زبان عرفان زبانی است که حالات، روحیات و تجارب ناب عرفانی با آن بیان می شود. این زبان که با نام های زبان اشارت، زبان عبارت، زبان حقیقت، زبان عشق، زبان کشف، زبان اهل طریقت و ... یاد می شود، زبانی است برخاسته از سرشت انسان هایی که باطن خود را از هر آلایشی پاک کرده اند و به یگانه هستی عالم روی آورده اند. زبان عرفان با توجه به گوینده و احوال مخاطبان درجات متفاوتی دارد و ویژگی هایی که آن را از هر زبان دیگری متمایز می کند، همچون آهنگین بودن که از آغاز هستی ترنم آهنگ با وجود آدمی سرشته شده است. آشنایی زدایی، غلط افکنی، تأویل های زیبا از حروف، کلمات و آیات قرآن و همچنین از برخی اعمال و رفتارها که همه به قصد انتقال مفاهیم عرفانی به دیگران است. این زبان، به ویژه در کشف الاسرار و عدّه الابرار میبدی، زبانی است برگرفته از زبان قرآن. بنابراین این زبان از حقیقت و از معرفت باطن خبر می دهد. این زبان در حقیقت آن به قصد تبیین تجارب عرفانی به وجود آمده است که دارای درجات مختلفی است. وجود سطوح مختلف زبان عرفانی که عبارتند از سطح تناقضی یا شطحی، سطح محاکاتی یا رمزی، سطح استنادی و نقلی و سطح استدلالی و عقلی نشانگر تلاش همه جانبه عارفان برای بیان تجارب عرفانی است که گاه به صورت رمز آشکار می شود. در این رساله به تحلیل زبان عرفانی کشف الاسرار و عدّه الابرار و ویژگی ها و سطوح آن همراه با ذکر شواهد پرداخته می شود.