چکیده پایان نامه : ایرانیان و مردم شبه قاره هند از دوران باستان با یکدیگر ارتباط داشته و دارای ریشه های نژادی و تاریخی مشترکی هستند. در اوایل سده دهم هجری همزمان با قدرت گیری صفویه در ایران، جانشینان تیمور با کمک شاهان صفوی در شبه قاره هند به قدرت رسیدند. این دو سلسله در بیشتر دوران حکومتشان روابط دوستانه و نزدیکی داشتند و در تحولات یکدیگر تأثیرگذار بودند. مراودات صفویه - گورکانی ابعاد متنوعی از قبیل: سیاسی، فرهنگی، ادبی، بازرگانی و مذهبی داشت. تنها اختلاف دو دولت بر سر قندهار بود. با این وجود مسئله قندهار هرگز تبدیل به بحرانی جدی میان دو دولت نشد. گورکانیان هند که فرمانروایی خود را مدیون صفویان می دانستند در نزدیکی به ایران می کوشیدند. پادشاهان بزرگ این سلسله از بابر تا اورنگ زیب برای فرهنگ ایرانی و زبان فارسی اهمیت زیادی قائل بودند و آن را در قلمرو خود رایج ساختند. دربار آنها نیز همواره جایگاه دانشمندان و هنرمندان ایرانی بود که برای رسیدن به زندگی بهتر جلای وطن کرده بودند. همکاری هنرمندان ایرانی با هنرمندان هندی موجب پدیدآمدن فرهنگ هندی- ایرانی در شبه قاره هند شد. در مجموع هرچند ایرانیان در روابط فرهنگی و سیاسی میان دو دولت تأثیرگذار بودند، در مقابل تجار هندی در مسائل اقتصادی نقش اصلی را ایفا می کردند. این پژوهش به بررسی عمق و گستره این روابط در ابعاد سیاسی، اقتصادی و فرهنگی پرداخته است.