پیش زمینه و اهداف: مصرف فرآورده های گیاهی، علی رغم کمبود شواهد علمی در خصوص ایمنی و اثربخشی آنها در دوران بارداری، افزایش یافته است. اهداف این مطالعه ی مقطعی، بررسی میزان مصرف فرآورده های گیاهی در دوران بارداری در میان زنان ایرانی بر اساس مشخصات دموگرافیکی آنها، عوارض جانبی آنها در مادر، و نهایتاً اثرات احتمالی آنها بر نوزاد می باشد. روش کار: در کل، 400 زن ایرانی بعد از زایمان، و نوزادان آنها در طی اولین روزهای دوره ی بستری پس از زایمان مادر در بیمارستان آرش تهران، ایران، وارد مطالعه شدند. اطلاعات از طریق مصاحبه های شفاهی رو در رو توسط یک دکتر داروساز (دانشجو)، و تکمیل یک پرسشنامه حاوی ویژگی های دموگرافیکی مادر، تاریخچه ی پزشکی، مشکلات مربوط به بارداری، و تمامی داروهای مصرف شده در دوران بارداری جمع آوری شد. سوألات جهت جمع آوری اطلاعات مربوطه تا یک ماه قبل از بارداری بود. گزارشات پزشکی در مورد ویژگی های نوزاد مورد بررسی دقیق قرار گرفت. نتایج: از 409 زن واجد شرایط ورود به مطالعه، 400 نفر (97/8%) جهت شرکت در مطالعه موافقت کردند. حداقل یک داروی گیاهی توسط 325 نفر (2/81%) از افراد مصاحبه شده استفاده شده بود. مصرف داروهای گیاهی به طور معنی داری (p < 0.05) در میان زنان با تحصیلات بالاتر، شاغل، و فرزند-اول بیشتر بود. نعنا، کندر، خاکشی، و روغن زیتون پرمصرف ترین فرآورده های گیاهی بودند. ویتامین ها و مواد معدنی، داروهای ضدعفونت، و داروهای گوارشی در صدر لیست داروهای غیرگیاهی قرار داشتند. تهوع، استفراغ، و سوزش سردل بیشترین عوارض جانبی گزارش شده با فرآورده های گیاهی بودند. در مورد نوزادان، زردی و دیسترس های تنفسی شایع ترین مشکلات شناخته شده بودند. نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که مصرف داروهای گیاهی و غیرگیاهی در دوران بارداری در میان زنان ایرانی شایع است. هرچند که داروهای گیاهی همیشه ایمن نیستند، عمدتاً بر اساس تصمیم گیری های شخصی و بدون مشورت با کادر درمان مصرف می شوند. پرسنل درمانی باید در مورد خطرات احتمالی و فواید داروهای گیاهی پرمصرف توسط زنان باردار آگاه باشد.

از آنجا که محلول موضعی سپیروفلوکساسین به فراوانی در بیماران مبتلا به اوتیت میانی چرکی مزمن استفاده می شود و تاکنون هیچگونه تحقیقاتی در نمونه های انسانی روی اثر اتوتوکسیک این دارو انجام نگرفته است لذا این کار تحقیقاتی به بررسی این مساله پرداخته است . از بین مراجعه کنندگان به درمانگاه گوش و حلق و بینی بیمارستان امام خمینی 60 بیمار مبتلا به اوتیت میانی چرکی مزمن با علائم پرفوراسیون و ترشح چرکی و کم شنوایی و با توجه به شرایط خاص وارد طرح مطالعاتی شدند که همگی تحت درمان با قطره 0/3 درصد سیپروفلوکساسین قرار گرفتند در روز اول بعد از تشخیص بیماری و معاینه های بالینی که اطلاعات مزبور در برگه ارزشیابی بیمار ثبت می شد از بیمار یک آزمون سنجش شنوایی (ادیومتری) بعمل می آمد بعنوان سطح شنوایی بیمار در لحظه صفر محسوب می شد سپس محلول موضعی سیپروفلوکساسین بمدت 14 روز هر 8 ساعت 4 قطره تجویز می شد که البته نحوه مصرف صحیح دارو و توصیه های لازم به بیمار آموزش داده می شد سپس بیمار بعد از اتمام دو هفته درمان و بلافاصله بعد از قطع مصرف دارو به درمانگاه مراجعه می کرد و تحت معاینات بالینی قرار می گرفت تا شنوایی او بررسی شود. 3 قفته بعد از قطع مصرف دارو بیمار مجددا به درمانگاه مراجعه می کرد تا تحت معاینات بالینی و ادیومتری نهایی قرار گیرد. برای کاهش خطا، هر بیمار در مراجعات بعدی توسط یک پزشک متخصص و یا دستیار مورد معاینه قرار می گرفت و ادیو متری های بیمار توسط یک ادیولوژیست و یک دستگاه انجام می شد در ضمن از بیمار خواسته می شد که در صورت مصرف هر دارویی در این 5 هفته، موارد را گزارش کند، تا در صورت مصرف داروهای اتوتوکسیک از طرح مطالعاتی خارج شود. نتایج بدست آمده در بیماران با افت شنوایی و مقایسه آن با نتایج حاصل از ادیومتری آمینوگلیکولوزیدها، که در آنها افت شنوایی از -15db به پایین مطرح می باشد و بعنوان اتوتوکسیته در نظر گرفته می شود (33) در این تحقیقات چنین افت شنوایی دیده نشد پس می توان گفت که مصرف موضعی قطره سپیروفلوکساسین 0/3 درصد در طرح مطالعاتی ما هیچگونه کاهش شنوایی حسی-عصبی در بر نداشت .

