زمینه و هدف: فاکتورهای ژنتیکی به همراه شرایط محیطی، برنامه‏ریزی جنینی و منحنی رشدی فرزندان، خطر تولد معیوب و سلامتی طولانی مدت را تحت تاثیر قرار می‏دهند. از این رو، هدف پژوهش حاضر بررسی واکنش‏های آپوپتوزی و فاکتور رشد سلول کبدی در پی یک دوره برنامه تمرین استقامتی شنای زیر بیشینه و مصرف مکمل سیلیمارین در نوزادان موش‏های باردار در معرض مسمومیت کادمیوم بود. روش‏شناسی: 72 سر موش صحرایی ماده نژاد ویستار با میانگین وزنی 190 گرم در 9 گروه جداگانه (کنترل، حلال، تمرین، سیلیمارین، کادمیوم، تمرین - کادمیوم، سیلیمارین - کادمیوم، تمرین - سیلیمارین، تمرین - سیلیمارین - کادمیوم) قرار گرفتند. برنامه تمرینی در دوران بارداری 60 دقیقه شنا در روز، 5 روز در هفته و به مدت 3 هفته در استخری به ابعاد 50 × 50 × 100 بود که تا انتهای بارداری ادامه یافت. کادمیوم کلراید به میزان 400 میلی‏گرم بر کیلوگرم وزن بدن در روز به صورت محلول در آب خوراکی به آزمودنی‏ها داده شد و سیلیمارین نیز به میزان 100 میلی‏گرم بر کیلوگرم وزن بدن به صورت زیرجلدی 3 بار در هفته تزریق شد. سطوح hgf کبد با استفاده از روش الایزا و شاخص آپوپتوزی با استفاده از تست tunel اندازه‏گیری شدند. برای تجزیه و تحلیل یافته‏های این پژوهش از آزمون‏های کولموگروف-اسمیرنف، lsd و آنالیز واریانس یک طرفه استفاده شد (05/0 ? ?). یافته‏ها: نتایج پژوهش حاکی از افزایش معنی‏دار سطوح پروتئین hgf در گروه‏های سیلیمارین، تمرین، سیلیمارین - کادمیوم و تمرین- سیلیمارین - کادمیوم در مقایسه با گروه حلال و کنترل و افزایش معنی‏دار سطوح hgf در گروه تمرین - سیلیمارین - کادمیوم در مقایسه با گروه کادمیوم بود. شاخص آپوپتوزی کبد آزمودنی‏های گروه‏های تمرین - کادمیوم، سیلیمارین - کادمیوم و سیلیمارین - تمرین - کادمیوم در مقایسه با گروه حلال و کنترل افزایش معنی‏داری نشان داد. همچنین شاخص آپوپتوزی کبد آزمودنی‏های گروه سیلیمارین - تمرین - کادمیوم نسبت به گروه کادمیوم به طور معنی‏داری کاهش یافت (05/0 ? p). نتیجه‏گیری: این نتایج پیشنهاد می‏کند که احتمالا تمرین شنای استقامتی زیربیشینه به همراه مکمل سیلیمارین در طی بارداری با فعال‏سازی مسیرها و پروتئین‏های آنتی‏آپوپتوزی مختلف از جمله hgf، آپوپتوزیس ناشی از کادمیوم را کاهش می‎دهد و بنابراین نه تنها خطری برای سلامت نوزاد به همراه ندارد بلکه ممکن است تاثیر مثبتی بر رشد طبیعی کبد جنین نیز داشته باشد.

زمینه و هدف: درطی تغییرات متابولیکی در دوران بارداری، تماس مادر با فلزات سنگین برای عملکرد جفت و سلامت جنین بسیار مهم تلقی شده است. اما فرض شده است که تمرین استقامتی با تاثیر بر فعالیت متالوپروتئین‏هایی از قبیل mt می‏تواند راهکاری جهت مقابله با اثرات زیان‏آور فلزات سنگین باشد. از این رو، هدف پژوهش حاضر بررسی واکنش‏های آپوپتوزی و متالوتیونین کبدی در پی یک دوره برنامه تمرین استقامتی شنا و مصرف مکمل سیلیمارین در موش‏های باردار در معرض مسمومیت کادمیوم بود. روش انجام آزمایش: 72 سر موش صحرایی ماده نژاد ویستار با میانگین وزنی 190 گرم در 9 گروه جداگانه (کنترل، حلال، تمرین، سیلیمارین، کادمیوم، تمرین-کادمیوم، سیلیمارین-کادمیوم، تمرین- سیلیمارین، تمرین- سیلیمارین-کادمیوم) قرار گرفتند. برنامه تمرینی در دوران بارداری 60 دقیقه شنا در روز، 5 روز در هفته و به مدت 3 هفته در استخری به ابعاد 50 × 50 ×100 بود که تا انتهای بارداری ادامه یافت. کادمیوم کلراید به میزان 400 میلی‏گرم بر کیلوگرم وزن بدن در روز به صورت محلول در آب خوراکی به آزمودنی‏ها داده شد و سیلیمارین نیز به میزان 100 میلی‏گرم بر کیلوگرم وزن بدن به صورت زیرجلدی 3 بار در هفته تزریق شد. برای اندازه‏گیری سطوح mt از روش الایزا و برای تعیین شاخص آپوپتوزی از روش تانل استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل یافته‏های این پژوهش از آزمون‏های کولموگروف-اسمیرنف، آنالیز واریانس یک طرفه و lsd در سطح خطای (05/0 ? ?) استفاده شد. یافته‏ها: نتایج پژوهش حاکی از افزایش معنی‏دار سطوح پروتئین mt در گروه‏های کادمیوم، سیلیمارین- کادمیوم، تمرین- کادمیوم و تمرین- سیلیمارین- کادمیوم در مقایسه با گروه حلال و کنترل بود. شاخص آپوپتوزی کبد آزمودنی‏های گروه‏های تمرین- کادمیوم، سیلیمارین- کادمیوم و سیلیمارین- تمرین - کادمیوم در مقایسه با گروه حلال و کنترل افزایش معنی‏داری نشان دادند. همچنین شاخص آپوپتوزی کبد آزمودنی‏های گروه سیلیمارین- تمرین - کادمیوم نسبت به گروه کادمیوم به طور معنی‏داری کاهش یافت (05/0? p). نتیجه‏گیری: شنای منظم به همراه مکمل سیلیمارین ممکن است بتواند با القای واکنش‏های تطبیقی، با آپوپتوزیس و دیگر استرس‏های احتمالی متعاقب آن مقابله کند. بنابراین احتمالا می‏تواند در طی دوران بارداری نقش حمایتی موثری را ایفا نماید.

چکیده ندارد.