توانایی حفظ تعادل با افزایش سن بطور گسترده کاهش می یابد؛ تمرین، در ممانعت از کاهش فعالیت جسمانی و عوارض ناشی از افتادن و بهبود توانایی تعادل افراد مهم است و آب بعنوان یک حمایت کننده و محیطی کم خطر،می تواند ترس از افتادن و آسیب حین تمرین را کاهش دهد. هدف از تحقیق حاضر مقایسه تاثیر تمرین در آب و خشکی بر تعادل سالمندان بود. 20 آزمودنی دارای شرایط شرکت در تحقیق و میانگین سنی4± 15/59 سال به دو گروه تمرین در آب (10n=) و خشکی (10n=) طبقه بندی شدند. تمرینات دو گروه مشابه و دوره تمرین شامل 8 هفته ، دو جلسه در هفته (16 جلسه) و هر جلسه تمرین شامل سه مرحله گرم کردن، تمرینات اصلی، سرد کردن بود. نمره تعادل قبل و بعد از دوره تمرین بوسیله دستگاه تعادل سنج بایودکس و تست fall risk جهت تعیین خطر افتادن و تعادل سالمندان در سطح 8 به مدت 20 ثانیه، ثبت گردید. به منظور تعیین تفاوت بین داده ها از روش آماری t-test استفاده شد.نتایج نشان داد، تفاوت بین نمره تعادل سالمندان قبل و بعد از دوره تمرین، در هر دو گروه معنادار بود (05/0>p)، اما بین دو گروه تمرین تفاوت معنادار وجود ندارد (05/0<p). بنابراین تمرین در آب و خشکی می تواند تعادل سالمندان را بهبود داده و خطر سقوط آنها را کاهش دهد. از سوی دیگر عدم تفاوت معنادار بین نمره تعادل دو گروه بعد از تمرین، حاکی از تاثیر یکسان هر دو نوع تمرین بر بهبود تعادل سالمندان است.

چکیده تاثیر تمرینات هوازی بر وضعیت آهن و شاخص های هماتولوژیکی بیماران بتا تالاسمی مینور تحقیق حاضر با هدف تعیین تاثیر 8 هفته تمرین هوازی بر وضعیت آهن و شاخص های هماتولوژیکی دختران غیر ورزشکار مبتلا به بتا تالاسمی مینور انجام شد. جامعه آماری تحقیق، بیماران بتا تالاسمی مینور شهر اسلام آباد غرب بود که تعداد 8 نفر به عنوان نمونه تجربی با میانگین وزن (36/7 ±25/48 ) کیلوگرم، میانگین قد(32/8 ±59/1) متر ومیانگین سن ( 19/3± 7/20 ) سال و همچنین 8 نفر هم به عنوان نمونه کنترل با میانگین وزن ( 73/5 ± 66/50) کیلوگرم ، میانگین قد (95/4 ± 58/1) متر ومیانگین سن ( 07/2 ±5/20) سال ، انتخاب شدند.گروه تجربی دریک برنامه ? هفته تمرین هوازی با شدت ?? تا ?? درصد ضربان قلب ذخیره که ? جلسه در هفته و هر جلسه به مدت ??-?? دقیقه انجام می شد، شرکت کردند. گروه کنترل در این مدت در هیچ برنامه تمرینی شرکت نکردند. ?? ساعت قبل از شروع برنامه تمرینی از آزمودنی ها نمونه های خونی گرفته شد. ?? ساعت پس از اتمام آخرین جلسه برنامه تمرین هوازی از همه آزمودنی ها خونگیری مجدد انجام گرفت تا تغییرات متغیر ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد.در پایان با استفاده ا زآزمون اسمیرنف –کلوموگروف نرمال بودن داده ها مورد بررسی قرار گرفت. برای مقایسه متغیر ها از مرحله پیش آزمون تا پس آزمون در هر یک از گروههای کنترل و تجربی از آزمون t-student وابسته و برای مقایسه تغییرات متغیرها در بین دو گروه کنترل و تجربی از t-student مستقل استفاده شد . برای تعیین رابطه بین تغییرات ظرفیت جذب آهن سرم(tibc) وتغییرات آهن از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد.یافته ها نشان می دهد بعد از برنامه تمرین هوازی ، کاهش معنی داری در شاخص فریتین و افزایش معنی داری در ظرفیت جذب آهن خون(tibc) دختران مبتلا به بتا تالاسمی مینور دیده شد (05/0p<). در دیگر شاخص های هماتولوژیکی ، تغییر معنی داری مشاهده نشد (05/0<p) . واژه های کلیدی: تمرین هوازی ،بتا تالاسمی مینور،وضعیت آهن ،شاخص های هماتولوژیکی

گرم کردن یکی از مهمترین بخش های فعالیت های جسمانی است. با توجه به اهمیت و نقش آن امروزه مربیان، روش های مختلف گرم کردن را جهت بهبود بخشیدن به اجرا و عملکرد ورزشکاران خود انجام می دهند. ماساژ ورزشی نیز از دیر باز در جهان به عنوان یک روش مکمل در برنامه آماده سازی قبل از مسابقه با هدف بهبود بخشیدن به عملکرد مورد استفاده قرار می گیرد. تحقیق حاضر با هدف تعیین تأثیر ماساژ ورزشی قبل از اجرای اندام تحتانی بر دوی سرعت 30 متر و توان انفجاری مردان فوتبالیست دانشگاهی انجام شد. بدین منظور تعداد 23 فوتبالیست مرد منتخب تیم فوتبال دانشکده تربیت بدنی دانشگاه فردوسی مشهد با میانگین سنی (7/1±21/22) سال، وزن (3/7±17/66) کیلوگرم و قد (4/6 ±3/176) سانتیمتر، به طور داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت کردند. روش مطالعه در این تحقیق از نوع نیمه تجربی بود که پیش و پس از سه روش مداخله ]ماساژ، استراحت و placebo (اولتراسوند غیرفعال)[ اندازه گیری آزمون های دوی سرعت30 متر و توان انفجاری (پرش عمودی (سارجنت) و پرش طول ایستاده) انجام شد. در ابتدا آزمودنی ها پس از انجام یک گرم کردن استاندارد آزمون های دوی سرعت30 متر و توان انفجاری را در پیش آزمون انجام داده و سپس بلافاصله به مدت 10 دقیقه یکی از سه روش مداخله (ماساژ، استراحت، placebo) اعمال شد و مجددا در پس آزمون همان آزمون ها را تکرار کردند. در این تحقیق از طرح متقاطع متعادل شده استفاده گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها با توجه به توزیع طبیعی آنها، از آزمون تی- همبسته استفاده شد. نتایج نشان داد که 10 دقیقه ماساژ ورزشی اندام تحتانی پس از گرم کردن بر زمان دوی سرعت 30 متر و توان انفجاری (پرش عمودی و پرش طول ایستاده) مردان فوتبالیست دانشگاهی تاثیری نداشت (05/0p>). اما 10 دقیقه استراحت پس از گرم کردن باعث افت عملکرد مردان فوتبالیست در دوی سرعت30 متر و پرش طول ایستاده شد (05/0p<)، و بر پرش عمودی تاثیری نداشت (05/0p>). نتایج مداخله placebo نشان داد که 10 دقیقه استفاده از اولتراسوند غیرفعال پس از گرم کردن بر دوی سرعت 30 متر و توان انفجاری تاثیری نداشت (05/0p>). سرانجام، مقایسه نتایج تحقیق حاضر با تحقیقات گذشته و تفاوت های موجود در نتایج تحقیقات پیشین و همچنین تنوع در تکنیکهای و سبک های ماساژ، هنوز به طور قطع و یقین نمی توان در ارتباط با میزان تاثیر ماساژ قبل از اجرا بر عملکرد ورزشی قضاوت نمود و باید تحقیقات و پژوهشهای بیشتری در رابطه با نوع، میزان و زمان ماساژ انجام شود.

