هدف از انجام این پژوهش، بررسی اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر کاهش سهل انگاری و افزایش مسئولیت پذیری در دانشجویان دختر مقطع کارشناسی دانشگاه علامه بوده است. با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای دانشکده های حقوق و علوم اجتماعی انتخاب شدند و سپس از بین دانشجویان مقطع کارشناسی این دو دانشکده با استفاده از نمونه گیری در دسترس(داوطلبانه) 100نفر که در فاصله سنی 19 تا 24 سال بودند انتخاب شدند. پرسشنامه های سهل انگاری و مسئولیت پذیری در مورد این 100 دانشجوی دختر مقطع کارشناسی اجرا شدند. در نهایت تعداد 24 نفر از دانشجویانی که بالاترین نمره را از پرسشنامه سهل انگاری و پائین ترین نمره را از پرسشنامه مسئولیت پذیری کسب کرده بودند به طور تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل که تعداد هر گروه 12 نفر بود جایگزین شدند(لازم به ذکر است که از بین 24 نفر انتخاب شده 6 نفر متأهل بودند که به صورت تصادفی 3نفر در گروه آزمایش و 3نفر در گروه گواه جای گرفتند). این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی " پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل" بود. برای اندازه گیری مسئولیت پذیری و سهل انگاری اعضای نمونه از پرسشنامه های سهل انگاری تاکمن(1995) و مسئولیت پذیری کردلو (1389) استفاده شد. پس از اجرای پرسشنامه ها روی هر دو گروه کنترل و آزمایش، اعضای گروه آزمایش به مدت 8جلسه و هر جلسه به مدت یک و نیم ساعت در جلسات واقعیت درمانی شرکت کردند، هیچیک از اعضای گروه کنترل در جلسات واقعیت درمانی شرکت نداشتند. پس از اتمام دوره واقعیت درمانی، پرسشنامه ها مجدداً در مورد هر دو گروه اجرا شد. برای تجزیه و تحلیل داده های حاصل از اجرای پیش آزمون و پس آزمون از روشهای آمار توصیفی (نمایش اطلاعات جمعیت شناختی نمونه) و روشهای آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس با رعایت مفروضه ها) استفاده شد. نتایج پژوهش حاضر حاکی از آن است که فرضیه پژوهشگر تایید شده است و واقعیت درمانی، سهل انگاری را در دانشجویان کاهش و مسئولیت پذیری را در آنان افزایش می دهد.