بر طبق پژوهش های انجام شده تأثیر نوع تشکیل مدارس و کلاس ها (ویژه یا تلفیقی) بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان مبتلا به آسیب دیدگی بینایی وشنوایی روشن می باشد اما توفیقات این رویکرد در عرصه های غیرتحصیلی در هاله ای از ابهام باقی مانده است، از این رو پژوهش حاضر سعی در شفاف سازی این ابهامات دارد. لذا هدف این پژوهش، مقایسه ی سازگاری و خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان ناشنوا و نابینا در مدارس ویژه و تلفیقی است. در مجموع پژوهش حاضر نتیجه ی بحث انگیزی را مطرح کرده است که در ظاهر شاید چندان برای طرفداران نهضت عادی سازی خوشایند نباشد، زیرا همانطور که نتایج این پژوهش نشان داد بین دانش آموزان مدارس ویژه و تلفیقی از لحاظ سازگاری و خودکارآمدی تحصیلی تفاوت معناداری وجود ندارد.