این پژوهش تلاش کرده است مفاهیم اساسی، روند، شکل گیری بسته بندی و نقش آن را در تجارت امروز و در نهایت تاٌثیرات تصویرسازی را در آن اداره کند. در این راستا لازم بوده است تا تاریخچه شکل گیری بسته بندی و ضرورت های آن مطرح شود. نقش بسته بندی از بدو پیدایش تا به امروز، تعالی یافته و از یک وسیل? پوششی و محافظتی صرف، به ابزاری تبلیغاتی بدل شده است. بی شک این روند رو به رشد تابعی از نیازهای بازار و توقعات مصرف کننده بوده است. این دو نیز تابعی از پیشرفتهای فناوری و تحولات فرهنگی جوامع بشری هستند. پژوهش حاضر با بهره گیری از مقالات نشر شده در اینترنت و منابع مکتوب موجود در کتابخانه ها و به شیو? توصیفی و تحلیلی گردآوری شده است. این پژوهش با نگاه به تحولات بازار و حساسیتهای تاز? آن، روشن می کند هنگامی که بسته بندی با توجه به قالب و رنگ پیش می رود، ابزاری تواناتر می شود. سپس به نقش تصویرسازی برای تعالی بخشیدن به صنعت بسته بندی می پردازد. تجربیات بازار امروز نشان می دهد، تصویرسازی در بسته بندی یکی از موثرترین ابزار فروش است.

چکیده: در این پژوهش با بررسی و طبقه بندی و تحلیل گرافیک نقوش به کاررفته در پارچه های دوران صفوی تا پایان قاجارو همچنین تطبیق نمونه ها با سنت تصویری گذشته ایرانی ،انواع گوناگون این نقوش از میان مدارک تصویری موجود بازشناسی شده است که نشان می دهد اوج هنر بافندگی ایران را می توان در این دو دوره دید، دسته بندی کلی این نقوش گواه این است که نقوش این دوران به طور وضوح به دو گروه نقوش تجریدی و نقوش واقع گرایانه قابل بازشناسی و تفکیک می باشد. گونه های این دو تقسیم بندی را می توان در ترتیب با هم روابطی همچون:انسان+گیاه، انسان+گیاه+حیوان، انسان+گیاه+حیوان+نوشتار، حیوان+گیاه، انسان+گیاه+حیوان+نوشتار+نقوش تجریدی، انسان+گیاه+حیوان+سماوی دیده می شود . با مطالعه تعدادی نمونه، بیشترین نقوش به این ترتیب می باشند:گیاهی،حیوانی،انسانی، که در این میان بیشترین فراوانی نقش متعلق به نقوش گیاهی است. و در پایان مطالعه موردی، مقایسه و تجزیه و تحلیل فرمی دو نقش: سرو از گروه نقوش گیاهی و طاووس از دسته حیوانی، تغییرات فرمی این دو نقش و سیر تحول نقوش از صفویه تا قاجاریه مورد بررسی قرا رگفت که نشانگر موارد اشتراک و افتراق نقشها در این دوران می باشد. به گونه ای که در این دو دوره تنوع کلی نقوش به صور اصلی (بزرگ و کوچک) در متن پارچه و نقوش فرعی که به عنوان حاشیه و طراز بکار می رفته اند. بررسی ها نشان می دهد که در دوره صفوی استفاده از یک نقش به تهایی بیشتر از قاجار بوده است؛ در دوران صفوی نقش ها بیشتر به صورت روایت گونه دیده می شوند تا به عنوان عنصری مجزا، روایت هایی چون داستانهای عاشقانه، عارفانه،شکار و جنگ؛ درپارچه های دوران صفوی از نوشتار به صورت دعا، امضاو آیات قرآنی بیشتر از دوره قاجاراستفاده شده است؛ در دوره صفوی جنبه معنوی نقوش بیشتر است و در دوره قاجار نقوش جنبه مادی و تزیینی به خود می گیرند؛ در دوره قاجار نقوش به مراتب کمتر و ساده تر از پیش می-شوند و در نهایت در دوره قاجار با آمدن نقاشی روی پارچه یا همان چاپ قلمکار نقشها ساده تر و خلاصه تر از گذشته و با تمرکز در وسط پارچه و تکرار یک نقش به مراتب بیشتر از دوره صفوی است. واژگان کلیدی: نقش پارچه، صفویه، قاجار، سرو، طاووس.

در میان ادبیات غنی شرقی و به طور اخص ادبیات فارسی، گونه ای از روایت گویی و داستان پردازی وجود دارد که می توان از آن تحت عنوان روایت تو در توی شرقی یاد کرد. روشی که در آن یک مجموعه داستان به صورت جداگانه ارائه و بیان نمی شود، بلکه به صورت مجموعه ای از داستان ها که هر یک از دل دیگری سر بر می آورند و همگی آنها در دل یک هسته اصلی قرار دارند، مطرح می شود. این گونه داستان پردازی قابلیت بسیار بالایی برای گسترش و اضافه شدن دارد. در این میان خصوصیت منحصر به فرد تصویرسازی یعنی قابلیت سیر در زمان و مکان و ارائه تصویری واحد از رویدادهایی که ممکن است در یک زمان رخ نداده باشند، حلقه ارتباطی روایت و تصویر است. در این تحقیق سعی شده است با ارائه تعریفی از روایت، روایت شرقی و تصویر سازی، تاثیر این گونه روایت گویی بر تصویر سازی بررسی شود.

