در حوزه تعلیم و تربیت، بحث از روشهای تربیتی، جایگاه ویژه ای دارد، زیرا روش ها، ضامن تحقق آرمان ها و اهداف تربیتی هستند و مربی می تواند با شناخت و انتخاب صحیح و کاربرد درست آن ها، متربی را از وضعیت موجود به وضعیت مطلوب برساند و بر اساس برنامه های مورد نظر، وی را تربیت نماید. در غیر این صورت، اهداف و برنامه های تربیتی، هر چند بسیار عالی و مترقی باشند، ناکام خواهد شد. در این میان، آنچه تاکنون مورد بحث واقع شده است، روش های مثبت و ایجابی بوده است و از نبایدها و روش های ناصواب کمتر سخن گفته شده است. این پایان نامه، از روش های ناصواب و نبایدهای تربیتی، به ویژه از منظر دین، بحث می کند و از آسیبهای و پیامدهای ناگوار آن ها، خصوصا تاثیر آن ها در شکل گیری خود پنداره منفی در متربی سخن می گوید. و در نهایت به انگیزه ها و علل روی آوردن مربیان به سوی این گونه روش ها اشاره می نماید.