رساله حاضر پژوهشی در مورد نثر عماد اصفهانی، نویسنده و شاعر نامدار قرن ششم هجری است. وی آثار فراوانی در نثر فنی دارد که می توان آن ها را در قالب دو نوع ادبی و تاریخی تقسیم و بررسی کرد. شیوه ای که وی در نثر به کار گرفته، همان شیوه اهل زمان خود یعنی سبک تصنّع و تکلّف است. نثر ادبی وی در مقایسه با نثر تاریخی از تکلّف کمتری برخوردار بوده، به همین دلیل سهل تر و مطبوع تر است. عماد در جهت تزیین موسیقایی کلام خود بسیار کوشیده است و در این مسیر بیشترین عناصری که به کار می گیرد، سجع، جناس و تکرار است. وی از صنایع بیانی نیز در جهت زیباسازی نثر خود سود برده است که از مهم ترین این عناصر می توان به تشبیه، استعاره، مجاز و کنایه اشاره کرد. اما به طور کلی در نثر عماد، تمامی این صنایع در راه آفرینش سجع و جناس به کار گرفته می شود که وی در این راه گاه معانی و مفاهیم یکسان را در قالب صنایع متفاوت تکرار می کند و می باشد.