مهم ترین عملکرد کراتین حمایت از بازسازی atp و افزایش مقادیر فسفوکراتین عضله است. استفاده از مکمل کراتین بعد از المپیک 1992 بارسلونا عمومیت پیدا کرد. بطوری که مصرف آن در بین ورزشکاران در دو دهه اخیر جهت بهبود عملکرد و افزایش توده عضلانی شیوع زیادی پیدا کرده است. لذا با توجه به کمبود تحقیقات در رابطه با شیوه صحیح مصرف آن تحقیق حاضر قصد دارد تا تأثیر مصرف مکمل کراتین همراه با بارگیری و بدون بارگیری را بر قدرت و برخی از شاخص های آنتروپومتریک همراه با تمرینات قدرتی در طی 6 هفته بر ورزشکاران بدنساز مرد مشخص سازد. بدین منظور 27 نفر از بدنسازان مرد با میانگین سنی 22.26 سال ، قد 178.41 سانتی متر ، وزن 50 . 80 کیلو گرم به صورت تصادفی در یک طرح دوسوکور به دو گروه تجربی و یک گروه دارو نما گروه تقسیم شدند. گروه تجربی یک به عنوان گروه بارگیری (9 = n ) ، گروه تجربی دو به عنوان گروه بدون بارگیری (9 = n ) و گروه دارو نما (9 = n ) تقسیم شدند. از آزمودنی ها پیش آزمون و پس آزمون شامل قدرت عضلانی سینه ، جلوبازو و پا توسط 1rm با وزنه های آزاد و ترکیب بدنی (توده بدون چربی ، درصد چربی بدن) و اندازه قسمت های مختلف بدن گرفته شد. پروتکل تمرین برای هر 3 گروه یکسان بود که به مدت 6 هفته و هر هفته3 جلسه برنامه تمرین مقاومتی را انجام داده اند. گروه بارگیری روزانه 20 گرم کراتین را در 4 وعده 5 گرمی به مدت 6 روز و در ادامه روزی 10 گرم کراتین تا اتمام برنامه (دوره نگهداری) مصرف نمود و گروه بدون بارگیری روزانه 10 گرم کراتین و گروه دارونما همانند برنامه گروه دو عمل کرد، ولی بجای کراتین از نشاسته استفاده شد. برای مقایسه بین گروه ها از آزمون آماری anova و تست تعقیبی توکی در نرم افزار spss نسخه 16 استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که بارگیری مکمل کراتین بطور معنی داری می تواند باعث افزایش قدرت عضلانی در حرکات پرس سینه، جلو بازو و لیفت شود. بنابراین بطور کلی می توان نتیجه گیری کرد که شیوه مصرف مکمل کراتین همراه با بارگیری منجر به افزایش قدرت و بهبود توده عضلات بدون چربی نسبت به شیوه مصرف بدون بارگیری و یا دارو نما شود. با توجه به نتایج پژوهش حاضر به تأثیر مثبت مصرف مکمل کراتین بر تغییرات قدرت عضلانی ، وزن وحجم ، و ترکیب بدنی آزمودنی ها (که در منابع دیگر هم به آن اشاره شده است) به مربیان ، ورزشکاران و مسئولان تغذیه تیم های ورزشی پیشنهاد می شود این ماده را به رژیم غذایی اضافه نمایند و جهت تأثیر گذاری بیشتر ، طریقه مصرف آن به شیوه بارگیری باشد ، با این وجود هنوز هم سوالات زیادی در خصوص تأثیرات کراتین وجود دارد که جواب به آن ها می تواند کمک زیادی برای ورزشکاران سایر رشته ها باشد. از این رو امید است که محققین در تحقیقات آتی خود به این سولات پاسخ دهند.

چکیده مقدمه: بیش از هشتاد درصد مردم، حداقل برای یک بار کمردرد را در زندگی خود تجربه نموده اند که این دردها با گذشت زمان، به کمردرد مزمن تبدیل خواهد شد. از آنجا که اکثر این بیماران تمایل دارند تا برای درمان خود به روش های غیرتهاجمی و غیردارویی مثل ورزش، ماساژ، حرکت درمانی، رفلکسولوژی و مانند آن روی آورند و نیز با توجه به تبلیغات و استفاده های غیرعلمی از این روشها و همچنین بررسی مطالعات گذشته بعضی از محققان پیشین که به نظر می رسد هم حرکت درمانی روش مناسبی برای درمان کمردرد های مزمن است و هم علم رفلکسولوژی به عنوان یک روش از این موضوع حمایت می کند، ضروری به نظر می رسد که مقایسه ای بین هر دو روش یاد شده انجام گیرد تا مشخص شود کدام روش بر بهبودی و میزان کاهش کمردردهای مزمن، موثرتر می باشد. روش شناسی: این تحقیق، نیمه تجربی و کاربردی بر روی 36 مرد مبتلا به کمردرد مزمن با تشخیص پزشک می باشد. معیارهای ورود به تحقیق شامل افراد غیر ورزشکار با bmi (شاخص توده بدنی) بین 18 تا 25 و محدوده سنی 20 تا 50 سال بود که در 3 سال گذشته هیچ فعالیت ورزشی جدی یا قهرمانی نداشتند. آزمودنیها بطور تصادفی ساده به 3 گروه مساوی 12 نفری، شامل تجربی حرکت درمانی ، تجربی رفلکسولوژی و گروه شاهد، طبقه بندی شدند. روش اندازه گیری در این پژوهش بدین نحو بود که ابتدا میانگین شدت کمردرد بیماران از طریق تست vas اندازه گیری و به عنوان پیش آزمون ثبت شد. سپس به گروه تجربی حرکت درمانی 30 جلسه برنامه حرکت درمانی (به مدت 10 هفته و در هر هفته 3 جلسه 30 دقیقه ای) ارائه داده و بعد از آن، میانگین vas آنها اندازه گیری شد. گروه تجربی رفلکسولوژی را نیز بطور همزمان 30 جلسه تحت برنامه رفلکسولوژی کف پا (به مدت 10 هفته و در هر هفته 3 جلسه 30 دقیقه ای) قرار دادیم و سپس میانگین vas آنها را محاسبه نمودیم و به عنوان پس آزمون ثبت کردیم. برای انجام محاسبات داده های خام از نرم افزار spss نسخه 18 و جهت تفسیر داده ها و معنادار بودن فرضیه های تحقیق، از روش آزمون t وابسته (مقایسه درون گروهی) و p-value استفاده کردیم. همچنین برای مقایسه میانگین بین گروهها از روش one way-anova و آزمون تعقیبی lsd استفاده شده است. نتایج و یافته ها: برنامه منتخب حرکت درمانی بر میزان کاهش کمردردهای مزمن، به طور معناداری تاثیر داشت. برنامه منتخب رفلکسولوژی کف پا نیز بر میزان کاهش کمردردهای مزمن، به طور معناداری تاثیر داشت. (005/0 > p) اما بین تاثیر برنامه منتخب حرکت درمانی و رفلکسولوژی کف پا بر کاهش کمردردهای مزمن، تفاوت معنادار وجود نداشت (05/0 > p) که البته در مقایسه با گروه شاهد، گروه حرکت درمانی تاثیر بیشتری داشت. (005/0 > p) بحث و نتیجه گیری: هر دو روش حرکت درمانی و رفلکسولوژی کف پا با عث کاهش کمردردهای مزمن می شوند، اما در مقایسه با گروه شاهد، روش حرکت درمانی موثرتر است. به عبارت دیگر، درست است که رفلکسولوژی می تواند باعث کاهش کمردردهای مزمن شود اما از آنجا که حرکت درمانی جواب بهتری به تحقیق حاضر داده است، به نظر می رسد که این روش، روش مناسب تری جهت کاهش کمردردهای مزمن می باشد.

