چکیده بر اساس یافته های گاردنر (2009)، هوش چیزی فراتر از یک موجودیت واحد است: و از مجموعه ای از هوش های متفاوت از جمله: زبانی، منطقی- ریاضی، موسیقی، بدنی- حرکتی، فضایی، درون فردی، و میان فردی تشکیل شده است. همه ی افراد سهم برابری از این هوش ها ندارند، بلکه سهم هر فرد با دیگری متفاوت است. هدف از این پژوهش کشف نوع دیگری از انواع هوش به نام "هوش ترجمه ی ادبی" و ارتباط آن با توانایی ترجمه ی ادبی است. به این منظور، پرسشنامه ای چهار گزینه ایی با 25 سوال طراحی شد. هدف این پرسشنامه سنجش هوش ادبی مترجم بود. این پرسشنامه در میان 120 دانشجوی رشته ی مترجمی زبان انگلیسی در 3 دانشگاه در ایران توزیع شد. بر اساس پاسخ های دریافت شده تجزیه ی فاکتورها صورت گرفت و پس از تجزیه ی عناصر کلیدی، 9 فاکتور معرفی شدند که ارزش آنها بالاتر از 1.0 بود. بخش دیگری از داده های این پژوهش ترجمه ی متن ادبی بود که این دانشجویان از انگلیسی به فارسی بگرداندند که با بهره گیری از سیستم ناتی (naati) نمره گذاری شد. سپس، از محاسبه ی ضریب همبستگی نمرات ترجمه با نمرات حاصله از پرسشنامه ها عدد 615% بدست آمد. نتایج این بررسی نشان داد که پاسخ های دانشجویان به پرسشنامه ی هوش ترجمه ی ادبی همبستگی بالایی با نمره ی حاصل از آزمون ترجمه داشته است. و بنابراین بنظر می رسد فرض وجود چنین هوشی در مغز انسان قابل اثبات است. این نتایج حاکی از آن است که هوش ترجمه ی ادبی شکلی از هوش در ذهن انسان است و می تواند شاخصی از توانایی ترجمه ی ادبی باشد.

طبق مطالعات مختلف، مرفین دارای اثرات تعدیل کننده ایمنی می باشد. اما مکانیسم های دقیق این اثرات در cns تا حد زیادی ناشناخته است. در این مطالعه، پتانسیل بالقوه پیش تیمار مرفین در التهاب عصبی القاء شده با لیپوپلی ساکارید (lps) بررسی شد. بدین منظور، اثر سه دوز مرفین )10 و 7و 4 mg/kg) روی بیان سیتوکین های پیش التهابی tnf?,il-i? و ‍‍cox-2 در هیپوکمپ rat، همچنین احتمال درگیری رسپتورهای اوپیوییدی mor و (toll like receptor-4) tlr4 در رت های نر ویستار بررسی شد. حیوانات 4 ساعت بعد از دریافت (1 mg/kg ip) lps کشته شدند و هیپوکمپ آنها سریعا برداشته و در فریزر 80- درجه تا زمان استخراج پروتیین برای آنالیز های وسترن بلات نگهداری شدند. در گروه های درمان، مرفین (10 , 7 , 4 mg/kg) 30 دقیقه قبل از lps به صورت ip دریافت شد. در گروه دیگر نالوکسان (4 mg/kg) ، 5 دقیقه قبل از مرفین و 2 ساعت بعد از دوز اول و در گروه آخر lps-rs (یک آنتاگونیست tlr-4)، 5 دقیقه قبل از مرفین تزریق شد تا نحوه مداخله رسپتورهای اوپیوییدی بررسی شود. در مرحله بعد، میزان بیان سیتوکین های پیش التهابی (il-ib tnf?) و آنزیم سیکلواکسیژناز-(cox-2)2 توسط وسترن بلات بررسی شد. نتایج این مطالعه نشان داد مرفین 10, 7, 4 mg/kg بیان سیتوکین پیش التهابی tnf? را کاهش داد. این رفتار توسط نالوکسان معکوس شد. با این همه مرفین 10, 7, 4 mg/kg بیان آنزیم cox-2 را افزایش داد با این تفاوت که این رفتار توسط نالوکسان معکوس نشد. مهار اثر ضد التهابی مرفین توسط نالوکسان نشان می دهد گیرنده های اوپیوییدی در این اثر نقش دارند. با این وجود از آنجا که tlr4 نیز به عنوان رسپتور اوپیوییدی شناخته شده و توسط نالوکسان آناگونیزه می شود، اما آنتاگونیزه کردن tlr4 توسط آنتاگونیست اختصاصی نتوانست جلو اثرات مرفین را بگیرد به نظر می رسد اثر ضد التهابی مرفین بدون دخالت این گیرنده انجام می پذیرد.