این تحقیق، بر روی 100 نفر بیمارز مبتلا به درماتوفیتوزیس در نواحی صورت ، تنه، دست و پا و کشاله به صورت دوسوکور و کاملا تصادفی، به مونظور ارزیابی داروی سرتاکونازول در مقایسه با میکونازول انجام شده است . تمام بیماران به صورت هر دو قفته یکبار، تا چهار ویزیت (یک دوره 43 روزه) معاینه شده اند. دره درمان 28 روز بوده و 2 هفته پس از بهبودی، ارزیابی عود بیماری مورد بررسی قرار گرفته است . هدف اصلی از انجام این مطالعه، ارزیابی سودمندی داروهای موضعی در بهبود عفونتهای قارچی است زیرا درمانهای خوراکی، دارای معایبی هستند که مهمترین آن، عوارض جانبی دارویی است . در حالیکه درمانهای موضعی معمولا چنین عیبی نداشته و دارای پذیرش بهتری از جانب بیمار می باشد. همچنین هزینه اقتصادی کمتر و عدم نفوذ دارو به بافتهای دیگر و درگیری مستقیم دارو با عامل پاتوژن در محل عفونت ، از جمله مزایای این روش است . همچنین با استفاده از نتایج حاصل از این مطالعه، می توان در موارد زیر اظهار نظر کرد: .1استفاده از روش درمان موضعی، در کدام نواحی از بدن به تنهایی کافی است ؟ 2در کدام نواحی از بدن، درمان توام خوراکی و موضعی بهتر است ؟ 3 کدام نواحی از بدن، به درمان 4 هفته ای جواب می دهد و در کدام نواحی بهتر است دوره درمان طولانی تر باشد؟ 4 عوارض ناشی از درمان موضعی چگونه است ؟

این مطالعه روی 100 بیمار بستری در بخش سوختگی بیمارستان سینا به دو صورت حال نگر(مهر ماه تا اسفند ماه 77 ) و گذشته نگر(فروردین تا شهریور ماه 77 ) انجام گرفت . متغیرهای مورد بررسی عبارتند از: سن و جنس بیماران، درصد سوختگی بیماران ، سطح آلبومین خون قبل از شروع تجویز ، مانیتور آلبومین ، فوت یا ترخیص بیماران ، سرعت تجویز و ... با توجه به نتایج بدست آمده متاسفانه فقط در 25 درصد موارد مانیتور آلبومین انجام گرفته و در 75 درصد بیماران تجویز و قطع دارو بدون داشتن نتایج آزمایشگاهی اندازه گیری آلبومین صورت گرفته است . 37 درصد افراد دچار مرگ شده و 63 درصد بهبود یافته اند. در 3 درصد موارد عدم تطابقی بین نوع مصرف دارو با پروتکل دیده شد. در 29 درصد موارد تطابق کاملی با پروتکل داشته و در 68 درصد بقیه بدلیل ناقص بودن اطلاعات ، اظهار نظری نمی توان کرد.

