شرع مقدس اسلام به جهت حفظ مصالح گوناگون فردی و اجتماعی، رعایت «حجاب اسلامی» و عدم خودآرایی و خودنمایی در برابر نامحرمان را برای خواهران مسلمان به عنوان یک تکلیف الهی قرار داده است. «حجاب اسلامی» به معنی پوشاندن تمام بدن به استثنای صورت و دست ها از مچ و هم چنین عدم خودآرایی و خودنمایی در برابر نامحرمان (به استناد آیات شریفه ی 31 و 60 از سوره ی مبارکه ی نور و 59 از سوره مبارکه احزاب) است. مقنن نیز به تبعیت از شرع اسلام، این نیاز را در جامعه حس کرده و «عدم رعایت حجاب اسلامی» (بی حجابی) را «جرم» تلقی کرده و برای آن ضمانت اجرایی (به استناد تبصره م. 638 ق.م.ا.) در نظر گرفته است. از آنجایی که «عدم رعایت حجاب اسلامی» (بی حجابی) یک رفتار نابهنجار اجتماعی است، حکومت اسلامی موظف است برای تأمین نظم، امنیّت، سلامت و آرامش عمومی از راهکارهای قانونی مناسب برای مقابله با نابهنجاری ها استفاده نماید از این رو وجود قانون در این زمینه قطعاً لازم است تا «اصل قانونی بودن جرائم و مجازاتها» رعایت گردد و الاّ قابل رسیدگی کیفری نبوده و جامعه مجبور بود که همچنان رنج ناشی از عوارض سوء بی حجابی را تحمل کند و انسان هایی که رشد اجتماعی ندارند به دلیل نبود قانون به اشاعه ی خواسته های نفسانی خود ادامه می دهند. اما قانون فعلی باید اصلاح شده و کامل گردد که در پایان نامه به آن پرداخته شده و در قسمت نتایج پایان نامه پیشنهاداتی در این باره ارائه شده است.