افول فعالیت های کشاورزی، پایین آمدن سطح درآمد و اشتغال در این فعالیت ها، افزایش نرخ بیکاری، خروج نسل جوان و افراد دارای تحصیلات بالاتر از اجتماعات روستایی، بافت و ساختار این نواحی را در عصر حاضر به مخاطره انداخته است. در این شرایط گردشگری روستایی به عنوان بخشی از صنعت گردشگری از راهبردهای موثر جهت تجدید حیات اقتصای، اجتماعی و حفظ بافت و ساختار نواحی روستایی است که علاوه بر حفظ ارزش ها و باورها، با ایجاد فرصتهای شغلی، کسب درآمد و توسعه ساختارهای زیربنایی، امکان توسعه پایدار و یکپارچه روستایی را فراهم می کند.

دوری از مرکز، انزوای جغرافیایی که عموماُ مسأله ای جغرافیایی است و بیشتر از ساختار مناطق مرزی ناشی می شود به لحاظ اتخاذ سیاست های توسعه ای و برنامه های غیرآمایشی پیامدهای نامطلوبی را برای این مناطق به همراه دارد که مهم ترین آن محرومیت شدید و حاشیه ای بودن این مناطق و قرار نگرفتن آنها در مسیر امواج آمایشی توسعه کشور است. کشورهای مانند ایران که با مساحت گسترده و وسیع رو به رو هستند، این تفاوت ها وعدم تعادل های منطقه ای وفضایی بین مناطق مرکزی ومرزی مشهودترمی باشد. این عدم تعادل ها تاثیرات عمده ای در دو جهت برجای گذاشته است:یکی حرکت توسعه را با کندی مواجه ساخته ودر مرحله بعد نیز به گسترش ناامنی در مناطق مرزی منجر شده وکل نظام توسعه، امنیت ومدیریت این مناطق

یکی از راه های ارزیابی در بررسی نقش شوراها ارزیابی تعامل شهر با روستا و میزان پیشرفت شه ها در تعامل با شهر می باشد.