هدف ازانجام این پروژه تهیه آلیاژهای پلی کربنات و پلی وینیل کلراید و بررسی اختلاط پذیری و خواص سیستم مزبور است . تهیه آلیاژهای دوجزئی تنها به روش حلالی میسر است که بررسی این آلیاژهای دوجزئی ازطریق تعیین دمای انتقال شیشه ای آنها، نشانگر اختلاط ناپذیر بودن سیستم مذکور است . برای تهیه آلیاژها به روش اختلاط مذابها اجبارا باید از جزء سومی که دراین پروژه ترپلیمر abs و لاستیک نیتریل (nbr) می باشد، استفاده کرد، زیرا بخاطر تخریب پی.وی.سی نمی توان از دماهای حدود 200 درجه سانتی گراد بالاتر رااستفاده کرد که این دماها برای فرایند نمودن پلی کربنات پائین می باشد. بااختلاط اولیه پلی کربنات با abs یا nbr مخلوطهای دو جزئی بدست می آیند که این مخلوطها را می توان درمحدوده دمایی 185 تا 205 درجه سانتی گراد باپی.وی سی مخلوط کرد. استفاده ازاین جزء سوم همچنین سبب افزایش سازگاری سیستم می شود. روش دیگری که برای افزایش سازگاری سیستم استفاده شده است ، روش اعمال برشهای شدید می باشد که این تکنیک نیز تاثیر مثبت دارد. پس از انجام آزمایشات مختلفی مانند تستهای کشش ، مقاومت ضربه ای نقطه نرمی، تعیین tg و تعیین خواص رئولوژیکی سیستمهای آلیاژ سه جزئی مشخص شد که آلیاژهای سه جزئی نیز اختلاط ناپذیر هستند ولی سازگاری نسبتا خوبی دارند و همچنین مشخص شد که استفاده از abs بعنوان جزء سوم مناسب است . پایداری ابعادی حرارتی آلیاژها نسبت به پی وی سی بهبود قابل توجهی می یابد و مقاومت ضربه ای نیز در مواردی نسبت به مقاومت ضربه ای پی وی سی افزایش می یابد. برای ادامه کار استفاده از پلی کربناتهای باوزن مولکولی پائین، می تواند تاثیر بسزایی درخواص داشته باشد. و همچنین استفاده ازالاستومرهای اصلاح شده خاص بعنوان جزء سوم نیز توصیه می شود . بهبود راندمان اختلاط از طریق پودر کردن آلیاژهای دوجزئی و استفاده از اکستر و دردوپیچه نیز می تواند خواص را بهبود دهد و سنتز پلی کربناتهای خاص که باپلی وینیل کلراید اختلاط پذیر هستند نیز می تواند مورد بررسی قرار گیرد.