یکی از استراتژی های سطح شرکت، استراتژی تصاحب و ادغام شرکت ها است. تصاحب و ادغام شرکت ها به منظور خلق ارزش افزوده و افزایش ثروت صاحبان سهام اتخاذ می گردد. انگیزه ها و دلایل متعددی، مدیران عالی شرکت ها را به تصاحب شرکت ها تشویق می نماید که مهمترین آنها کسب هم افزایی و ارزش افزوده اقتصادی است. این پژوهش برای اولین بار در ایران بااستفاده از رویکرد ارزیابی ارزش افزوده اقتصادی شرکت در تصاحب شده در سالهای 1378 تا 1383 بورس اوراق بهادار تهران مورد بررسی قرار داده است .این پژوهش با استفاده از تکنیک تی استیودنت معنی دار بودن نتایج فرضیه ها را آزمون کرده است و به منظورشناخت اثرات کلان اقتصادی و صنعتی،عملکرد شرکت های هدف را با عملکرد شرکت های تصاحب نشده و مشابه از نظر صنعت، مقایسه و آزمون کرده است. نتایج تحقیق بیانگر این است که عملکرد ارزش افزوده اقتصادی پس از تصاحب شرکت های هدف بهبود نیافته است و از نظر آماری معنی دار بوده است. به عبارت دیگر می توان گفت ارزش افزوده اقتصادی شرکت های هدف پس از تصاحب بهبود نداشته است. نتایج تحقیق در خصوص شرکتهای تصاحب نشده نشانگر این موضوع است که ارزش افزوده اقتصادی پس از تصاحب در شرکتهای تصاحب نشده ( گروه کنترل) کمتر کاهش یافته است ولی از نظر آماری معنی دار نمی باشد .

در اکثر تحقیقات انجام شده در حوزه مومنتوم از دو معیار سود و بازده برای انتخاب سهام با بهترین و بدترین عملکرد برای تشکیل پرتفوی مومنتوم استفاده شده است. اما برخی تحقیقات اخیر نشان داده اند که حجم معاملات می تواند بر سودآوری استراتژی مومنتوم تاثیرگذار باشد. در این تحقیق در یک دوره زمانی 10 ساله (1380 تا 1389) رابطه حجم معاملات و فصلهای سال با بازدهی استراتژی مومنتوم بررسی شده است. نتایج نشان می دهند که بازده استراتژی مومنتوم در فصول مختلف سال با یکدیگر تفاوت ندارد ولی میتوان گفت استفاده از استراتژی مومنتوم برای سهام با حجم معاملات بالا سود آورتر است. از طرف دیگر مقایسه ریسک پرتفوی مومنتوم با ریسک پرتفوی برنده و بازنده نشان می دهد که ریسک به ازای یک واحد بازدهی برای پرتفوی مومنتوم و غیر مومنتوم یکسان است و نمی توان پرتفوی مومنتوم را ریسکی تر از پرتفوی غیر مومنتوم دانست.