کمردرد یکی از شایع ترین دردهایی است که بیش از 80% مردم در طول زندگی خود حداقل یک بار آن را تجربه می کنند. علاوه بر درد که یکی از مشکلات عمده این گونه بیماران است، وضعیت سلامت کُلی این بیماران به گونه ای است که مشکلاتی از قبیل کاهش عملکرد فیزیکی بدن، ناتوانی های اجتماعی و شغلی و استرس های روانی و یا به عبارتی کاهش سطح کیفیت زندگی نیز گریبان گیر آنها خواهد شد. بنابراین تحقیق حاضر با هدف بررسی پروتکل های حرکت درمانی موجود و ترکیب آن با ماساژ و میزان تأثیر آن بر عملکرد جسمانی و کیفیت زندگی مردان مبتلا به کمردرد مزمن ناشی از فتق دیسک کمری انجام شد. مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی دو گروهی (گروه تجربی و کنترل) بوده که آزمودنی های هر گروه را 15 مرد مبتلا به کمردرد مزمن ناشی از فتق دیسک کمری در نواحی l4-l5 یا l5-s1 با میانگین سنی 98/4 ±61/41 سال تشکیل می دادند. گروه تجربی به مدت هشت هفته تحت پروتکل ترکیبی حرکت درمانی و ماساژ قرار گرفتند و گروه کنترل نیز در این مدت هیچگونه فعالیت خاصی نداشتند. جهت بررسی کیفیت زندگی بیماران از پرسشنامه sf-36 و برای ارزیابی عملکرد جسمانی آنها نیز از چند آزمون که با فعالیت های روزمره بیماران شبیه سازی شده بود استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های ویلکاکسون، uمن ویتنی، t همبسته و مستقل در سطح معنی داری p?0/05 استفاده گردید. نتایج پژوهش حاضر نشان داد پروتکل ترکیبی حرکت درمانی و ماساژ، بهبود کیفیت زندگی در بُعد جسمانی(88/2, t=008/0 p=) و روانی (69/2, t= 013/0p= )و عملکرد جسمانی(061/3 , z=002/0p=) را در گروه تجربی به همراه داشته است. با توجه به نتایج بدست آمده، می توان از مزایای سودمند پروتکل های حرکت درمانی و ماساژ جهت پیشگیری و حتی بهبود مشکلات روانی ـ اجتماعی بویژه ارتقاء کیفیت زندگی و همینطور بهبود عملکرد جسمانی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن ناشی از فتق دیسک استفاده نمود.

مقدمه: سکته مغزی عامل ایجاد عوارض طولانی مدت در بیماران است. از مهمترین عوارض ناشی از سکته مغزی، کاهش تعادل در وضعیت ایستاده و در هنگام راه رفتن و ضعف عضلانی می باشد . هدف از این تحقیق بررسی تاثیر تمرینات ترکیبی ایزومتریک و ایزوتونیک بر تعادل ایستا و قدرت عضلانی (muscle test) بیماران سکته مغزی است. روش شناسی: این پژوهش از نوع نیمه تجربی بود. شرکت کنندگان در این تحقیق را 30 بیمار مرد مبتلا به سکته مغزی با میانگین سن (96/5±87/53)سال، قد(5/3±9/170)سانتی متر، وزن(05/3±3/69)کیلوگرم، تشکیل دادند که بطور تصادفی در گروه 15 نفره کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 24 جلسه(8هفته و هفته ای 3 جلسه) تحت تاثیر تمرینات ایزومتریک و ایزوتونیک قرار گرفتند. برای اندازه گیری قد، وزن، تعادل و حداکثر قدرت عضلانی از متر نواری، ترازو، دستگاه تعادل سنج بایودکس و دینامومتر استفاده شد. داده های آماری با استفاده از نرم افزار spss نسخه 16 و آزمون t استیودنت همبسته و مستقل در سطح معناداری05/0 p<استفاده شد. یافته های تحقیق: با توجه به نتایج تحقیق مشخص شد که تاثیر تمرینات ترکیبی ایزومتریک و ایزوتونیک بر تعادل(عمومی، تعادل جانبی، تعادل قدامی-خلفی) ( 001/0p=) ومقاومت عضلانی(muscle test) (001/0p=) معنادار است. نتیجه گیری: نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که تمرینات ترکیبی ایزومتریک و ایزوتونیک بر تعادل(عمومی، تعادل جانبی، تعادل قدامی-خلفی) و مقاومت عضلانی(muscle test) بیماران مبتلا به سکته مغزی موثر است.

مقدمه: تعادل به عنوان یک عامل مهم در بسیاری از مهارتهای ورزشی شناخته می شود، که ضعف آن با تعدادی از آسیبها، مانند ناپایداری یا درد مچ پا و زانو، استئوآرتریت زانو و اسپرین های حاد مچ پا در ارتباط است. هدف از انجام این تحقیق بررسی تأثیر تمرینات منتخب تعادلی و مقاومتی بر تعادل پویای فوتبالیست های جوان بود. روش شناسی: در این تحقیق 36 فوتبالیست جوان (سن: 83/0 22/18سال ، قد : 73/5 3/173 سانتیمتر، وزن : 88/6 1/62 کیلوگرم) بطورداوطلبانه شرکت وسپس به شکل تصادفی به سه گروه : تجربی 1(مقاومتی)،تجربی2(تعادلی) وکنترل تقسیم شدند. تعادل پویای آزمودنی ها در پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از دستگاه تعادل سنج بایودکس اندازه گیری شد. گروه تجربی 1 و 2 در برنامه طراحی شده 8 هفته ای (5- 3جلسه در هفته) تمرینات منتخب مقاومتی و تعادلی شرکت کردند. برای تجزیه وتحلیل آماری از روش های آمار توصیفی ، آنالیز واریانس یک طرفه( anova )و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری 05/0 p? استفاده شد. یافته های تحقیق : نتایج نشان داد که بعد از تمرینات تعادلی و مقاومتی تفاوت معناداری در تعادل پویای آزمود نی ها، بین سه گروه وجود دارد. ضمن اینکه تمرینات تعادلی نسبت به تمرینات مقاومتی بهبودی بیشتری در تعادل پویای آزمودنی ها را نشان داد. (05/0 p ) بحث و نتیجه گیری : نتایج تحقیق، تاثیر معنادار این تمرینات را بر تعادل پویای آزمودنی ها، تایید کرد. با توجه به یافته های تحقیق، استفاده از تمرینات تعادلی و مقاومتی را می توان به منظور بهبود تعادل پویای ورزشکاران و کاهش احتمال آسیب توصیه نمود.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر تمرینات یوگا بر انحناهای ستون فقرات، عملکرد حرکتی و کاهش کمردردهای مکانیکی زنان میانسال بود. جامعه آماری تحقیق حاضر را کلیه زنان مبتلا به کمردرد مکانیکی شهرستان سبزوار تشکیل دادند. نمونه های آماری شرکت کننده در این تحقیق 24 نفر از واجدین شرایط بودند که به طور تصادفی ساده انتخاب و به دو گروه مساوی شامل تجربی (12 نفر) و کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 8 هفته تمرینات منتخب یوگا را که زیر نظر مربیان مجرب طراحی شده بود، انجام می دادند.متغیرهای فردی و عملکردی در شروع و پایان دوره تمرین اندازه گیری شدند.برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های کلموگروف اسمیرنوف، t وابسته و t مستقل، ویلکاکسون و من ویتنی استفاده شد.بعد از 8 هفته تمرین، در گروه تجربی، انعطاف پذیری عضلات همسترینگ، استقامت عضلات چهار سر ران، تعادل ایستای پای برتر، تعادل پویا، انحناهای ستون فقرات، کاهش درد و ناتوانی بهبود معنی داری داشت (05/0>p). درگروه کنترل، انعطاف پذیری عضلات همسترینگ، استقامت عضلات چهار سر ران، تعادل ایستای پای برتر، تعادل ایستای پای غیر برتر، تعادل پویا، انحناهای ستون فقرات، کاهش درد و ناتوانی بهبود معنی داری نداشت (05/0p>). همچنین تفاوت معنی داری در انعطاف پذیری عضلات همسترینگ، استقامت عضلات چهار سر ران، تعادل ایستای پای برتر، تعادل پویا، انحناهای ستون فقرات، کاهش درد و ناتوانی در بین دو گروه تجربی و کنترل مشاهده شد (05/0>p).

