تلاشها و پیشرفتهای مهم در بیوتکنولوژی، تولید ماکرومولکولهایی نظیر پلی پپتیدها، پروتئینها و پلی ساکاریدها را آسان کرده است. در میان استراتژیهای دارورسانی برای افزایش زیست دسترسی داروها، استفاده از نانو حاملهای پلیمری موفقیت مهمی را نشان داده است. در میان پلیمرهای زیست تجزیه پذیر، چیتوسان (cs) به علت ویژگیهایش به عنوان عامل مخاطی و ترویج کننده جذب در سال های اخیر توجه زیادی را به خود جلب کرده است. ویژگیهای مورد توجه این سیستمها، قابلیت آنها برای بهبود ویژگیهای جذب مولکولهای با نفوذپذیری پایین است. اگرچه نانوذرات چیتوسان توان ترکیب موثر با داروهای هیدروفیلیک را بهبود بخشیده اند، این سیستمها معمولا محدودیتهایی را برای ترکیب داروهای هیدروفوبیک و مخصوصا با قابلیت انحلال پایین در آب عرضه می کنند. از طرف دیگر، سیکلودکسترینها (cd) الیگوساکاریدهای حلقوی با یک حفره ی مرکزی چربی دوست و یک سطح خارجی آبدوست هستند و به عنوان عاملهای تشکیل کمپلکس برای مولکولهای با انحلال پذیری پایین شناخته شده اند. عملا مشتقات cd مانند هیدروکسی پروپیل بتا سیکلودکسترین برای تهیه دارو به cdهای طبیعی ترجیح داده می شوند چون آنها انحلال پذیری بیشتری در آب و پروفایل زیست سازگاری بهتری دارند. در این پروژه نانوذرات چیتوسان (cs) شامل هیدروکسی پروپیل بتا سیکلودکسترین، به وسیله ی ایجاد اتصال عرضی چیتوسان با سدیم تری پلی فسفات (tpp) در حضور سیکلودکسترین تهیه شدند. انسولین به عنوان مدل دارویی برای تشکیل کمپلکس با هیدروکسی پروپیل بتا سیکلودکسترین انتخاب شد و در نانو حامل چیتوسان به دام انداخته شد. خصوصیت نانوذرات، توانایی نانوذرات برای ترکیب و تحویل داروی کمپلکس شده، انحلال پذیری و رهایش دارو بررسی شد و ثابت پایداری در دماهای مختلف (c°?? و ?? ،??) برای به دست آوردن پارامترهای تومودینامیکی انرژی آزاد، آنتالپی و آنتروپی تعیین شد.