چکیده این تحقیق به منظور بررسی مقایسه ای اثر اسیدبوریک و بوراکس بر خاصیت آتش گیری چوب صنوبر که در مصارف داخل ساختمان به کار می رود، در 4 زمان تیمار 60، 90، 120 و 150 دقیقه انجام گرفت. اهداف اصلی این تحقیق بررسی اثر زمان تیمار بر میزان جذب اسیدبوریک و بوراکس و درصد کاهش وزن پس از آزمایش کندسوزکنندگی در دستگاه هاریسون می باشد. درجه حرارت محلول در تمامی تیمارها یکسان و 80 درجه سانتی گراد در نظر گرفته شد. به منظور دستیابی به اهداف فوق، 40 عدد نمونه به ابعاد 1× 2× 100 سانتی متر را مطابق با استاندارد astm e 69-50 آماده کرده و به رطوبت 7 درصد رسانده شدند. جهت اشباع نمونه ها از روش غوطه وری استفاده شد. مقدار ماده شیمیایی جذب شده توسط نمونه ها مشخص شد. نمونه های آغشته شده تحت آزمایش کندسوزشدن در دستگاه هاریسون قرار گرفتند. کاهش وزن هر 30 ثانیه از روی دستگاه هاریسون یادداشت شد. نتایج نشان داد که با افزایش زمان تیمار، میزان جذب در تمامی نمونه ها افزایش می یابد و نوع ماده اثر معنی داری را در میزان جذب ندارد. بیشترین و کمترین میزان جذب، به ترتیب مربوط به زمان 150 و 60 دقیقه می باشد. اثر زمان تیمار بر میزان کاهش وزن ایجاد شده معنی دار است بدین معنی که با افزایش زمان تیمار، درصد کاهش وزن در تمامی نمونه ها کاهش می-یابد. همچنین اثر نوع ماده بر میزان درصد کاهش وزن معنی دار می باشد. کمترین کاهش وزن در نمونه های تیمار شده با بوراکس در زمان تیمار 150 دقیقه مشاهده شد که تیمار برتر می باشد.

در این تحقیق به منظور تعیین ویژگی های شیمیایی (میزان سلولز، لیگنین، خاکستر و مواد استخراجی)، تهیه مقاطع میکروسکوپی (مطالعه ساختار سلولی) و نیز کشت و شناسایی برخی از قارچ های عامل پوسیدگی سفید از گرده بینه های راش و ممرز افتاده در ارتفاعات 300 و 800 متر از سطح دریا در جنگل آموزشی و پژوهشی دکتر بهرام نیا نمونه هایی تهیه و مورد بررسی قرارگرفت. میزان لیگنین چوب راش سالم در ایران بر اساس منابع 71/34 درصد اعلام گردیده که در نتایج بدست آمده برای چوب تخریب شده راش در ارتفاع 300 متر به طور متوسط 24/19 درصد و در ارتفاع 800 متری از سطح دریا 75/21 درصد محاسبه گردید. در رابطه با چوب ممرز نیز میزان لیگنین که در چوب سالم 33/20 درصد محاسبه شده است، در چوب پوسیده و در ارتفاع 300 متر از سطح دریا 48/15 درصد و در ارتفاع 800 متر 41/18 بدست آمد. بنابراین و با توجه به آنالیزهای انجام شده با افزایش ارتفاع از 300 به 800 متر میزان لیگنین برای چوب پوسیده راش بین 2 تا 3 درصد و برای ممرز تا حدود 3 درصد در میانگین افزایش یافته است، همچنین میزان سلولز چوب راش پوسیده 8 درصد و برای ممرز پوسیده 5 درصد به طور متوسط افزایش یافته است. خاکستر در هر دو گونه چوبی به اندازه 17/0 درصد کاهش نشان می دهد و در انتها مواد استخراجی راش 6/0 درصد و برای ممرز 3/0 درصد به طور متوسط کاهش یافته