چکیده رساله/پایان نامه : کنترل پاسچر در عملکرد رشته های ورزشی نقش مهمی را ایفا می کنددر حین فعالیت های روزمره و مهارت های ورزشی، حفظ وضعیت قامت بدن بسیار ضروری می باشد. برخی عوامل مانندضایعات سیستم عصبی، فشار های روانی، مکانیسم های دهلیزی و همچنین خستگی می توانند بر کنترل قامت تاثیرگذارباشند.مفصل مچ پا از مهم ترین مفاصل تکیه گاهی بدن است که بیشتر در معرض آسیب دیدگی قرار دارد خستگی یک عامل خطرزا در بروز اسپرین مچ پا است.هدف از این تحقیق بررسی اثر خستگی بر کنترل قامت پویا و ایستای ورزشکاران دارای ناپایداری عملکردی مچ پا بود.آزمودنی های این تحقیق33 نفر از ورزشکاران زن دانشگاه فردوسی (سن7/1±6/20و وزن 2/3±6/61 و قد 7/5±7/163 ) با سابقه دو سال شرکت در مسابقات المپیاد دانشجویی بودند که با توجه به پرسشنامه ویژه ناپایداری مچcaitو تایید پزشکی به دو گروه دارای بی ثباتی عملکردی(15نفر) و گروه سالم(18نفر) تقسیم شدند.برای اعمال خستگی از پروتکل خستگی عملکردی(20 دقیقه فعالیت در 7 ایستگاه)،از آزمون sebtجهت ارزیابی کنترل وضعیت قامت پویا و از دستگاه بایودکس (تست تعادل روی یک پا )برای کنترل قامت ایستا استفاده شد. برای تعیین میزان خستگی از مقیاس میزان درک تلاشrpeبورگ استفاده شد. تجزیه تحلیل داده ها با استفاده از آزمون t همبسته نشان داد که کنترل قامت (پویا و ایستا)در هر دو گروه پس از اعمال پروتکل خستگی دچار نقص شده است.و این کاهش کنترل قامت در گروه دارای آسیب مشهودتر بوده است.p <0.05))علاوه بر این با استفاده از آزمونt مستقل مشخص شد که خستگی و ناپایداری عملکردی بر نمره کنترل قامت پویا (در جهت های قدامی – خارجی ، قدامی و خارجی)و ایستا در دو گروه سالم و آسیب دیده در ابتدا وانتهای پروتکل تمرینی تفاوت معنی داری داشته استp<0.05).) علاوه بر این تفاوت قابل ملاحظه ای در سطح rpeمشاهده شد.نتایج پژوهش حاضر نشان داد که ورزشکاران دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا به دلیل نقص در کنترل قامت بیشتر مستعد بروز اسپرین مچ پا نسبت به ورزشکاران سالم هستند

هدف: از روش های معمول برای بهبود کیفیت زندگی، بخصوص در بیماری های مزمن همچون بیماریهای قلبی، بازتوانی است. علی رغم توسعه ی این بیماری در جامعه ، آگاهی و نگرش در خصوص تأثیر این نوع از تمرینات بر روند بهبود بیماری و آمادگی بدنی بیمار اندک است ،لذا این تحقیق در نظر دارد تا اثرات پروتکل بازتوانی جسمانی بر فاکتورهای وابسته به سلامت بیماران cabg را، مورد ارزیابی قراردهد. روش بررسی: در این مطالعه که به صورت کارآزمایی بالینی قبل و بعد تمرین بازتوانی جسمانی انجام شد، برنامه بازتوانی به مدت یک ماه، 3 روز در هفته، هرجلسه به مدت 1 ساعت، برروی 30 بیمار مرد با دامنه سنی 45-60 سال، در دو گروه کنترل(15 n= ) و تجربی(15 n=)، بعد از عمل جراحی cabg در بیمارستان تخصصی قلب جوادالائمه مشهد انجام شد. فشارخون سیستولی زمان استراحت، مسافت 6 دقیقه راه رفتن، قدرت اندام فوقانی و اندام تحتانی و انعطاف پذیری اندام تحتانی، قبل و بعد از انجام بازتوانی درگروه آزمودنی و بعد از بی تمرینی در گروه کنترل مورد بررسی قرارگرفتند. داده ها با استفاده از نرم افزار spss 16 و آزمون های آماری تی وابسته برای ارزیابی تغییرات درون گروهی و تی مستقل برای ارزیابی تغییرات بین گروهی، در سطح معناداری 05/0 ?p مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفتند. یافته ها:مسافت 6 دقیقه راه رفتن (00/0=p )، قدرت پاها (00/0=p)، قدرت عضلات دست راست (00/0=p)، قدرت عضلات دست چپ (03/0=p) پس از یک ماه بازتوانی افزایش معناداری داشت ولی در شاخصهای فشارخون سیستولی زمان استراحت (47/0=p ) و انعطاف پذیری اندام تحتانی (06/0=p) تفاوت معناداری میان دو گروه تجربی و کنترل مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان می دهد که بازتوانی جسمانی پس از جراحی بیماران عروق کرونر، افزایش معناداری در مسافت 6 دقیقه راه رفتن ایجاد می کند که این مورد نشان دهنده تأثیر بازتوانی بر افزایش استقامت هوازی و بهبود عملکرد قلبی تنفسی بیماران پس از cabg است. همچنین قدرت عضلات دست و عضلات اندام تحتانی بعد از cabg معنادار بود.قدرت عضلانی بیشتر با توانایی انجام فعالیت های روزمره مرتبط است و همچنین سبب بهبود کیفیت زندگی بیمار می شود.

