این تحقیق با هدف تعیین تفاوت بین میزان شادکامی، تاب آوری و انگیزش پیشرفت دانش آموزان سال اول دبیرستانهای پسرانه دولتی شهرستان دره شهر دارای خانواده با عملکرد بالا وعملکرد پایین انجام گردید. این پژوهش با روش علی مقایسه ای، در جامعه دانش آموزان سال اول دبیرستانهای پسرانه شهرستان دره شهر، شامل 511پسر در سال تحصیلی 91/90انجام شد. نمونه پژوهش تعداد 217 نفر بود که با روش نمونه گیری منظم و سیتماتیک انتخاب شدند . در این تحقیق برای گرد آوری اطلاعات مورد نیاز از پرسشنامه های مقیاس عملکرد خانواده بلوم ، پرسش نامه شادکامی آکسفورد ، مقیاس تاب آوری کانر- دیوید سون(cd_risc) و آزمون انگیزش پیشرفت هرمنس استفاده گردید . برای تحلیل داده های جمع آوری شده از آزمون لونز و تی برای گروه های مستقل استفاده گردید . نتایج مقایسه متغیر های انگیزه پیشرفت ، تاب آوری و شادکامی در دانش آموزان دارای خانواده های با عملکرد پایین و عملکرد بالا ،نشان داد که در متغیر های انگیزه پیشرفت و شادکامی بین دانش آموزان دارای خانواده های با عملکرد پایین و عملکرد بالا تفاوت معنی داری وجود دارد اما درمقایسه متغیر تاب آوری بین دانش آموزان دارای خانواده های با عملکرد پایین و عملکرد بالا با دو متغیر دیگر تفاوت معنا داری بدست نیامد.

هدف از اجرای این پژوهش حاضربررسی تاثیر آموزش ابراز وجود بر سازگاری دانش آموزان دختر وپسر بود، برای اندازه گیری متغیر سازگاری از پرسشنامه سازگاری بل ویژه دانش آموزان بهره گیری شد. بدین منظور نمونه ای آماری به حجم 72 نفراز دانش آموزان دختر وپسرسال اول دبیرستان که در شهرستان سرپل ذها ب در سا ل 91-92 مشغول به تحصیل می باشند ، که به تفکیک 36 نفر دختر (که در دو گروه آزمایش و کنترل که به تعداد مساوی 18 نفر ) و36 نفر پسر( که در دو گروه آزمایش و کنترل که به تعداد مساوی 18 نفر) به صورت تصادفی انتخاب شدند و مورد بررسی قرار گرفتند در این پژوهش یک پیش آزمون براِ ی هر دو گروه اجرا شد، سپس گروه آزمایشی 8جلسه 60 دقیقه ای تحت آموزش مهارت ابراز وجود قرار گرفت .پس از اعما ل مداخله بار دیگر از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد . نتایج آزمون نشان داد که آموزش ابراز وجود باعث افزایش سازگاری دانش آموزان دختر وپسر سال اول دبیرستان شهر سرپل ذها ب بود.

پژوهش حاضر با هدف مقایسهطرحواره های ناسازگار اولیه و راهبردهای مقابله ای در افراد دیابتی و غیر دیابتی صورت گرفت.با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده، تعداد 50 بیمار دیابتی(25 نفر مبتلا به دیابت نوع اول و 25 نفر مبتلا به دیابت نوع دوم) و تعداد 50 نفر از افراد سالم از همراهان سایر بیماران به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. ابزارهای گردآوری داده ها، پرسشنامه های طرحواره های ناسازگار اولیه یانگ و راهبردهای مقابله ای لازاروس بود. تحلیل داده ها با روش تحلیل واریانس چند متغیره انجام شد. نتایج بدست آمده نشان داد که افراد دیابتی در مقایسه با افراد غیر دیابتی در طرحواره های محرومیت هیجانی، بی اعتمادی، نقص/ شرم، معیارهای سرسختانه و استحقاق همچنین در راهبرد مقابله ای هیجان محور به طور معنی داری نمرات بالاتری کسب کردند و در راهبرد مقابله ای مسئله محور افراد غیردیابتی در مقایسه با افراد دیابتی نمرات بالاتری بدست آوردند. همچنین افراد مبتلا به دیابت نوع اول در مقایسه با افراد مبتلا به دیابت نوع دوم در طرحواره های محرومیت هیجانی و خویشتن داری/ خود انظباطی به طور معنی داری نمرات بالاتری کسب کردند و در مقایسه دو گروه از لحاظ راهبردهای مقابله ای هیچ تفاوت معناداری مشاهده نشد

چکیده ندارد.