است. همچنین انحراف معیارهای اندازه گیری شده نشان دادند که میزان لیگنین و سلولز نسبت به تغییر ارتفاع تغییرپذیرتر از مواد استخراجی و خاکستر هستند. در بررسی میزان پوسیدگی مطالعات نشان داد که تمامی نمونه های مذکور آلوده به قارچ بوده و آثار تخریب قارچی در همه ی آنها دیده شد، در این میان سلول های اشعه و پارانشیمی به علت زنده بودن و دارا بودن مواد پروتوپلاستی بیشترین میزان آلودگی را نشان دادند. همچنین تصاویر میکروسکوپی حاکی از آن بودند که با افزایش ارتفاع از 300 به 800 متر میزان آلودگی قارچی و تخریب سلول های چوب توسط قارچ های پوسیدگی سفید کاهش یافته است.در این بررسی تعدادی از قارچ های عامل پوسیدگی سفید از جمله trametes versicolo، trichaptum biforme و schizophylum commone کشت و شناسایی شدند.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

در این بررسی خصوصیات شیمیائی و آناتومیکی پارچه های مورد مطالعه بر طبق استانداردهای موجود در آئین نامه tappi تعیین شدند. برای اندازه گیری طول الیاف از خط کشی میلیمتری استفاده شده و میانگین طول الیاف پارچه نو 38/5 میلیمتر و میانگین طول الیاف پارچه کهنه 37/5 میلیمتر بدست آمد. میزان سلولز، لیگنین، خاکستر مواد استخراجی محلول در الکل واستن برای پارچه نو به ترتیب 94/2 درصد، 0/94 درصد، 2/66 درصد، 1/17 درصد و برای پارچه کهنه به ترتیب 92/7 درصد، 0/91 درصد، 1/57 درصد، 4/8 درصد بدست آمد. میزان لیگنین در پارچه های پنبه ای بسیار ناچیز است که می توان از مقدار آن صرفه نظر کرد. عوامل متغییر در ساخت خمیر کاغذ زمان پخت و قلیائیت و نوع پارچه انتخاب شد. بعد از تهیه خمیر کاغذها بر طیق آئین نامه tappi بازده هر خمیر کاغذ مشحص گردید و میانگین کلی بازده بدون در نظر گرفتن شرایط پخت برای پارچه پنبه ای نو 85/57 درصد و برای پارچه پنبه ای کهنه 73/66 درصد بدست آمد. میزان آلفا سلولز خمیر کاغذها نیز مشخص گردید که بدون در نظر گرفتن شرایط پخت برای پارچه پنبه ای نو 85/57 درصد و برای پارچه پنبه ای کهنه 73/66 درصد بدست آمد. میزان آلفا سلولز خمیر کاغذ پارچه کهنه 84/07 درصد تعیین گردید. بر اساس بازده و میزان آلفا سلولز مناسبترین خمیر کاغذ تعیین شد. زمان پخت برای هر دو نوع پارچه زمان 10 دقیق و قلیائیت 44 درصد (بر مبنای وزن خشک پارچه) نیز بعنوان بهترین درصد قلیائیت مشخص گردید. بطور کلی بدون در نظر گرفتن شرایط پخت ، مقاومتهای کاغذ حاصل از پارچه نو به مراتب بیشتر از پارچه کهنه می باشد و خمیر کاغذ حاصل از پارچه نمو با قلیائیت 4 درصد و زمان 10 دقیقه مقاومترین کاغذ را تولید کرده است .اندیس مقاومت در برابر پاره شدن بدون در نشر گرفتن شرایط پخت برای پارچه کهنه 0/88mnm2/g و برای پارچه نو 1/47 و اندیس مقاومت در برابر ترکیدن برای پارچه نو 1/81 و پارچه کهنه kpanm2/g و طول پاره شدن کاغذ حاصل از پارچه نو 4/69km و پارچه کهنه 3/74km بدست آمد.