مقدمه: اختلالات تنه و ستون فقرات به دلایل وضعیتی ،ثانویه واختلالات ساختمانی دیگر به دنبال بیمار ی های عصبی عضلانی و یا به شکل ایدیوپاتیک در دوران نوجوانی شیوع بیشتری دارد.شناخت زود هنگام این ناهنجاری ها با استفاده از روش غربالگری و بررسی عوامل موثر ،از پیشرفت آن ها و ظاهر شدن تغییر شکل های شدید جلوگیری می نماید.هدف از پژوهش حاضر تبیین بروز ناهنجاری های بالاتنه ی دانش آموزان دختر مدارس راهنمایی شهر مشهد می باشد.که علاوه بر این تعدادی از عوامل زمینه ای و محیطی موثر مانند وضعیت اجتماعی- اقتصادی در بروز این اختلالات هم مورد بررسی قرار گرفتند. هدف: هدف از این تحقیق، بررسی ناهنجاری ها ی بالا تنه دانش آموزان دختر مدارس راهنمایی مناطق مختلف شهری مشهد وارتباط آن با وضعیت اجتماعی –اقتصادی می باشد. روش شناسی : این تحقیق، توصیفی- تحلیلی واز نوع کاربردی بر روی 1154 دختر مقطع تحصیلی راهنمایی در شهر مشهد می باشد. معیارهای ورود به تحقیق شامل دانش آموزان دختر مقطع راهنمایی در حال تحصیل در مدارس نواحی هفت گانه ی شهر مشهد در سال تحصیلی 91-1390 و داشتن سن 15-12 ، نداشتن بیماری های داخلی زمینه ای از قبیل دیابت ، تیروئید قلبی – عروقی و کلیوی و همچنین عدم مصرف دارو های خاص می باشد. افراد جامعه آماری بطور داوطلبانه برای شرکت در این پژوهش انتخاب شدند. پس از پرکردن فرم رضایت نامه و پرسشنامه ی استاندارد که نشانگر برخی ویژگی ها و مشخصات دانش آموزان مانند : سابقه ی بیماری،سن ،قد، وزن و سوالات مرتبط با وضعیت اجتماعی – اقتصادی، از بین کل دانش آموزان مناطق مختلف شهری مشهد که 111900 نفر بودند تعداد 1154 نفر نمونه آزمودنی به طورخوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند.بدین ترتیب که از بین هفت ناحیه شهر مشهد، سه ناحیه و از بین هر ناحیه چهار مدرسه و از هر مدرسه سه پایه ی تحصیلی انتخاب گردیدند. روش اندازه گیری در این پژوهش بدین نحو بود که آزمودنی با حداقل پوشش در پشت صفحه ی شطرنجی قرار گرفتند و از نمای خلفی چهار ناهنجاری و از نمای جانبی هفت ناهنجاری رابا توجه به جدول بررسی وضعیت بدنی درآزمون نیویورک مورد ارزیابی گرفتند . برایانجام محاسباتدادههایخامازنرمافزارspss نسخه 17 و جهت تفسیر داده ها و معنادار بودن فرضیه های تحقیق، از آزمون پیرسون و anova استفاده کردیم. یافته های تحقیق: یافته های تحقیق نشان می دهد که بیشترین فراوانی ناهنجاری مربوط به افتادگی شانه ها با فراوانی 617 و 6/56 درصد و کمترین ناهنجاری شناسایی شده مربوط به کیفوز با فراوانی 36 و 1/3 درصد می باشد بحث و نتیجه گیری :یافته های پژو هش نشان میدهد رابطه ی معنی داری بین ناهنجاری خلفی و جانبی با وضعیت اجتماعی – اقتصادی در سطح 01/0در بین مناطق مختلف شهری مشهد وجود دارد. بدین معنا که هر چه وضعیت اجتماعی- اقتصادی بالاتر باشد فراوانی و درصد بروز ناهنجاری ها پایین تر و چنانچه وضعیت اجتماعی- اقتصادی ضعیف باشد فراوانی و درصد بروز ناهنجاری بیشتر است.

هدف اصلی این تحقیق اثر هشت هفته تمرین تعادلی با استفاده از توپ فیزیوبال روی تعادل ایستا و پویای سالمندان بود. روش مطالعه در این تحقیق از نوع نیمه تجربی و با طرح پیش آزمون و پس آزمون، در قالب دو گروه تجربی و کنترل بود. جامعه آماری تحقیق شامل کلیه مردان سالمندان سالم پارک ملت مشهدبوده، که به طورمرتب دربرنامه های ورزش همگانی شرکت می کردند. نمونه آماری نیز شامل 26 نفرازسالمندان سالم، با دامنه ی سنی 70-55 سال بود که به صورت غیرتصادفی و هدفمندانتخاب و به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی شامل 16 نفر ازسالمندان شرکت کننده در ورزش صبحگاهی بودندکه پس از ورزش صبحگاهی درتمرینات تعادلی درنظرگرفته شده شرکت کردند و گروه کنترل متشکل از 10 نفراز سالمندان بودند که درپارک ملت حضورداشته وبه فعالیت های معمول و جاری می پرداختند. پروتکل تمرینی دوماه بود که درهرهفته سه جلسه و مدت جلسات تمرین برای هر جلسه 60 دقیقه بود که معمولا شامل؛15 دقیقه گرم کردن،30 دقیقه برنامه تمرینی پروتکل و 5 تا 15 دقیقه سرد کردن بود. همچنین برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار spss نسخه 16 استفاده شده است. برای بررسی تاثیر تمرینات تعادلی با توپ فیزیوبال، از روش آماری توصیفی و استنباطی و همچنین برای تعیین نرمال بودن متغیرهای تحقیق از آزمون k-s استفاده شد. برای اثبات همگِنی و طبیعی بودن واریانس ها از آزمون لون استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که هشت هفته تمرین تعادلی با استفاده از توپ فیزیوبال موجب بهبود تعادل ایستا در گروه تجربی در حالت چشم بسته می گردد(جابجایی داخلی و خارجی) که این تغییرات در مقایسه با گروه کنترل معنادار نمی باشد(05/0<p). از طرفی هشت هفته تمرین تعادلی با استفاده از توپ فیزیوبال(در گروه تجربی) و بدون توپ فیزیوبال(در گروه کنترل) باعث بهبود تعادل در هر دو گروه می شود، هر چند که از لحاظ آماری بین دو گروه تفاوت معناداری وجود ندارد.

اسپرین مچ پا یکی از رایج ترین آسیب ها در ورزشکاران می باشد، به خصوص ورزش هایی از جمله والیبال، بسکتبال و فوتبال که در آن شرکت کنندگان پرش ها و فرودهای مکرر روی یک پا دارند و یا در معرض حرکات برشی سریع قرار می گیرند. شیوع این آسیب، در میان تمام آسیب های ورزشی حدود 25% تخمین زده شده است. از بین تمام رشته های ورزشی، والیبال، حدود 54% به نسبت، شیوع بالاتری از این آسیب را به همراه دارد. تحقیقات نشان داده که میزان بروز مجدد این آسیب به بیش از 70% می رسد. بروز اسپرین های مچ پا به صورت مکرر و پایداری علائم بعد از آسیب دیدگی منجر به بی ثباتی مزمن مچ پا می گردد. بروز بی ثباتی مزمن مچ پا ممکن است فرد ورزشکار را مدتها و یا حتی برای همیشه تمرین و مسابقه دور بماند، در نتیجه لازم به نظر می رسید تلاش هایی برای کاهش و پیشگیری از آسیب اسپرین مچ پا در ورزشکاران والیبالیست صورت گیرد. هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر دو نوع تیپ کنزیو و ریجید بر ثبات و عملکرد والیبالیست های مرد نخبه با اسپرین مزمن مچ پا می باشد. 15 والیبالیست مرد مبتلا به اسپرین مزمن مچ پا با میانگین قد 18/5 ± 188، وزن 32/7 ± 42/81 و توده بدنی برابر با 06/2 ± 5/22، در این مطالعه شرکت داشتند. آزمودنی ها در یک گروه قرار گرفتند و در سه حالت بدون تیپ، تیپ کنزیو و تیپ ریجید، تست های تعادل پویا و آزمون های عملکردی را انجام دادند. برای ارزیابی تعادل پویا از پرش و فرود بر روی صفحه نیرو استفاده شد و از تست های پرش عمودی و پرش با یک پا از روی مانع جهت ارزیابی عملکرد آزمودنی ها استفاده گردید. برای بررسی تاثیر تیپ کنزیو و ریجید از آزمون ارزیابی مکرراستفاده شد و سطح معناداری 05/0p ? در نظر گرفته شد.نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری حاکی از اثر بخشی تیپینگ مچ پا بر ثبات و عملکرد والیبالیست های مبتلا به اسپرین مزمن مچ پا بود. ضمنا بین تاثیر دو نوع تیپ بر عملکرد آزمودنی ها تفاوت معناداری وجود دارد. اما بین نوع تیپ در ثبات و پایداری آزمودنی ها تفاوت معناداری وجود نداشت.نتایج به دست آمده از تحقیق بیان کننده آن است که جهت بهبود تعادل و عملکرد والیبالیست های با اسپرین مزمن مچ پا از روش تیپینگ استفاده شود. علاوه براین با توجه به اثر بخشی بیشتر تیپ کنزیو نسبت به ریجید در بهبود عملکرد، کنزیوتیپ بیشتر برای این افراد توصیه می شود.