برای بهبود وضعیت تغذیه بیماران بستری در بیمارستان انجام موارد موثر خواهد بود: -1 در دسترس بودن فراورده های گوناگون مورد نیاز -2 احداث بخشهای ویژه برپایه دوره های آموزشی کوتاه مدت و بلند مدت -3 سازماندهی تیم های ویژه پزشکی برای اجزاء هرچه بهتر -4 برگزاری سمینارها و شرکت متخصصین مربوطه در آن برای انجام تحقیقات مشابه و حصول نتایج دقیق تر و بررسی گسترده تر وضعیت سوءتغذیه موارد زیر پیشنهاد می گردد: -1 در دسترس بودن وسایل اندازه گیری داده های انتروپومتریک -2 تهیه فرم تغذیه برای هر بیمار در زمان مراجعه و ترخیص به منظور رسیدگی به وضعیت تغذیه بیمار و کمک به انجام مطالعات گذشته نگر در رابطه با وضعیت تغذیه بیمار -3 تحت نظر بودن بیشتر بیماران توسط متخصصین تغذیه بیمارستان -4 بررسی تعداد بیشتری از بیمارانی که بیش از دو هفته در بیمارستان بستری باشند -5 در این مطالعه، جراحی به عنوان یک فاکتور استرس درنظر گرفته نشد. پیشنهاد می گردد که در تحقیقات بعدی وضعیت سوءتغذیه بیماران در مدت زمان قبل از جراحی و بعد از آن بطور جداگانه با درنظر گرفتن خفیف یا شدید بودن آن بررسی گردد.

تحقیق حاضر تحت عنوان بررسی عوارض ناخواسته آنتی بیوتیکها در بیماران بستری انجام شده است . در این تحقیق 460 بیمار از بخش عفونی زنان و مردان بیمارستان امام خمینی شرکت دارند. این تحقیق به منظور تعیین فراوانی وقوع عوارض ناشی از مصرف آنتی بیوتیکها در بیماران بستری و ارزیابی کلیه فاکتورهای مرتبط با بیمار و دارو که در ایجاد عارضه دخالت دارند، انجام گرفته است . برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه مخصوص ثبت adr متعلق به مرکز adr وزارت بهداشت ، درمان و آموزش پزشکی استفاده شد. جهت تحلیل داده ها، الگوی استاندارد (world health organization) who به عنوان شاخص احتمال وجود ارتباط میان دارو و عارضه ناخواسته، پرسشنامه schumock به عنوان شاخص قابلیت پیشگیری از عوارض و تعاریف severe, moderate, mild و lethal به عنوان شاخص شدت وقوع عارضه، مورد استفاده قرار گرفت . روشهای آماری مورد استفاده، روشهای آماری توصیفی و تحلیلی می باشد. در روش آماری تحلیلی از آزمون chi-square وodds ratio روش آماریkaplan meier استفاده شده است . یافنه های حاصل نشان داده که از میان 460 بیمار 38 نفر (8/5 درصد) حداقل یک عارضه ناخواسته دارویی را تجربه نموده اند. فراوانی هر یک از عوامل موثر بر عارضه ناخواسته از نقطه نظر دارو و بیمار تعیین شد و همچنین نشان داده شد که بین جنس بیمار و ابتلاء به عارضه ناخواسته دارویی، بین طول مدت درمان و ایجاد عارضه ارتباط معنی دار وجود دارد. به این صورت که در این مطالعه زنان بیش از مردان به عارضه ناخواسته ناشی از آنتی بیوتیکها دچار شدند و احتمال ایجاد عارضه در میان بیماران در هفته اول تا 40 روز ابتدایی دوره درمانی بیش از سایر مواقع بود. و همچنین میان گروه های مختلف آنتی بیوتیکها از نظر ابتلاء به عارضه اختلاف معنی دار وجود دارد. به این صورت که داروهای ضدقارچ بیشترین خطر ابتلا به عارضه و سفالوسپورین ها کمترین خطر را در میان گروههای دارویی مختلف نسبت به داروهای ضدسل دارا می باشند.

این مطالعه به منظور بررسی الگوی مصرف و تجویز سفالسپورینهای نسل سوم در بیمارستان امام انجام شد. مطالعه به دو روش گذشته نگر retrospective بر روی پرونده 200 بیمار که از تاریخ فروردین 75 تا مهر 77 در بخشهای عفونی مردان و زنان، مرکز طبی کودکان، طبی 6، طبی 1 و 2 و icu بیمارستان امام بستری بودند انجام گرفت و قسمت حال نگرconcurrent بر روی 200 بیمار بستری در بخش عفونی مردان و زنان انجام شد. متغیرهای مورد بررسی عبارت بودند از اندیکاسیون مصرف در هر 2 روش empiric و therapeutic، دوزاژ مصرفی، مشکلات ایجاد شده ضمن درمان شامل عوارض جانبی و تداخلات ایجاد شده در تستهای تشخیصی و نتیجه نهایی دارو درمانی در نهایت پس از انجام مطالعه در روش گذشته نگر 27 درصد و در روش حال نگر 18 درصد از موارد مصرف این داروها ناصحیح بوده است .

