یک سری از پلیمر های زیست تخریب پذیر به همراه نانو کاپوزیت هایی حاوی 1 و 5 درصد نانوذره ی سیلیکا از دی کربوکسیلیک اسید ها و اتیلن گلیکول و طی روش استری شدن و تراکم ساخته شدند. نمونه های ساخته شده توسط روش های 1hnmr, ftir، ویسکوزیته، dsc وsem تعیین ساختار شدند. بررسی رفتار سینتیک تبلور ناهم دمای نمونه ها به وسیله ی تکنیک کالریمتری روبشی تفاضلی انجام گرفت. از مدل های آورامی، اوزاوا و معادله ی ترکیبی آورامی-اوزاوا برای توصیف فرایند تبلور ناهم دما و همچنین تعیین پارامتر های تبلور مربوط به اضافه شدن نانوذره به پلیمر خالص استفاده شد. طبق نتایج به دست آمده مشخص شد که اضافه کردن نانوذرات سیلیکا باعث تسریع در فرایند تبلور و هسته زایی می شود که این امر به دلیل فعالیت ناهمگنی نانو ذره ی سیلیکا در پلیمر می باشد. مطابق با آنالیز صورت گرفته، مدل اوزاوا برای توصیف فرایند سینتیک تبلور چنین سیستم هایی ضعیف عمل می کند، در حالی که معادله ی ترکیبی آورامی - اوزاوا در توصیف این سیستم موفق عمل کرده است. فرایند زیست تخریب پذیری پلی استرها و نانوکامپوزیت های مربوطه با مشاهده ی کاهش وزن نمونه ها و ویسکوزیته ی ذاتی و مشاهده ی مورفولوژی سطح نمونه ها با تصاویر sem نسبت به زمان در دمای ℃ 37 در دو محیط بافری (7/2 = ph ) و قلیایی (12/0= ph) انجام گرفت. بر این اساس مشخص شد که زیست تخریب پذیری نانو کامپوزیت ها در شرایط قلیایی سریع تر از پلیمر خالص بوده که این امر مربوط به تبلور پایین نانوکامپوزیت ها نسبت به پلیمر خالص می باشد.