زمینه و هدف: سردرد،دردی است که انسان ها در طول زندگی خود آن را را بارها و بارها تجربه میکنند . بر اساس گزارشات ثبت شده توسط (world health organization )who تقریبا 99 درصد مردم جهان در طول عمر خود سردرد را تجربه می کنند . روش شناسی تحقیق: این تحقیق، نیمه تجربی و از حیث مصرف کاربردی است لذا 30 مرد مبتلا به سردرد تنشی مزمن با توجه به شرایط تحقیق از میان جامعه آماری انتخاب شدند. معیارهای ورود به تحقیق شامل افراد غیر ورزشکار در محدوده سنی 20 تا 50 سال بود که در 3 سال گذشته هیچ فعالیت ورزشی جدی یا قهرمانی نداشتند. آزمودنیها بطور تصادفی ساده به 3 گروه مساوی 10 نفری، شامل تجربی الف ، تجربی ب و گروه کنترل، طبقه بندی شدند. برای اندازه گیریها از تست vas و پرسشنامه سردرد استفاده شد و برای انجام محاسبات داده های خام از نرم افزار spss نسخه 16 و جهت تفسیر داده ها و معنادار بودن فرضیه های تحقیق، از روش آزمون t وابسته (مقایسه درون گروهی) و p-value و همچنین برای مقایسه میانگین بین گروهها از روش one way-anova و آزمون lsd استفاده شده است. یافته ها: برنامه منتخب ماساژدرمانی بر میزان کاهش شدت ، تکرار و طول مدت سردردهای تنشی مزمن، به طور معناداری تاثیر داشت. برنامه منتخب ترکیب ماساژ و حرکت درمانی نیز بر میزان کاهش شدت ، تکرار و طول مدت سردردهای تنشی مزمن، به طور معناداری تاثیر داشت(001/0 > p) . اما بین تاثیر برنامه منتخب ماساژدرمانی و ترکیب ماساژو حرکت درمانی بر کاهش شدت ، تکرار و طول مدت سردردهای تنشی مزمن، تفاوت معنادار وجود نداشت که البته در مقایسه با گروه کنترل، معنادار بود و روش ماساژ درمانی در کاهش شدت و دفعات تکرار سردرد تنشی مزمن و روش ترکیب ماساژ و حرکت درمانی در کاهش طول مدت سردرد تنشی مزمن موثرتر است(005/0 > p) . بحث و نتیجه گیری: هر دو روش ماساژدرمانی و ترکیب ماساژ و حرکت درمانی باعث کاهش شدت ، تکرار و طول مدت سردردهای تنشی مزمن می شوند، اما در مقایسه با گروه کنترل، روش ماساژ درمانی درکاهش شدت و دفعات تکرار سردرد تنشی مزمن و روش ترکیب ماساژ و حرکت درمانی درکاهش طول مدت سردرد تنشی مزمن موثرتراست.(005/0 > p)

هدف از این تحقیق، دستیابی به شناختی واقعی و دقیق از ارتباط بین میزان بروز آسیب‏های ورزشی با متغیر‏های روانشناختی در رشته والیبال در دختران والیبالیست مقطع تحصیلی متوسطه می‏باشد. روش تحقیق: این تحقیق از نوع توصیفی- همبستگی است، جامعه آماری این پژوهش تمام دختران والیبالیست مقطع تحصیلی متوسطه شهرستان خواف با سابقه حداقل دو سال حضور در تمرینات تیم والیبال می‏باشند، که از این میان تعداد 80 نفر به به صورت تصادفی به عنوان نمونه آماری انتخاب شده‏اند. در این پژوهش برای آزمون فرضیه‏ها از آزمون آماری مقایسه ی دو میانگین(آزمونt مستقل) و از آزمون لون به منظور بررسی همگنی واریانس‏ها در دو گروه ورزشکاران آسیب دیده و غیر آسیب دیده‏ و همچنین برای بررسی رابطه بین متغیر‏های روانشناختی و نوع آسیب دیدگی و اندام آسیب دیده از آزمون‏های آماری خی دو و فی کرامر استفاده گردید.نتایج تحقیق: بر اساس نتایج بدست آمده 30 در صد ورزشکاران یکبار، 5/42 در صد بیش از یکبار دچار آسیب شدند و 5/27 در صد ورزشکاران فاقد آسیب دیدگی می‏باشند. که در مجموع ورزشکاران آسیب دیده 5/72 در صد و ورزشکاران غیر آسیب دیده 5/27 در صد را به خود اختصاص دادند .هم چنین توزیع آزمودنی‏ها بر حسب میزان بروز آسیب‏ها در اندام‏های مختلف نشان داد که اندام فوقانی 8/13 درصد، اندام تحتانی 8/43 درصد، تنه 3/11 درصد، و سر و گردن 8/3 درصد را به خود اختصاص داده اند. با توجه به این نتایج اندام تحتانی با اختصاص 8/43 در صد به خود، شایع ترین اندام آسیب دیده می‏باشد و اندام سر و گردن با 8/3 در صد کمترین سهم را در آسیب دیدگی دارد. میزان بروز آسیب‏های ورزشی با توجه به نوع آسیب دیدگی نیز نشان می‏دهد که آسیب پوستی 8/13 درصد، آسیب عضلانی- وتری 5/27 درصد، آسیب مفصلی – لیگامانی 15 درصد و آسیب استخوانی 3/16 درصد را به خود اختصاص داده‏اند. با توجه به این نتایج، بخش عضلانی-وتری با 5/27 در صد بیشترین میزان آسیب‏ها را داشته است و بخش پوستی با 8/13 در صد کمترین درصد بروز آسیب‏ها را دارا می‏باشد . نتایج فرضیه‏های تحقیق: -بین میزان عزت نفس و اضطراب صفتی ورزشکاران آسیب دیده و غیر آسیب دیده تفاوت معناداری وجود ندارد اما بین میزان هوش هیجانی ورزشکاران آسیب دیده و غیر آسیب دیده تفاوت معناداری وجود دارد . -بین عزت نفس و اضطراب صفتی و هوش هیجانی ورزشکاران و میزان بروز آسیب در اندام‏های مختلف و نوع آسیب دیدگی رابطه معناداری وجود ندارد. بحث و نتیجه گیری: در مورد رابطه بین سه فاکتور روانشناختی عزت نفس، اضطراب صفتی و هوش هیجانی با میزان بروز آسیب‏های ورزشی در اندام‏های مختلف و بخش‏های آسیب دیده هیچ رابطه معناداری بدست نیامده است. نتایج بدست آمده با نتایج تحقیق ولایتی(1391) و برخواه (1388) ، هم خوانی دارد طوریکه درتحقیقات مورد نظر نیز رابطه معناداری بین اضطراب با آسیب‏های ورزشی وجود ندارد.این یافته ها و عدم تفاوت معنادار آماری بین دو گروه می تواند تحت تأثیر این موضوع باشد که بازیکنان آسیب دیده دوران نقاهت آسیب دیدگی خود راگذرانده اند. از سوی دیگر، نتایج این پژوهش با نتایج تحقیقات فورد و همکاران (2000) و گالامبوس و همکاران(2005) و رضایی (1384) ناهمسو است. با وجود عدم رابطه معنادار بین فاکتورهای روانشناختی و آسیب های ورزشی، ورزشکاران و مربیان باید عوامل احتمالی که باعث بروز آسیب ها می شوند به خوبی شناسایی کنند و جهت مقابله با آنها راه حل هایی ارائه نمایند، که کیفیت بازی ها را بهتر و خطر آسیب دیدگی را در دانش آموزان کاهش دهند. واژه‏های کلیدی: ویژگیهای روانشناختی، آسیب‏های ورزشی، دختران والیبالیست.

