چکیده در قراردادهای معوض مانند بیع، با انعقاد عقد و در بعضی سیستم ها با تسلیم کالا، مالکیت به مشتری منتقل می شود. فروشنده (یا تولید کننده) در مواقعی که ثمن بصورت موجل و قسطی پرداخت می شود تضمیناتی جهت وصول ثمن و انجام تعهدات مشتری در عقد قرار می دهد. شرط حفظ مالکیت، که اقسام گوناگونی دارد، درعقد بیع نوعی تضمین برای فروشنده بر مبنای توافق طرفین در قرارداد است و آن عبارت ازحفظ مالکیت کالا و عدم انتقال مالکیت به خریدار تا زمانی است که ثمن بطور کامل به فروشنده پرداخت شود یا دیگر تعهدات مورد نظر انجام شود. با پرداخت ثمن یا دیگر تعهدات توافقی، مالکیت به خریدار منتقل می گردد. در صورت عدم تحقق شرط، فروشنده (یا تولید کننده) همچنان مالک خواهد ماند و باید عین کالا به وی مسترد شود. امکان درج شرط حفظ مالکیت در خصوص کالاهایی که در تولید کالای دیگری بکار می روند، وجود دارد زیرا با وصف تغییر ماهیت مبیع، مالکیت فروشنده در آن ادامه می یابد. در این پایان نامه هدف این بوده که ابتدا شرط حفظ مالکیت و آثار آن در حقوق انگلیس مطالعه گردد آنگاه جایگاه شرط مذکور در حقوق ایران شناسایی و روابط بین آن و مفاهیم حقوقی مشابه و نیز امکان پذیرش و درج شرط مزبور در حقوق ایران مورد بررسی قرار گیرد. براساس یافته های این تحقیق نهادهای مشابه شرط حفظ مالکیت در حقوق ایران وجود دارد، لیکن هرچند بین آنها و شرط مزبور در بعضی جهات نکات مشترک وجود دارد، ولی از جهات دیگر تفاوت هایی بین مفاهیم موجود و شرط حفظ مالکیت مشاهده می شود. البته دو نهاد بیع به اقساط و اجاره به شرط تملیک نزدیکترین نهاد به شرط حفظ مالکیت بوده و حتی می توان گفت که نوعی شرط حفظ مالکیت می باشند. واژگان کلیدی: شرط حفظ مالکیت، تعلیق انتقال مالکیت، حقوق انگلیس، حقوق ایران