در نظام دادرسی نوجوانان، اشخاص حقوقی متعددی از قبیل؛ پلیس، مقامات قضایی، مشاوران و مددکاران اجتماعی، وکلا و مشاوران حقوقی، خانواده، بهزیستی، کانون اصلاح و تربیت و... نقش ایفاء می کنند در این میان پلیس بیشترین تماس را با کودکان و نوجوانان دارد. بنابراین در این پایان نامه تلاش شده جهت دستیابی به زوایای پنهان نقش پلیس در دادرسی کودکان و نوجوانان گام برداشته شود. به نوعی که تبیین فرایند سیاست جنایی افتراقی پلیس در قبال کودکان و نوجوانان ناقض قانون بعنوان عالی ترین هدف پایان نامه مورد نظر می باشد. نوع تحقیق توصیفی و تحلیلی است و برای جمع آوری اطلاعات، 20 پرونده برهکاری اطفال در 6 کلانتری تهران مورد بررسی قرار گرفته است، مصاحبه با 30 نفر از مددجویان کانون اصلاح و تربیت تهران و نظرسنجی از 150 نفر از روسای کلانتری های تهران و استان تهران و مربیان دادرسی ویژه کودکان و نوجوانان انجام پذیرفته است. نتایج بدست آمده از این تحقیق نشان می دهد که رفتار پلیس ایران با کودکان و نوجوانان عمدتاً از اصول و استاندارد بین المللی تبعیت نکرده است و همچنین در رویکردهای قانونی و رویه عملی، پلیس فاقد یک سیاست جنایی افتراقی است و در مواجهه با کودکان و نوجوانان از سیاست جنایی بزرگسالان استفاده می کند. بنابراین لازم است پلیس با تدوین سیاست جنایی افتراقی و مبتنی بر مداخله حمایتی و نه قهرآمیز و کیفری، تلاش نماید تا با رعایت اصول و استانداردهای بین المللی و ملی برشمارده شده در این پایان نامه فرایند مداخله در دادرسی کودکان و نوجوانان را ارتقاء بخشد.

چکیده ندارد.