هدف ازانجام این پژوهش، بررسی تأثیرتمرینات فرانکل بر تعادل، حس عمقی زانو و سرعت راه رفتن زنان سالمندان بود. تعداد 30 نفراز زنان سالمند شهر مشهد با دامنه سنی60 تا 70سال انتخاب و به طور تصادفی و مساوی به گروه تجربی وکنترل تقسیم شدند.گروه تجربی،به مدت 15جلسه، هرجلسه 30 دقیقه و با تکرار 5 روز درهفته تمرینات فرانکل را انجام دادند.تغییرات در تعادل ایستا ،تعادل پویا، حس عمقی زانو و سرعت راه رفتن آزمودنی ها، قبل و بعد از دوره تمرین، به ترتیب بوسیله تست های sharpend romberg، timed up &go، دستگاه ایزوکنتیک و تست سرعت راه رفتن سنجیده شد. نتایج نشان دادند که می توان از تمرینات فرانکل جهت بهبود تعادل، حس عمقی زانو و سرعت راه رفتن زنان سالمند استفاده کرد.

هدف: هدف اصلی این تحقیق بررسی اثر هشت هفته تمرین مقاومتی و فیزیوبال بر کمردرد و تعادل پویا زنان سالمند بود.روش شناسی: روش مطالعه در این تحقیق از نوع نیمه تجربی و با طرح پیش آزمون و پس آزمونبود.جامعه آماری تحقیق شامل کلیه زنان سالمندان شهرستان نیشابور بود و نمونه آماری نیز شامل 30 نفر از سالمندان دارای کمردرد مکانیکال، با دامنه ی سنی 70-55 سال بود که به صورت هدفمند انتخاب و بصورت تصادفی به دو گروه تجربی یک و دو و کنترل تقسیم شدند (هر گروه10 نفر). گروه تجربی یک به مدت هشت هفته در تمرینات تعادلی با فیزیوبال شرکت،گروه تجربی دو در تمرینات مقاومتی شرکت می کردند و گروه کنترل بدون تمرین بودند.قبل و بعد از هشت هفته تمرین، تعادل با تست ستاره و کمردرد با تست کیوبک اندازه گیری شد. برایت جزیه وتحلیل داده هاازنرم افزارspssنسخه 16 استفادهشده است.یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که تمرین مقاومتی و تمرین با فیزیوبال هردو نسبت به گروه کنترل باعث بهبود تعادل و کمردرد شدند ولی بین دو گروه تجربی برای کمردرد تفاوت معناداری وجود نداشت اما در مورد تعادل این تفاوت معنا دار بود. با وجود تاثیر هر دو پروتکل تمرین بر بهبود تعادل و کمردرد،به نظر می رسد که تمرین با فیزیوبال در مقایسه با تمرین مقاومتی،در زمینه بهبود تعادل می تواند موثر تر باشد.

چکیده فارسی پایان نامه: زمینه و اهداف: حرکت درمانی به عنوان یکی از روش های کاهش درد و افزایش قدرت عضلات در بیماران مبتلا به کمردرد می باشد که در این زمینه برنامه هایی از جمله حرکت درمانی در آب وجود دارد. هدف از این مطالعه تأثیر یک برنامه حرکت درمانی در آب بر حداکثر فعالیت الکتریکی عضلانی و شدت درد در مردان مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی می باشد. مواد و روش ها: 30 بیمار مرد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی به صورت تصادفی در یکی ازدو گروه حرکت درمانی در آب (15) و کنترل (15) قرار گرفتند. حداکثر فعالیت الکتریکی عضلات ارکتوراسپاین کمری و شدت درد قبل و بعد از درمان از دو گروه اندازه گیری شد. برنامه حرکت درمانی در آب شامل 24 جلسه تمرین طی 6 هفته و هفته ای 4 جلسه و هر جلسه تقریباً یک ساعت بود. گروه کنترل هیچگونه فعالیت خاصی نداشتند. داده ها با استفاده از آزمون هایt مستقل و همبسته در سطح معناداری (0?/?>p) مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها: حداکثر فعالیت الکتریکی عضله ارکتوراسپاین کمری فوقانی و تحتانی سمت راست و چپ قبل و بعد از حرکت درمانی در آب از لحاظ آماری اختلاف معناداری را نشان نداد(0?/?<p)، اما در مورد شاخص درد در بین دو گروه در مرحله پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معناداری مشاهده گردید(0?/?>p) نتیجه گیری: حرکت درمانی در آب بر حداکثر فعالیت الکتریکی عضلات کمری مردان مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی تأثیر معناداری نداشت اما این متد درمانی باعث کاهش معنادار شدت درد در این بیماران می شود که این اثر ممکن است به دلیل عوامل عصبی و فیزیولوژیکی در بدن باشد.

در حدود 80 درصد مشکلات وابسته به ستون فقرات، در ناحیه کمر رخ می دهد. به علت شیوع بالای کمردرد در جامعه و هزینه های سنگین آن، درمان های مختلفی برای آن ارائه شده استکه در طیف گسترده ای از استراحت مطلق تا روش های مختلف جراحی قرار می گیرند.آب درمانی یکی از انواع درمان های فیزیکی و قدیمی ترین آن ها محسوب می شود. این تمرین ها شامل فعالیت ها و تمرین های ورزشی، شنا و بازی در آب است. هدف از این پژوهش تعیین تأثیریک دوره برنامه تمرین در آب برکیفیت زندگی ومیزان کمردرد مزمن مکانیکال زنان میانسال می باشد.داوطلبان با تشخیص پزشک متخصص برای شرکت در این پژوهش، معرفی شدند. پس از پرکردن فرم رضایت نامه، ازمیان این بیماران 30 نفر به طور تصادفی ساده انتخاب و به دو گروه مساوی15 نفری، شامل تجربی و گروه کنترل، تقسیم شدند. پس از آن از کلیه آزمودنی ها طی یک جلسه، پیش آزمون گرفته شد. بعد جلسات تمرین در آب به مدت 8 هفته برای گروه تجربی شروع شد که تعداد جلسات بطور کلی 24 جلسه 60 دقیقه ای بود.پس از اتمام هشت هفته مجددا آزمون ها از هردو گروه گرفته شد و به عنوان پس آزمون ثبت گردید.درد کمر بیماران با استفاده از تست vas و جهت اندازه گیری کیفیت زندگی از پرسشنامهsf-36استفاده شد. این پژوهش ازنوع کاربردی ونیمه تجربی بود و جهت تفاوت میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون در گروه ها از آزمون t همبسته و برای مقایسه میانگین پس آزمون بین گروه ها از t مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد یک دوره برنامه تمرین در آب بر میزان درد و کیفیت زندگی زنان مبتلا به کمردرد مزمن مکانیکال تاثیر دارد(05/0 >p) .از یافته های این پژوهش می توان چنین نتیجه گیری کرد که ورزش در آب می تواند یک روش بسیار مناسب و سودمند در جهت کاهش و یا از بین بردن عوامل و علائم بیماری در بیماران مبتلا به کمردرد باشد و می توان از آن به عنوان یک روش مطمئن و کمکی در جهت سالم سازی جسمانی و روانی افراد بهره گیری نمود. بنابر این به منظور جلوگیری از تعداد اعمال جراحی که بسیار رایج و متداول شده است، یا به منظور کاهش عوارض پس از عمل جراحی و نیز کاهش و صرفه جوئی اقتصادی و ارتقاء سطح کیفیت زندگی این بیماران ورزش در آب توصیه می شود.

