استفاده از آمیخته های پلیمری می تواند سبب اصلاح خواص فیزیکی، رنگ پذیری، جذب رطوبت، استحکام و یکنواختی الیاف مصنوعی و ایجاد ویژگیهای جدید در آنها شود در این پژوهش نخ یکسره ظریف از آمیخته دوتایی بر پایه پلی پروپیلن (بعنوان جزء اصلی) و پلیمرهای پلی آمید 6 و دو نوع پلیمر بلور مایع (بعنوان جزء فرعی) ذوب ریسی شده و تأثیر افزودنیهای پلیمری بر قابلیت ذوب ریسی خصوصیات فیزیکی، رنگ پذیری و قابلیت تکسچره شدن آن مورد آزمایش قرار گرفته و با یکدیگر و نخ یکسره تهیه شده از پلی پروپیلن خالص مورد مقایسه قرار گرفت. مشخص شد که تأثیر ماده افزودنی بر خواص نخ یکسره حاصل نه تنها ناشی از حضور جزء افزدونی و مقدار آن، بلکه بواسطه تأثیر متقابل میان دو جزء بر خواص آمیخته نی می باشد. نزدیک بودن شرایط ریسندگی مذاب دو جزء وجود شرایط مناسب برای تشکیل فیبریل و نیز شرایط کشش و تکسچره کردن، در تغییر خواص نخ تولیدی بویژه از نظر رنگ پذیری و تکسچره شدن بسیار موثر می باشند. در هر حال مقدار بهینه ای از پلیمر افزودنی وجود دارد که در آن بهترین تأثیر را بر خواص نخ نوریس خواهد گذاشت، این مقدار بحرانی تابع عوامل گوناگونی از جمله، ویژگیهای دو جزء پلیمری، شرایط ریسندگی مذاب، ظرافت نخ و شرایط عملیات بعدی (کشش و تکسچره کردن) می باشد.

در میان روشهای پیوندزنی منسوجات بی بافت روش پیوند زنی حرارتی از اهمیت قابل ملاحظه ای برخوردار است زیرا در این روش تنوع پذیری محصولات بسیار زیاد است فرایند دوستدار محیط زیست می باشد. در مقایسه با روشهای دیگر پیوندزنی میزان مصرف انرژی کمتر ولی سرعت تولید و راندمان بالاتر است. بطور کلی از الیاف ترموپلاستیک در پیوندزنی حرارتی استفاده می شود که در این بین الیاف پلی پروپیلن بدلیل مزایایی که دارند بیشترین مصرف را به خود اختصاص داده اند که از مزیتهای این الیاف در مقایسه با الیاف دیگر می توان به جرم مخصوص کم دمای انتقال شیشه ای و نقطه ذوب پایین پایداری در مقابل مواد شیمیایی و غیره اشاره کرد در سالهای اخیر استفاده از الیاف دو جزیی در پیوند زنی حرارتی روند رو به رشدی داشته است در این تحقیق خواص پیوندزنی حرارتی الیاف مخلوط پلی پروپیلن و پلی اتیلن بررسی شده است. برای بررسی اثر پلی اتیلن در پیوند زنی از دو نوع پلی اتیلن جهت مخلوط کردن با پلی پروپیلن و تهیه الیاف مخلوط استفاده شد. یکی پلی اتیلن سبک خطی و دیگری پلی اتیلن سنگین درصدهای مختلفی از پلی اتیلن به پلی پروپیلن افزوده شد. در نمونه های خالص مشاهده شد که با افزایش درصد پلی اتیلن بدلیل جدایی فازی و امتزاج ناپذیر بودن این دو پلیمر، استحکام کاهش یافته و همچنین بدلیل ایجاد حفره در ساختار، الیاف تا یک حدی کشش را تحمل کرده و سپس پاره می شوند که سبب کاهش ازدیاد طول الیاف می شود با افزایش درصد پلی اتیلن سنگین ضریب شکست مضاعف الیاف کاهش یافت که نشان دهنده کاهش آرایش یافتگی است که این امر سبب می شود الیاف راحت تر تحت اعمال حرارت ذوب شوند و پیوندزنی بهبود یابد که در نمونه شامل 7 درصد پلی اتیلن سنگین که از آرایش یافتگی کمتری برخوردار بوده، این امر محسوس تر است بطور کلی با افزایش دمای پیوند زنی استحکام پیوند بدلیل تحرک زنجیرهای پلیمری افزایش می یابد ولی استحکام الیاف بدلیل تخریب حرارتی پلیمر کاهش می یابد. همچنین در ترکیب درصدهای بالاتر پلی اتیلن سنگین استحکام پیوندها بهبود پیدا کرد پلی اتیلن در ساختار پلی پروپیلن عیوبی به وجود می آورد که این نقص در ساختار الیاف مخلوط باعث می شود که زنجیرهای پلیمری راحت تر و بهتر درهم فرورفته و در پی آن قابلیت پیوند زنی نیز افزایش می یابد.