هنر در هر جامعه ای از اندیشگی، جهان بینی و فرهنگ مردم آن جامعه ریشه می گیرد. فرهنگ و جهان بینی نیز یکباره پدید نمی آید و برآیند انباشت سده ها و هزاره ها زیستن و اندیشیدن مردم یک سرزمین است؛ پس برای شناخت و بررسی و یافتن ریشه های هنر ناگزیر باید همه پیشینه و تاریخ آن سرزمین واکاوی شود. اگر چه جامعه هر از چندی دچار دگرگونی هایی می شود و یا المانهای نویی را در داد و ستد با فرهنگ های دیگر می پذیرد و شکل و ریختی نو به خود می گیرد و پوست می?اندازد ولی پیشینه اندیشگی از میان نمی رود و در ژرف ترین زاویه های پنهان فرهنگ قومی برجای می?ماند.اندیشه های کهن، برداشت نیاکان از جهان و هستی و چیزهایی از این دست همه و همه برجای می?مانند و دوباره در دوره های پستر با فرم و رنگی نو نمود می یابند. اگر نگاهی به تاریخ و هنر ایلام داشته باشیم در می یابیم که نزد مردمان این تمدن هنر از باورها و کیش ایشان بسیار اثر می پذیرفته است. اگر هنر دوره اسلامی را نیز به همین گونه بررسی کنیم در می یابیم اگرچه هنر ایران در دوره اسلامی از ایدئولوژی ویژه ای اثر پذیرفته و ویژگی های دیگرگونه ای یافته است ولی همچنان ویژگی های بومی و ملی ایرانی اش را با خود کشیده و مرده ریگ تمدن های کهن و تاریخ دراز این سرزمین را با خود داشته است. در این پژوهش کوشیده شد تا با بررسی نماد ها و نقش مایه ها و پیگیری آنها در درازای زمان جنبه های همسانی یافته شود و تداوم باورها و سیر دگرش نقش مایه ها بررسی شود. همچنان که باورها و برداشتهای مردم یک سرزمین با سرزمینی دیگر که شاید به دینی یکسان باور یافته باشند نیز می تواند بسیار دگرسان باشد، نقش مایه های به کار برده شده در کارهای هنری نیز می توانند ظرف مفهوم های گوناگونی شوند ، گاه مفهوم ها فراموش می شوند و نقش مایه تنها به عنوان آرایه ای تزئینی در دوره ای دیگر به کار می روند و یا حتی دربر گیرنده مفهوم های دیگری می شوند. درک این مفهوم?ها و شناخت جریان هنر و دگرش نقش مایه ها و مفهوم هایشان می تواند به شناخت چیستی فرهنگی یک سرزمین رهنمون شود. به هر روی وجود مانستگی هایی در نماد ها و مفهوم هایی که از آنها بر می آید و حیات این نقش مایه ها در درازای تاریخ می تواند گویای وجود کیستی و سرشت یکسان مردم یک سرزمین و اندیشه مردمانش باشد. با بررسی دو دوره بسیار دور از هم در تاریخ یک سرزمین، مانند دوره ایلام و دوره اسلامی تداوم نقش مایه ها و نماد ها در گذر تاریخ مشاهده می شود و برماندهای فرهنگی شناخته می شوند.

روش های متفاوتی در اموزش و شناساندن مفاهیم دینی به کودکان و نوجوانان وجود دارد. یکی از موثرترین روش ها ، بیان تصویری است که نوعی آموزش غیرمستقیم به شمار میرود. از آنجا که تصویر بیش از متن و نوشته در حافظه ماندگار میشود، برای ماندگاری مفاهیم دینی که ممکن است گاه پیچیده بنظر آید، بسیار مناسب خواهد بود. تصویرسازی کتب دینی کودک و نوجوان ، بدلیل وابستگی به مفاهیم و ارزش های دینی ، برای بیان تصویری مناسب و رشد کیفی در کنار رشد کمی آن، نیازمند بستری مناسب از دانش و پژوهش تصویرسازان و فعالان این حوزه خواهد بود. این گونه تصویرسازی با ادبیاتی غیرتخیلی و مبتنی بر واقعیت پیوند خورده است. از سویی به دلیل ماهیت فرازمینی وانتزاعی بسیاری از مفاهیم دینی ،مرزهای بهره گیری هنرمند از حوزه تخیل نامحدود خواهد بود. در عین حال این تخیل ورزی در چهارچوب های مشخصی معنا میگیرند. بررسی عناصر تاثیرگذار در آفرینش یک تصویرسازی دینی موفق از جمله بازگشت به سنت های تصویری گذشته ، و اینکه آیااساسا میان تصویرسازی دینی معاصر و تصویرسازی سنتی میتوان پیوندی برقرار نمود؟و همچنین شناخت عناصر موثر در حفظ فضای معنوی این آثار ، از جمله مباحثی است که در این رساله به آن پرداخته میشود. در این رساله یافته ها و مطالب بروش مطالعات کتابخانه ای گردآوری شده اند.