وجود مشکلاتی از قبیل تجویز نابجا و مصرف بی رویه داروها، افزایش هزینه های ناشی از درمان دارویی، طولانی شدن مدت اقامت بیمار در بیمارستان، تداخلات دارویی و بروز عوارض جانبی همگی باعث شده اند تا بخشی از تحقیقات دارویی در دنیا معطوف به ارزیابی و بررسی روند تجویز و مصرف داروها گردد. هر چند ارزیابی نحوه مصرف دارو یا ‏‎(drug utilization evaluation) due‎‏ در کشور ما مطالعه ای جدید محسوب می شود، اما یک راه عملی و دقیق در تصحیح امر دارو درمانی و جهت دادن به نحوه صحیح تجویز می باشد که می تواند از بروز برخی پیامدهای نامطلوب جلوگیری کند. در یک برنامه ‏‎due‎‏ تمامی تلاش مبنی بر اصلاح روند دارو درمانی می باشد. به نحوی که نه تنها کیفیت درمان ارتقا یابد بلکه هزینه های مربوطه در مراکز درمانی نیز کاهش یابد. در این زمینه نیز داروسازان از طریق علوم بالینی و به کارگیری برنامه های ‏‎due‎‏ نقش مهمتری در چرخه درمانی پیدا کرده اند و مسوولیت رهبری و اجرای این برنامه ها بر عهده آنان می باشد. در این پایان نامه الگوی تجویز و مصرف داروی ایزوترتینوئین خوراکی ‏‎(roaccutane)‎‏ مورد ارزیابی قرار می گیرد. ایزوترتینوئین خوراکی به عنوان داروی ارزیابی شونده در این مطالعه دارای چند خصوصیت خاص می باشد که انجام ‏‎due‎‏ را مطابق معیارها جایز می نماید.

براساس تعریف سازمان بهداشت جهانی عارضه ناخواسته دارویی یا ‏‎adr‎‏ پاسخی ناخواسته و زیان آور به مصرف دارو است که در دوزهای معمولی مورد استفاده جهت پیشگیری و تشخیص و درمان رخ می دهد با توجه به لزوم ارزیابی ‏‎adr‎‏ تحقیق حاضر با عنوان بررسی عوارض ناخواسته داروهای موثر بر روی سیستم اعصاب مرکزی در بیماران بستری بیمارستان روزبه در مدت 9 ماه با بررسی پرونده ها و مصاحبه با بیمار انجام گرفت.

تشنج بعد از ترومای سر، به دو صورت بروز می کند ، یکی تشنج زودرس یا ‏‎early seizure‎‏ که در هفته اول بعد از ترومای سر بوجود می آید و دیگری تشنج تاخیری یا ‏‎late seizure‎‏ که در هفته های بعد بروز می کند و در کل بدلیل اینکه تشنج باعث افزایش مصرف اکسیژن مغز و بدتر شدن ایسکمی می شود درمان پیشگیری کننده آن ضرورت پیدا می کند. فنی توئین از جمله داروهای ضد تشنج است که بدلیل اثرات همودینامیکی موجه تر، نسبت به سایر داروهای ضدصرع ، بویژه در بیماران مغز و اعصاب استفاده وسیعی پیدا کرده است. فنی توئین از جمله داروهای ضد تشنج است که بدلیل اثرات همودینامیکی موجه تر، نسبت به سایر داروهای ضدصرع، بویژه در بیماران مغز و اعصاب استفاده وسیعی پیدا کرده است. از آنجا که فارماکوکینتیک این دارو اشباع پذیر و غیرخطی می باشد متغیرهای فراوانی از جمله میزان پروتئین پلاسما، داروهای همراه و بیماریهای زمینه ای که سبب دفع آلبومین می گردند می توانند بر فارماکوکینتیک این دارو تاثیر بگذارند. از طرفی تغییرات فیزیولوژیک در بیماران با ترومای سر نیز باعث افزایش سرعت متابولیسم دارو و احتمالا کاهش غلظت سرمی فنی توئین می شود که گاهی با دوزهای معمول دارو نمی توان به غلظت خونی مورد نظر رسید.