از گیاه دارویی ماریتیغال ( خار مریم) silybum marianum برای درمان و پیشگیری از بیماری های کبدی استفاده می شود. گزارش ها حاکی از وجود خصوصیات آنتی اکسیدانی، ضد سرطانی، ضد التهابی و ضد بیماری قند در این گیاه است. ریزش دانه، داشتن ارتفاع زیاد در شرایط مناسب رشد ( افزون بر 2 متر ) و نیز داشتن خار فراوان، برداشت این گیاه را با مشکلاتی روبرو می سازد. در این راستا در طی سال های زراعی 84 و 85 آزمایشی در مزرعه پژوهشی دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین بر روی 29 خصوصیت کمی، کیفی و دارویی این گیاه انجام گرفت. در هر دو سال، آزمایش بصورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی و در سه تکرار انجام پذیرفت. در سال اول فاکتور سر زنی دارای سه سطح ( بدون سرزنی، سر زنی در مرحله 7 برگی و سرزنی در مرحله ظهور کاپیتول) و فاکتور تنظیم کننده رشد ccc نیز شامل سه سطح ( بدون کاربرد ccc، کاربرد ccc با غلظت 1000 پی پی ام و کاربرد ccc با غلظت 2000 پی پی ام ) بر روی توده بومی اصفهان آزمایش گردید. در سال دوم فاکتورهای آزمایش شامل توده های محلی ( گل بنفش اصفهان، گل سفید اهواز و گل بنفش اهواز ) و سرزنی در سه سطح ( بدون سرزنی، سرزنی در مرحله هفت برگی و سرزنی در مرحله ظهور کاپیتول ) بود. نتایج سال اول نشان داد که سر زنی در مقایسه با ccc اثر بسیار بارز تری بر کاهش ارتفاع و نیز خصوصیات کمی و کیفی گیاه داشت ولی اختلاف معنی داری از لحاظ عملکرد دانه مشاهده نشد. سرزنی در مرحله ظهور کاپیتول مقدار متابولیت های دارویی سیلیمارین، سیلی بین، ایزوسیلی بین، سیلی کریستین، سیلی دیانین و تاکسی فولین را به طور معنی داری افزایش داد. نتایج سال دوم نیز نشان داد که سر زنی و توده های محلی اثر معنی داری بر عملکرد دانه ندارند. سرزنی به طور معنی داری باعث کاهش ارتفاع گیاه گردید ولی بین توده ها اختلاف معنی داری مشاهده نشد. سر زنی از طریق ایجاد تنش و نیز تاخیر در گلدهی و همزمانی پر شدن دانه با گرمای بالا باعث افزایش مواد موثر دارویی گردید. تفاوت میزان مواد موثر دارویی در میان توده ها بسیار مشخص بود. در توده اصفهان به ترتیب میزان سیلیمارین 81/2 و 09/2، سیلی کریستین 30 /2 و 64/4 و ایزوسیلی بین 63 /3 و 90/4 برابر توده های گل سفید و گل بنفش اهواز بود. در توده گل سفید اهواز سیلی دیانین مشاهده نشد. میزان سیلی بین در توده گل بنفش اهواز به ترتیب 2 و 6 برابر توده های گل بنفش اصفهان و گل سفید اهواز بود. نتایج آزمایش نشان داد تیمار توده بسیار بیشتر از تیمار سر زنی بر میزان متابولیت های دارویی اثر داشت. توده اصفهان 26 روز دیررس تر از توده های اهواز بود.

به منظور مطالعه اثر سطوح مختلف هورمون سیتوکنین و نیتروژن بر برخی صفات فیزیولوژیک، عملکرد و اجزاء عملکرد دانه گندم در شرایط تاریخ کاشت توصیه شده (بدون تنش) و تاریخ کاشت دیرهنگام (تنش گرمای پایان دوره)، پژوهشی در دو سال زراعی 1390-1389 و 1391-1390 در مزرعه آموزشی پژوهشی دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین خوزستان به اجرا درآمد. این پژوهش در دو آزمایش مستقل هر یک به صورت فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار انجام گرفت. آزمایش اول شامل کاشت گندم رقم چمران در تاریخ کاشت توصیه شده ی منطقه (اول آذرماه) و آزمایش دوم، تاریخ کاشت دیرهنگام (30 دی ماه) بود. در هر آزمایش، ترکیب های مختلف چهار سطح نیتروژن (صفر، 75، 150 و 225 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار) و سه سطح محلول هورمون سیتوکنین (صفر، 50 و 100 میکرومولار) مورد استفاده قرار گرفتند. نتایج تجزیه مرکب دو سال نشان داد که نیتروژن در هر دو آزمایش تأثیر معنی داری بر عملکرد بیولوژیک، تعداد سنبله در متر مربع، تعداد سنبلچه در سنبله، تعداد دانه در سنبله، طول سنبله و درصد پروتئین نشان داد و بر ارتفاع بوته فقط در شرایط تاریخ کاشت توصیه شده (بدون تنش) معنی دار بود؛ اما بر وزن هزار دانه اثر معنی دار نشان نداد. اثر متقابل نیتروژن و سیتوکنین عملکرد و درصد پروتئین دانه را در شرایط تاریخ کاشت توصیه شده (به ترتیب 3/6133 کیلوگرم در هکتار و 9/14 درصد) در سطح احتمال خطای پنج درصد افزایش داد. نیتروژن در شرایط تاریخ کاشت دیرهنگام (تنش گرما) در سال های اول و دوم، اثر معنی داری در سطح احتمال خطای یک درصد بر عملکرد دانه (به ترتیب 7/3874 و 1/4089 کیلوگرم در هکتار) نشان داد. اثر سیتوکنین در سال اول در شرایط تاریخ کاشت توصیه شده (بدون تنش) باعث افزایش معنی دار عملکرد دانه (7/4856 کیلوگرم در هکتار) و وزن هزاردانه (41 گرم) گردید و در شرایط تاریخ کاشت دیرهنگام (تنش گرما) باعث افزایش معنی دار وزن هزار دانه (2/30) شد.

به منظور بررسی واکنشهای اکوفیزیولوژیک تنش کمبود آب و مراحل رسیدگی بر روی کیفیت بذر ارقام دوروم و نان و همچنین اثرات کیفیت بذر بر روی سبز شدن و استقرار گیاهچه در مزرعه ، رشد و نمو و عملکرد محصول، آزمایشاتی در دو سال زراعی 79-1378 و 80-1379 در شهرستان اهواز (مزرعه تحقیقاتی مجتمع عالی رامین-ملاثانی ) اجرا گردید.