عمان یکی از شاعران و عارفان قرن سیزدهم هجری قمری است.وی در قریه ای به نام سامان از توابع چهار محال و بختیاری در حدود پانزده کیلو متری مرکز استان دیده به جهان گشود.خانواده و محیط مذهبی او در بارور کردن استعداد شاعری او تاثیر به سزایی داشت.وی از خانواده ای است که اکثرشان اهل شعر و فضل و ادب بوده اند. یکی از راه های شناخت هر انسانی آثار به جا مانده از اوست . سیر در آثار عمان شخصیت علمی و عرفانی او را به تصویر می کشاند .بیشتر اشعار عمان رنگ حماسی- مذهبی دارند و در مدح و رثای پیامبر اکرم(ص) و ائمه ی اطهار(ع) خصوصا در رثای امام حسین(ع)سروده شده اند.مرثیه های او امتزاجی است از رثاء و عرفان،به گونه ای که هم متضمن سوز و گداز مراثی است و هم حاوی سوز و گداز عرفانی.شهرت ظاهری او خواص و اهل ادب به خاطر سرودن همان گنجینه الاسراری است که در آن از دیدگاه عرفانی به واقعه ی کربلا نگریسته و جاودانه ترین منظومه ی عاشورایی را از خود به یادگار گذاشته است و به حق یکی از متون مهم عرفانی- ادبی است که به زیبایی هر چه تمامتر تاویلی عارفانه در کمال پختگی ادبی از واقعه ی کربلا ارائه می دهد. در مثنوی از مولانا جلال الدین محمد بلخی و نظامی گنجوی تاثیر بسیار پذیرفته ،همچنانکه در قصیده از شعرایی چون ناصر خسرو و خاقانی شروانی پیروی کرده است و اکثر قصاید وی در مدح و منقبت مولی الموحدین امام علی(ع)می باشند. البته معراجنامه ی وی سلاست و جزالت بقیه ی آثارش را ندارد شاید به دلیل اینکه در صغر سن (سن پانزده سالگی) سروده شده است. کلمات کلیدی: شعر،شعر آیینی،عمان سامانی ،مرثیه.