی این امر به هدر رفتن سهم عمده ای از سرمایه های محدود جوامع است که به تضعیف سرمایه داری در زمینه های مختلف توسعه می انجامد که منافی مفهوم توسعه پایدار ‏‎(sustainable development)‎‏ می باشد .ارائه فرآیند امکان سنجی ‏‎nsdi‎‏ در ایران و تجزیه و تحلیل نتایج مربوطه که به چهارچوب مفهومی مورد نظر و در ادامه به ارائه برنامه ای اجرایی برای ایجاد ‏‎nsdi‎‏ ایران منتهی گردیده است . براساس نتایج حاصله از این بخش ، ایران در آغاز ایجاد ‏‎nsdi‎‏ قرار دارد و دوره اجرایی حدودا 10 ساله ای را برای این منظور در پیش رو دارد . همچنین عمده ترین دلیل ناکامی ، عدم وجود استراتژی و سیاستگزاری های ملی جامع در زمینه مدیریت اطلاعات مکان مرجع تشخیص داده شد .