سابقه و هدف: برگشت ورزشکارانی که تحت عمل جراحی بازسازی acl قرار می گیرند به سطح فعالیت قبلی خود برای هر مربی و ورزشکاری حائز اهمیت می باشد با توجه به این که یکی از عوارض عمل جراحی کاهش قابل ملاحظه قدرت عضلات می باشد، لذا هنوز ابهاماتی در نحوه استفاده از پروتکلها و انقباضات مختلف وجود دارد. به همین دلیل در تحقیق حاضر تاثیر سه نوع انقباض ایزوتونیک، ایزوکنتیک و ترکیبی (ایزوتونیک وایزوکنتیک) بر حداکثر گشتاور ورزشکاران بعد از بازسازی acl بررسی شد. مواد و روش ها: این تحقیق از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و از نظر هدف کاربردی است. بدین منظور 30 مرد ورزشکار که بازسازی acl را انجام داده بودند و به مدت سه ماه دوره برنامه فیزیوتراپی خود را که توسط فیزیوتراپیست بطور کامل انجام دادند؛ انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه تجربی ایزوتونیک و ایزوکنتیک و ترکیبی (ایزوتونیک و ایزوکنتیک) قرار گرفتند.آزمودنی های گروه های تجربی به مدت هشت هفته پروتکل تمرین درمانی خود را اجرا کردند. برای بررسی طبیعی بودن توزیع داده ها از آزمون کلموگروف-اسمیرونف استفاده شد. برای مقایسه پیش آزمون و پس آزمون گروه ها از آزمون تی همبسته و برای مقایسه گروه ها از آزمون اندازه های تکراری استفاده شد. یافته ها: سه نوع انقباض ایزوتونیک، ایزوکنتیک و ترکیبی (ایزوتونیک وایزوکنتیک) بر حداکثر گشتاور کانسنتریکی ورزشکاران بعد از بازسازی acl تفاوت معنی داری وجود داشت (05/0>p). تفاوت معنی داری بین دو انقباض ( ایزوتونیک و ایزوکنتیک)، ( ایزوکنتیک و ترکیبی) (ایزوتونیک و ترکیبی) تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0<p) و فقط بین انقباض ایزوکنتیک و ترکیبی بر حداکثر گشتاور کانسنتریکی عضلات خم کننده در سرعت زاویه ای 180 درجه بر ثانیه تفاوت معنی داری بود (05/0>p). نتیجه گیری: با توجه به اینکه نتایج یکسان در هر سه نوع انقباض جهت بازیابی قدرت تحلیل رفته در دوره باز توانی بعد از عمل بازسازی acl استفاده کرد. گروه ترکیبی به دلیل تاثیر بیشتر نسبت به گروه دیگر توصیه می گردد.

هدف از انجام این مطالعه مقایسه کنترل پاسچر و ناهنجاری های ساختاری منتخب در مردان بسکتبالیست نخبه با و بدون سابقه بازسازی رباط صلیبی قدامی بود. بدین منظور از میان بسکتبالیست های 18 تا 25 ساله شهر مشهد تعداد 15 نفر بسکتبالیست نخبه سالم که سابقه هیچگونه آسیب حاد و یا جراحی در مفاصل زانوی خود نداشتند به عنوان گروه سالم و تعداد 15 نفر بسکتبالیست نخبه که در 12 الی 18 ماه گذشته سابقه بازسازی acl در پای غیربرتر خود با روش آرتروسکوپی الوگرفت داشتند نیز به عنوان گروه بازسازی acl با روش نمونه گیری در دسترس و به صورت هدفمند انتخاب شدند.

مقدمه : استئوآرتریت، یک بیماری مزمن و ناتوان کننده است که غالبأ در سالمندان رخ می دهد. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر پروتکل ترکیبی ماساژدرمانی تایی چی بر درد، سفتی مفصل و عملکرد مردان سالمند مبتلا به استئوآرتریت-زانو بود . روش تحقیق: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی و از نظر هدف کاربردی است. آزمودنی های تحقیق شامل 24 نفر مرد سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو که به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب شدند و سپس به طور تصادفی به دو گروه تجربی(12نفر) وکنترل(12نفر) تقسیم شدند. تمرینات گروه تجربی شامل هشت هفته تمرینات تایی چی و هر هفته سه جلسه، اعمال شد. به منظور ثبت متغیر ها از پرسشنامه (womak) استفاده شد.. جهت تجزیه وتحلیل استنباطی داده ها، از آزمونt مستقل و وابسته استفاده گردید و سطح معنی داری (05/0=?) در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج کاهش معنی داری را در میزان درد، سفتی مفصل و بهبود عملکرد مردان سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو نشان داد. نتیجه گیری: در نهایت می توان نتیجه گرفت که پروتکل ترکیبی ماساژدرمانی - تایی چی می تواند باعث کاهش درد ، سفتی مفصل و بهبود عملکرد مردان سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو شود.

زمینه و هدف: تعادل یکی از اجزای کلیدی و جدایی ناپذیر آمادگی جسمانی در فعالیت های روزانه و عملکردهای ورزشی می باشد. در اکثر کشورهای دنیا نورم های آمادگی جسمانی در رده های سنی مختلف از اهمیت زیادی برخوردار است و راه آگاهی از آمادگی جسمانی، مقایسه فرد با افراد هم سن و سال خود می باشد؛ که این مهم جز از طریق مقایسه با نورم استاندارد امکان پذیر نمی گردد. هدف از این تحقیق تدوین نورم و مقایسه تعادل ایستا و پویای دانش آموزان دختر دارای ناهنجاری کف پای صاف منعطف مقطع متوسطه اول استان خراسان شمالی بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی – مقایسه ای است که به صورت مقطعی در سال 1393انجام گردید. جامعه آماری این تحقیق شامل دختران مقطع راهنمایی استان خراسان شمالی که تعداد 160 نفر به صورت تصادفی از شمال، جنوب، شرق، غرب استان خراسان شمالی به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای اندازه گیری ناهنجاری کف پای صاف از آزمون افت استخوان ناویکولار استفاده شد. در آزمودنی هایی که میزان افتادگی ناوی بیشتر از 10 میلی متر بود جز افراد دارای کف پای صاف منعطف قرار گرفتند. برای ارزیابی تعادل ایستا و پویا به ترتیب از آزمون لک لک و ستاره استفاده شد. پس از اندازه گیری قد و وزن و طول پای حقیقی دانش آموزان؛ آن ها به مدت 5 دقیقه بدن خود را گرم کردند و حرکات کششی انجام دادند. بعد از گرم کردن آزمون ایستادن روی یک پا برای تعادل ایستا و آزمون عملکردی تعادل ستاره ای برای تعادل پویا انجام گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش های آماری توصیفی (میانگین و میانه و مد و رتبه های درصدی) و آمار استنباطی( آزمون تی مستقل و تی زوجی) با فاصله اطمینان 95% انجام گرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار spss نسخه 17 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.