ریزوباکترهای محرک رشد گیاه (pgpr) شامل گروه وسیعی از باکتریهای خاک می باشند که به عنوان کود بیولوژیک، رشد گیاه میزبان راتحریک می نمایند. به منظور بررسی تأثیر باکتری های محرک رشدگیاه و کمپوست مصرف شده قارچ بر رشد و عملکرد گوجه فرنگی ارگون یک آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تکرار در گلخانه آموزشی گروه علوم باغبانی دانشگاه محقق اردبیلی در سال 90- 1389 اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل تلقیح بذر گوجه فرنگی ارگون با سوسپانسیون باکتری سودوموناس ( نژاد های فلورسنس، پوتیداو هالوپر فرانس) آزوسپیریلیوم نژادهای (لیپوفروم وof) و کمپوست مصرف شده قارچ در نسبتهای حجمی 0، 20، 40 و 60 درصد در بسترهای کاشت به صورت جایگزینی بود. نتایج نشان داد که اثر تلقیح بذر گوجه فرنگی با باکتری بر صفات، طول و قطر نشا، تعداد برگ، وزن تر و خشک بوته وریشه، میزان کلروفیل، طول و قطر بوته، تعداد، قطرو عملکرد میوه، تعداد شاخه های فرعی، میزان فسفرو پتاسیم برگ و میوه، منیزیم میوه و کلسیم بخش هوایی (میوه و برگ)، تعداد گل ،تعداد روز تا گلدهی، مواد جامد محلول، سفتی بافت، اسیدیته میوه، در سطح احتمال 1درصد معنی دار شد. همچنین اثر افزودن کمپوست به بستر کاشت در سطح 20 درصد و40 درصد برتمامی صفات یاد شده وویتامینc در سطح احتمال 1درصد نسبت به شاهد معنی دار بدست آمد. اثر متقابل تلقیح بذر با باکتری و اضافه نمودن کمپوست به بستر کاشت برای صفات طول و قطر نشا، طول بوته، قطر بوته، تعداد روز تا گلدهی، تعداد گل، تعداد میوه شمارش سوم، عملکرد میوه در برداشت چهارم، مجموع عملکرد، میزان کلروفیل a، میزان فسفر برگ و میوه، میزان کلسیم برگ و میوه، میزان پتاسیم و منیزیم میوه در سطح احتمال 1%معنی دار بود. بیشترین مقدار برای اکثر صفات ذکر شده در گیاهان تلقیح شده با باکتریسودوموناس فلورسنسدر بسترهای کاشت حاوی 20 درصد حجمی کمپوست مصرف شده قارچ حاصل شد. به طورکلی نتایج این پ‍‍ژوهش بیانگر آن است که تلقیح بذر گوجه فرنگی با باکتری های محرک رشد از طریق افزایش مقاومت به شوری، رشد و توسعه ریشه و در نتیجه جذب بهتر آب ، مواد غذایی از خاک می تواند سبب افزایش رشد و عملکرد آن در بستر کاشت حاوی کمپوست مصرف شده قارچ گردد.

امروزه رویکرد جهانی به سمت کشاورزی و تولید محصول ارگانیک رو به افزایش است. به منظور بررسی و مقایسه شاخص های رشد، عملکرد و صفات کیفی اسفناج رقم "ویروفلی" در کشت ارگانیک و مرسوم، یک آزمایش کاملا تصادفی با 4 تکرار در گلخانه علوم باغبانی دانشگاه محقق اردبیلی در سال 1392 صورت گرفت. تیمار های آزمایشی شامل آزمایش اول، جایگزینی نسبت های حجمی صفر، 10، 20، 30، 40 و 50 درصد پسماند کمپوست قارچ شسته شده، شسته نشده و ورمی کمپوست و آزمایش دوم شامل بسترهای بهینه کشت برای کودهای آلی مانند ورمی کمپوست با نسبت حجمی 30% و پسماند کمپوست قارچ شسته شده و شسته نشده با نسبت حجمی 10% همراه با باکتری های محرک رشد، سودوموناس پوتیدا و سودوموناس فلورسنس با سویه های p1، p10، p19، r69، r150، r159، p19+r159 و کشت مرسوم بودند. محیط کشت پایه در این آزمایش نسبت 1:2 خاک و ماسه بود. نتایج آزمایش نشان داد که تأثیر کودهای آلی و بیولوژیک بر شاخص های رشد رویشی و صفات کیفی نسبت به شاهد معنی دار بود(p? 0.01). بیشترین تعداد و سطح برگ، وزن تر و خشک گیاه درتیمار جایگزینی 30 درصد ورمی کمپوست همراه با باکتری سودوموناس فلورسنس سویه r150، بیشترین ارتفاع گیاه در تیمار جایگزینی 30 درصد ورمی کمپوست همراه با باکتری سودوموناس فلورسنس سویه p19+r159، بیشترین میزان کلروفیل و فسفر درتیمار جایگزینی 30 درصد ورمی کمپوست همراه با باکتری سودوموناس فلورسنس سویه r159، بیشترین میزان عناصر از قبیل نیتروژن، کلسیم و سدیم در تیمار جایگزینی 30 درصد ورمی کمپوست همراه با باکتری سودوموناس فلورسنس سویه r69 و پتاسیم درتیمار جایگزینی 30 درصد ورمی کمپوست همراه با باکتری سودوموناس پوتیدا سویه p19 و کمترین مقدار این صفات در اکثر موارد مربوط به تیمارشاهد به دست آمد. مقایسات ارتوگونال بین تیمارها نشان داد که تیمار ورمی کمپوست 30 درصد نسبت به سایر تیمارها اختلاف معنی دار داشت و به طورکلی کاربرد کودهای آلی و بیولوژیک در مقایسه با روش کشت مرسوم کارآمدتر نشان داد.