بیوفیلتراسیون یکی از روش های بیولوژیکی تصفیه هوای آلوده به ترکیبات آلی فرار است. در این پژوهش حذف اتانول به عنوان یک ترکیب آلی آب دوست از جریان هوا مورد مطالعه قرار گرفت. یک سوپرجاذب به منظور حفظ رطوبت بستر برای زمان های طولانی استفاده شد. دو بیوفیلتر یکی با بستر پرلیت و دیگری مخلوطی از پرلیت و سوپرجاذب با یکدیگر مقایسه شد. نتایج آزمایشگاهی بیان گر برتری محسوس بیوفیلتر حاوی مخلوط سوپرجاذب و پرلیت نسبت به پرلیت به تنهایی بود. شدت جریان هوای ورودی 500 و غلظت اتانول در آن 1 بود. دو بیوفیلتر تحت شرایط آب دهی منظم قادر به حذف بیش از90% از اتانول ورودی بودند. پس از قطع آب دهی بیوفیلتر حاوی مخلوط پرلیت و سوپرجاذب به مدت 4 هفته عملکرد مطلوب خود را حفظ کرد (دو هفته بیشتر از بیوفیلتر فاقد سوپرجاذب آب). در این پژوهش همچنین مدلی برای توصیف فرآیند ارائه شد. در این مدل سازی فرض شد سیستم بیوفیلتراسیون از دو فاز گاز و جامد تشکیل شده و میکروارگانیسم ها در تمام فاز جامد به صورت یکنواخت پراکنده شده اند. معادلات حاکم بر فرایند نوشته شده و با روش عددی حل شدند. برای تأیید نتایج مدل از داده های آزمایشگاهی استفاده شد. مقایسه نتایج مدل و داده های تجربی مطابقت خوب آن دو را نشان داد.