هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیرترکیب های مختلف تصویرسازی ذهنی درونی و تمرین فیزیکی بریادگیری مهارت پاس والیبال در دانش آموزان پسر12تا 15سال بود. روش تحقیق از نوع نیمه تجربی بوده که در آن اثر حالت های مختلف تصویرسازی ذهنی درونی، تمرین فیزیکی و ترکیب تصویرسازی ذهنی درونی وتمرین فیزیکی به عنوان متغیرهای مستقل بر میزان یادگیری مهارت پاس والیبال به عنوان متغیر وابسته بررسی شد. بدین منظور، 60 نفر دانش آموز پسر مقطع راهنمایی شهر یاسوج پس از نمایش و آموزش مهارت و اخذ پیش آزمون مهارت ملاک به طور تصادفی به4 گروه 15 نفری شامل گروه تمرین فیزیکی، گروه تمرین تصویرسازی درونی، گروه ترکیب تمرین فیزیکی- تصویرسازی درونی و گروه کنترل تقسیم شدند و با توجه به آموزش های داده شده، گروه های تجربی تمرینات مربوطه را به مدت 5 هفته، در هر هفته سه جلسه و در هر جلسه به مدت 30 دقیقه مهارت ملاک را انجام دادند. شرکت کنندگان در گروه تمرین فیزیکی مهارت ملاک رابه صورت فیزیکی تمرین نمودند. شرکت کنندگان در گروه تصویرسازی ذهنی مهارت را فقط به صورت ذهنی مرورمی کردند. شرکت کنندگان گروه ترکیب تصویرسازی ذهنی درونی_تمرین فیزیکی ابتدا مهارت را در ذهن مرور می کردند و در ادامه به صورت فیزیکی انجام می دادند. شرکت کنندگان گروه کنترل بدون اینکه هرگونه فعالیتی انجام دهند، فقط در آزمون های مربوطه شرکت کردند. سه روز بعد از آخرین جلسه تمرین پس آزمون مشابه با پیش آزمون انجام گردید. ابزار اصلی پژوهش حاضر، پرسشنامه توانایی تصویرسازی ذهنی درونی و آزمون پاس پنجه و ساعد والیبال ایفر(1969) بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها و آزمون فرضیه ها از روش های آماری تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شده است. یافته ها نشان داد که تمام شیوه های تمرینی مورد استفاده در این تحقیق بر یادگیری مهارت پاس والیبال در دانش آموزان تأثیر معنی دار داشته است. همچنین بین شیوه های مختلف تمرین ذهنی درونی، فیزیکی و ترکیب تمرین فیزیکی- تصویرسازی درونی در یادگیری مهارت ملاک تفاوت معنی داری مشاهده نشد. واژگان کلیدی: تمرین فیزیکی، تصویرسازی ذهنی درونی، مهارت پاس والیبال، دانش آموزان پسر