در این تحقیق تلاش شده است تا نقش اجتماعی زبانهای فارسی و کردی در شهر های سنندج و بانه مشخص و با هم مقایسه گردد در این تحقیق تعداد 600 آزمودنی از مناطق مختلف شهرهای سنندج و بانه به صورت تصادفی انتخاب شده اند. آزمودنی ها بر اساس گروه سنی ( 11تا 15 سال، 16 تا 30 سال، 31 تا 55 سال، 56 سال و بیشتر ) ؛ سطح تحصیلات ( بی سواد، زیر دیپلم، دیپلم، فوق دیپلم، لیسانس، فوق لیسانس و دکترا ) ؛ جنس ( زن و مرد ) ؛ زبان مادری همسر ( کردی و غیر کردی ) انتخاب شده اند. در این تحقیق پرسشنامه الگوی پاراشر ( 1980 م ) مورد استفاده قرار گرفته است. از آزمودنی ها خواسته شده که دو گونه زبانی فارسی و کردی را در شش حوزه ی اجتماعی ( خانواده، دوستی، همسایگی، داد و ستد، آموزش، اداری ) بر اساس یک میزان چهار گزینه ای : «همیشه »، « اغلب »، « بعضی وقت ها »، « هیچ وقت » مشخص کنند. پرسشنامه شامل 36 سوال است که بر اساس درجه رسمیت حوزه ها به ترتیب از غیر رسمی به رسمی مرتب شده اند. پس از جمع آوری پرسشنامه، اطلاعات توسط کامپیوتر پردازش شدند. روشهای آماری آزمون جفت و واکاوی واریانس یک سویه جهت تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق به کار گرفته شده است. واکاوی یافته ها نشان می دهد که اختلاف در استفاده از دو زبان فارسی و کردی توسط گروههای مختلف سنی، تحصیلی، جنسی و افراد متاهل با همسر کرد و غیر کرد از نظر آماری معنی دار می باشد. کلید واژه ها : زبان، زبان فارسی، جامعه شناسی زبان، زبان کردی، دوزبانگی، دوزبان گونگی