‍‍‍‍‍‍پژوهش حاضر در پی آن است تا بررسی روائی را از مجموعه داستان های اتاق خونین اثر انجلا کارتر بواسطه ی یافته های پل ریکور ارائه دهد . این پژوهش ثابت می کند داستان های کارتر در چارچوبی ریکوری شرح داده شده اند. تئوری پل ریکور در باب زمان و روایت مرکز ثقل پژوهش است. طرح داستان که بنیادی ترین جزء یک روایت محسوب می شود با توجه به نقش روایت مورد بررسی قرار گرفته است. ریکور تقلید ارسطوئی را بازتعریف و به سه مرحله تقلید یک، تقلید دو و تقلید سه تقسیم می کند. این سه مرحله ی تقلید در داستان های کارتر بررسی شده است. در ادامه به نظریه ی زمان ریکور پرداخته می شود. بمنظور تعریف زمان، او به مطالعه ی مارتین هایدگر پرداخته و مفاهیم هایدگر را در خصوص زمان بازتعریف می کند. مفاهیم زمان مند بودن، تاریخی بودن و متداوم بودن، راه را برای معرفی مفهوم جدید ریکور تحت عنوان زمان روائی هموار می کند. با ارائه ی زمان روائی ریکور نتیجه می گیرد که رابطه-ای متقابل بین زمان و روایت وجود دارد. داستان های کارتر بواسطه طرح و روایت منحصر بفردشان مفاهیم مختلف زمان را نشان می-دهد. همچنین این داستان ها بر اساس قدرت بی نظیر روائی شان تاویل های متعدد را ممکن می سازند.