در این پروژه خواص حرارتی و شعله پذیری الیاف pp حاوی نانوفـیلر خاک رس مورد بررسی قرار گرفته است. مخلـوط pp و نانـوذرات خاک رس با اختـلاط پلیـمر با غلـظـت های مخـتـلـف از خــاک رس اصـلاح-شده(cloisite 20a) و pp مالیه شده(mf: 6.2) تهیه شدند. مخلوط تهیه شده به کمک یک اکسترودر تک پیچه ریسندگی شد. خواص مکانیکی و ویژگی های حرارتی الیاف تهیه شده با استفاده از تکنیک های ترمال گراویمتری(tga)، کالریمتری تفاضلی روبشی(dsc) و شاخص محدودکننده اکسیژن مورد بررسی قرار گرفتند.به طور کلی معلوم گردید که حضور نانوذرات خاک رس اصلاح شده استحکام الیافpp و دمای تخریب حرارتی- اکسایشی آن را کمی افزایش می دهد، اما موجب افزایش مدول لیف می شود. منحنی های tga و dtga الیاف نـشان دادند که سرعـت خروج مواد فرّار در مـحدوده c? 520- 25، به طور قابل توجهی با افزایش مقدار نانوفیلر در لیف کاهش می یابد. بر اساس نتایج حاصل شده از تست loi، تفاوت ناچیزی در رفتار شعله پذیری الیاف حاوی مقادیر متفاوت از نانوفیلر نسبت به لیف pp فاقد نانوفیلر مشاهده گردید.

هدف از انجام این پروژه بکارگیری ضایعات نایلون بعنوان مواد اولیه است بتوان بااستفاده از پیوند زدن)graft(روی آن، پلیمر جدیدی تهیه کرد یا از محصول پیوند، مواد دیگری مثل چسب یا آهار که درصنعت نساجی مصرف زیاد دارد تهیه نمود.یکی از روشهای اصلاح شیمیایی)modification(الیاف ، پیوند زدن پلیمر)graft copolymerization(باروش پلیمریزاسیون یک مونومر روی بدنه آن پلیمر یالیف می باشد.پیوند زدن به دوروش انجام می پذیرد-1 : روش فیزیکی - درای روش شروع کننده پلیمریزاسیون پیوندی تشعشع می باشد-2. روش شیمیایی - دراین روش از شروع کننده های شیمیایی استفاده می گردد.دراین پروژه پیوند پلیمری روی پودر تهیه شده از نایلون 6بااستفاده از روش شیمیایی و به کمک شروع کننده سر یک آمونیوم نیترات در محیط اسیدی انجام گرفته است .مونومرهایی که جهت عمل پیوند زدن روی نایلون انتخاب گردیده اند.مونومرهای وینیلی شامل اکریلونیتریل، اکریلیک اسید و متیل اکرملیت است .پس از متورم ساختن پلیمر با مونومر مصرفی عمل پیوند زدن در شرایط متفاوت دردستگاه لینی تست انجام پذیرفته است و محصول نهایی پس از عمل جداسازی موردبررسی قرار گرفته است .عمل پیوند زدن روی نایلون باهرسه مونومر مصرف شده دراین پروژه رضایت بخش بوده و امکان تهیه چسب نیز وجود داشت .قابلیت دوباره تکرار هر کدام از پیوندهای پلیمری (کوپلیمریزاسیون گرافت) چندین بار مورد آزمایش قرار گرفته و بدنبال آن بهترین شرایط جهت پیون زدن روی پودر نایلون با مونومرهای مصرفی بدست آورده شده است .از نتایج این تحقیق برای اولین بار محلولی از اکریلیک اسید درآب باغلظت مناسب تهیه و بعن یک حلال جدید برای نایلون بکارگرفته شد و بااستفاده ازاین حلال، شناسائی و تشخیص نایلونهای 6 و 66 از یکدیگر پیشنهاد شد که تاکنون این موضوع درجای دیگر اشاره و گزارش نشده است .

درپروژه حاضر عمل پیوندزدن منومرهای ونیلی (اکریلونیتریل) برروی زنجیر پلی ونیل الکل مورد بررسی قرار گرفته است .پلی ونیل الکل درصنعت مصارف زیادی بعنوان غلظ دهنده و چسب و ساخت الیاف دارد.هدف از انجام پروژه حاضر ایجاد اصلاحات شیمی برروی پلی ونیل الکل از طریق عمل پیوند زدن و تبدیل آن به محصولی جدید جهت استفاده در صنعت نساجی بوده است .این اصلاحات برروی مواد پلیمری به دوروش صور می گیرد.روش فیزیکی : که اصلاحات ازطریق واسطه های فیزیکی نظیر تشعشع و غیره صورت می گیرد.روش شیمیایی : که اصلاحات ازطریق انجام واکنشهای شیمیایی انجام می شود.درپروژه حاضر روش اصلاح شیمیایی مورد استفاده قرار گرفته است و باپیوند زدن منومرها اکریلونیتریل برروی زنجیر پلی ونیل الکل بااستفاده از شروع کننده سریک آمونیوم نیترات سعی در تغییر خصوصیات شیمیایی و فیزیکی پلی ونیل الکل بعمل آمده است که باتوجه به میزان انجام واکنش پلیمریزاسیون می توان نتایج را تاحدی موفقیت آمیز دانست .