زردآلو با نام علمی (prunus armeniaca l. ) متعلق به خانواده رزاسه است که بومی مناطق مدیترانه و آسیای میانه به ویژه ایران می باشد. نیاز به شرایط آب و هوایی مناسب و نیز ارزش اقتصادی بالا دو دلیل اصلی برای گستردگی کشت و کار و تنوع ژنتیکی زردآلو بشمار می رود. هدف از این مطالعه ارزیابی تنوع ژنتیکی و ساختار ژنتیکی ارقام و ژنوتیپ های زردآلو بر اساس منشا جغرافیایی آنها می باشد. بر این اساس تنوع ژنتیکی 83 رقم و ژنوتیپ زردآلوی موجود در کلکسیون های ایران و چک با استفاده از 15 آغازگر ssr نشاندار با فلورسنت ارزیابی شد. در ابتدا آغازگرهای مورد نظر روی 83 نمونه زردآلو مورد آزمایش قرار گرفت که آغازگر ud5 با بیشترین مقدار چندشکلی و الگوی باندی واضح، در ادامه تحقیق مورد استفاده قرار گرفتند. بعلاوه، نتایج این تحقیق نشان داد ارقام و ژنوتیپ های زردآلو موجود در کلکسیون های ایران و چک بر اساس منشا و پراکندگی جغرافیایی در گروهبندی های مجزایی قرار نمی گیرند.

چکیده: در اردیبهشت ماه 1388 سرشاخه های جوان پایهhs314 ( دورگه هلو× بادام ) چیده شدند و پس از ضدعفونی کشت گردیدند. کشت قلمه های تک جوانه در محیط کشت استقرار (محیط کشت ap همراه با 5/0 میلی گرم در لیتر bap و1/0 میلی گرم در لیتر (iba انجام شد. پس از یک ماه 96 درصد ریزنمونه های کشت شده دارای شاخه های به طول حدود 1 سانتی متر با 5/1 برگ بودند. نتایج آزمایشات بهینه سازی محیط کشت نگهداری نشان داد که محیط کشت dkw با 5 میلی گرم در لیتر ga3 و 5 /0 میلی گرم در لیتر iba و 5/0 میلی گرم در لیتر bap و200 میلی گرم در لیتر کازیین هیدرولیز شده برای رشد و پرآوری شاخساره ها مناسب می باشد. با انجام بازکشت های ماهانه تعداد زیادی شاخساره درون شیشه ای حاصل شد. قطعات برگی از قسمت پشتی روی سه محیط کشت ap ، ms وdkw حاوی سه غلظت tdz (9،12 و6 میلی گرم در لیتر) در ترکیب با 1/0 میلی گرم در لیتر naa کشت گردیدند. در همه تیمارها کالوس زایی مشاهده شد. محیط کشت ap, ms بالاترین کالوس زایی را داشتند و اختلاف معنی داری با dkw نشان دادند. در آزمایش دیگر جهت تعیین بهترین ترکیب هورمونی از محیط کشت ap حاوی چهار غلظت tdz (3، 6، 9، 12میلی گرم در لیتر) و دو غلظت iba (1/0 میلی گرم در لیتر) استفاده شد. در همه تیمارها کالوس زایی اتفاق افتاد و شاخه زایی فقط در محیط کشت ap دارای 12 میلی گرم در لیتر tdz و 1/0 میلی گرم در لیتر iba مشاهده گردید. در آزمایش آخر علاوه بر بررسی بهترین محیط کشت و مناسبترین سطوح هورمونی اثر نور قرمز نیز مورد بررسی قرار گرفت. به این منظور از دو محیط کشتms و wpm حاوی دو غلظت (1/0 و 0 ) میلی گرم در لیترiba در ترکیب با 12 میلی گرم در لیتر tdz و دو طیف نوری (سفید و قرمز) استفاده شد و مشخص گردید که در هر دو محیط کشت با 1 میلی گرم در لیتر iba شاخه زایی اتفاق می افتد. تعداد گیاه باززایی شده از اثر متقابل محیط کشت و طیف نوری و نیز مقدار 1 میلی گرم در لیتر متاثر شد. بنابراین استفاده از محیط کشت msدر شرایط نور قرمز و محیط کشت wpm در شرایط نور سفید و هر دو در حضور 1میلی گرم در لیتر iba و 12 میلی گرم در لیتر tdzبرای باززایی از قطعات برگی بهترین نتیجه را دادند.

در این تحقیق استعداد ریشه زایی چند هیبرید بین گونه ای جنس پرونوس مورد ارزیابی قرار گرفت. این دورگه ها حاصل تلاقی های انجام شده در مرکز تحقیقات باغبانی سهند وابسته به مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی آذربایجان شرقی در سال 1378 می باشند. نژادگان های برتر شامل hs519 (گوجه × زردآلو)، hs725 (بادام× گوجه)، hs405 (زردآلو × آلو)، hs409 (زردآلو× آلو)،hs102 (هلو × بادام) و gf677 (هلو × بادام ( بودند. gf677، با 51% درصد ریشه زایی و hs409، با11% ریشه زایی، بالاترین ریشه زایی را داشتند؛ و ژنوتیپ های دیگر علیرغم کالوس زایی، ریشه زایی نداشتند. از لحاظ وجود استعداد ریشه زایی در این ژنوتیپ ها باید گفت که ژنوتیپ های مورد بررسی نیازمند طول دوره بالاتری برای ریشه زایی بوده و بدنبال آن نیازمند حفظ شرایط مطلوب محیطی تا پایان دوره می باشند. از میان صفات مورد بررسی محتوای فنول کل، آنزیم پلی فنول اکسیداز و کربوهیدرات محلول و کربوهیدرات کل و نسبت c/n، ازت ساقه و ازت برگ، آهن برگ و منگنز برگ هماهنگی مثبتی را با قدرت ریشه زایی ژنوتیپ ها نشان دادند. ولی آنزیم پلی فنول اکسیداز ساقه، آنزیم پراکسیداز برگ و ساقه، آهن ساقه، منگنز برگ، پتاسیم برگ و ساقه و میزان عنصر فسفر رابطه مشخصی با ریشه زایی نداشتند.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.